Σαν σήμερα (12/07) κυκλοφόρησαν και αυτά...

 

       Οι Decapitated,με το ’’Carnival Is Forever’’ (2011).Ο τελευταίος τους δίσκος μέχρι τώρα και για πολλούς ο χειρότερος. Μακριά από το brutal death metal του παρελθόντος και μόνο με ένα μέλος κοινό, η μουσική τους πορεία ζηλεύει από τα μοντέρνα Meshuggahανά συγκροτήματα και ακολούθει και αυτό {60}

         Οι Orne, με το ’’Tree Of Iife’’ (2011). Όταν είχε πρωτοβγεί το ’’The Conjuration By The Fire’’ δεν μπορούσα να σταματήσω να το ακούω. Prog Rock με ολίγη από Sabbath, τέλειο άπο κάθε άποψη. Το ’’Δέντρο Της Ζωής’’ δεν μου προκάλεσε τον ίδιο ενθουσιασμό αλλά και πάλι ήταν τρομερός δίσκος, με την γλυκιά μελαγχολία του να είναι και πάλι παρούσα {80}

           Οι Sons Of Liberty, με το ’’Brush-Fires Of The Mind’’ (2010).O John Schaffer σε μια ατομική προσπάθεια. Τίμιος μιας και ηχητικά διαφέρει αρκετά από τους Iced Earth αλλά δυστυχώς δεν του βγήκε και πολύ καλό.Κοινωνικοπολιτικά θέματα,φωνάρα αλλά drum machine ρε συ; Και αρκετά fillers {60}

          Οι Sunn O))), με το ’’Oracle’’ (2007). Περιπτωσάρα οι συγκεκριμένοι. Drone ονομάζεται η μουσική τους και κυριολεκτικά ακούγονται βουίσματα και βουητά, ψίθυροι και παραμορφώσεις στην τελική τους. Δυό τραγούδια συολική διάρκειας 35 λεπτών και ελάχιστη σχέση με metal. Δεν τους ’’ένιωσα ποτέ’’ {50}

          Οι Riot, με το ’’Army Of One’’ (2006).Οι Riot έχουν παίξει από U.S. Power μέχρι hard rock.  Ή ανάποδα. Πάντα όμως με ποιότητα αν και μια κοιλιά έγινε σε αυτόν τον δίσκο (όπως και στον προηγούμενο). Άνευρο hard ’n Heavy, μέτριο σε συνθετικό επίπεδο {60}

            Ο(ι) Iommi,με το ’’Fused’’ (2005). O ’’σου χρωστάμε τα Heavy Metal riffs) Tony χωρίς να έχει καμμιά απολύτως ανάγκη να αποδείξει τίποτα και σε κανένα, κυκλοφορεί το ’’Fused’’, με τον Glenn Hughes στην φωνή (όπως και στο Seventh Star).Και μοντέρνο ακούγεται και παλιομοδίτικο. Hard rock, blues,metal, rock, τα πάντα ΟΛΑ. {70}

         Οι The Black Dahlia Murder, με το ’’Miasma’’ (2005).Πες το melodic death metal, πες το metalcore, πες το deathcore,πες το όπως έχεις μάθει.Σκισμένα φωνητικά, ασταμάτητο κοπάνημα και μελωδικές κιθαριστικές γραμμές.Not A Fan {60}

        Οι Unholy, με το ’’Gracefallen’’ (1999). Ένα μυστικό... Οι Φινλανδοί παίζουν μελωδικά...Σοβαρά τώρα.Στον τελευταίο και πιο καθαρό δίσκο τους, το σκοτεινό doom metal τους είναι πολύ μελωδικό. Και ατμοσφαιρικό. Με γυναικέια φωνητικά (δεν με τρελαινουν κιόλας).Και κάποια brutal ανδρικά. Ότι είναι μελωδικό το είπαμε;; {70}

         Οι Cianide, με το ’’A Descent Into Hell’’ (1995). Αργόσυρτο death metal. Ογκώδες,με ριφς που γονατίζουν από το ίδιο τους το βάρος και βασανιστικούς τόνους. Πωπω,να βάλω να ακούσω Winter σύντομα {80}

         Οι Destruction, με το ’’Eternal Devastation’’ (1986). Εντάξει,όποιος θέλει να έρθει σε μια πρώτη επαφή με το επονομαζόμενο thrash,ορίστε ένας από τους 20 καλύτερους δίσκους του είδους.Το Power-Trio σκίζει. Σκίζει δέρματα, τύμπανα, καρδιές, κ..ους. Παντοτινή καταστροφή {95}

         Οι Hallows Eve, με το ’’Tales Of Terror’’ (1985). Για μένα είναι ο αγαπημένος από δαύτους, πιο πολύ και από το ’’Death & Insanity’’.Εδώ υπάρχει πραγματική τρέλα, χάος και ανωριμότητα που τους χαρίζει άφθονο ρεαλισμό και καύλα σε ότι παίζουν. Μπορεί τεχνικά και εκτελεστικά να μην είναι του ωδείου και να διέπονται από μια Punk αισθητική αλλά όταν ακούς το ’’Plunging To Megadeth’’ ή  το ’’The Mansion’’ όλες οι αμφιβολίες εξαφανίζονται {85}