Karma Violens Studio Report,

\r\n

\r\n

\r\nΘα ξεκινήσω αυτό το studio report με την εξής υπόσχεση: δε \r\nχρησιμοποιήσω την υποτιμητική φράση "δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από\r\nμπάντες εξωτερικού" πουθενά. Θεωρώ χαζό να παίρνουμε δεδομένη την \r\n"Ψαροκώσταινα" και το status της ακόμα και σε πράγματα που αγαπάμε. \r\nΠάμε λοιπόν στο ψητό.\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\nΟι Karma Violens δεν είναι νεούδια. Είναι μπάντα δουλεμένη και\r\nστο περίφημο σανίδι αλλά και στο studio(πρόβα-wise speaking). Ο μέσος \r\nόρος ηλικίας των μελών της τους επιτρέπει να έχουν ακούσματα απλωμένα σε\r\nμεγάλο εύρος κι αυτό είναι κάτι που φαίνεται στη μουσική τους. Ένα \r\nόμορφο απόγευμα λοιπόν μαζευτήκαμε κάμποσοι νοματαίοι για να ρίξουμε τη \r\nσχετική "αυτιά" στο νέο υλικό των KV. \r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n

\r\nΤο album ξεκινάει τρομερά δυναμικά και τελειώνει το ίδιο καταστροφικά\r\nμε το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του, ενώ καθ’όλη τη διάρκεια \r\nπροσπαθείς να καταλάβεις τι σε χτύπησε! Χωρίς να βάζω ταμπέλες θα \r\nκατατάξω τη μουσική τους στο γενικότερο extreme metal  με αρκετές \r\nμοντέρνες πινελιές. Πραγματικά ο πλουραλισμός και η ποικιλία βοηθούν στο\r\nμέγιστο βαθμό την ακρόαση ακόμα και στο απαίδευτο αφτί. Το οτι \r\nέχουμε δει τους Karma να ανοίγουν για Τhe Ocean, Fear Factory, The \r\nBlack Dahlia Murder δεν είναι τυχαίο μιας και τα τραγούδια τους \r\nμπορούν και απευθύνονται σε μια τεράστια γκάμα αυτιών. Επιρροές απο τους\r\nπροαναφερθείς αλλά και από τον core χώρο βρίσκονται διάχυτες σε όλη \r\nτη διάρκεια του Dormancy.
\r\n 
\r\nΜάλιστα η μπάντα φροντίζει να \r\nκάνει σαφείς αναφορές σε αγάπες της είτε μέσω τίτλων όπως το Death Is\r\nSymbolic, στου οποίου το intro ακούμε τον Chuck (ξέρεις ποιον \r\nChuck) ή το Returning From Oslo, αλλά ακόμα και μουσικά στο \r\nεναρκτήριο death riff του D.I.S. ή στο black metal κόψιμο του \r\nομότιτλου. Όλα περασμένα με πανέξυπνο τρόπο και χωρίς δόση γραφικότητας.\r\nΔιάφορα καλούδια με τη μορφή effects καταφέρνουν να τραβήξουν το αφτί \r\nαλλά και να σηκώσουν το φρύδι, διαποτίζοντας το album και δίνοντας του \r\nιδιαιτερότητα. Η μίξη του Daniel Castleman – Lambesis Studios \r\n(As I Lay Dying) έχει δώσει τον απαραίτητο όγκο και την "αναγκαία" \r\nκαθαρότητα έτσι ώστε ο ήχος να ρέει και να " εκρύγνεται " πανέμορφα στο \r\nαφτί. Η παραγωγή είναι over the top, κρυστάλλινη και διαυγής!\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n Εκτελεστικά οι KV είναι εκεί που πρέπει να είναι: σταθεροί σαν \r\nβράχοι. Τα drums έχουν τρομερές εναλλαγές(πάρα πολύ καλή δουλειά από τον\r\nΝίκο) χωρίς να φλυαρούν. Απλά αλλά ταυτόχρονα και σύνθετα, με σωστότατο\r\nκαι ποικίλο ρυθμό δίνουν αυτό που χρειάζεται. Τα φωνητικά είναι \r\nσκισμένα και brutal με φοβερή εκφραστικότητα, ενώ η δουλειά στα έγχορδα \r\nείναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Το Dormancy είναι πάνω απ’όλα riffάτο και METAL. \r\nΈνας από τους πλέον πλήρεις δίσκους του 2010 κατά τη γνώμη μου. Ένα \r\nalbum που ρέει και μπορεί να γίνει το ίδιο αγαπητό από πιο κλασικούς \r\nmetalheads μέχρι πιο μοντέρνους ακροατές. Τώρα αν το ελληνικό κοινό \r\nεπιλέξει να συνεχίσει να αγνοεί τις εγχώριες μπάντες κακό δικό του. Δική\r\nμου γνώμη είναι πως η ακρόαση της εν λόγω προσπάθειας είναι τουλάχιστον\r\nαπαραίτητη. Άκου το Αnima(l) και θα καταλάβεις. MOSH!\r\n

\r\nReport: Γιάννης Νάκος
\r\n

\r\n\r\nPhotos: Δημήτρης \r\nΧατζημωυσής\r\n

\r\n