ROCK YOU TO HELL II @ Kyttaro Live Club

ROCK YOU TO HELL II, 1η ημέρα

\r\n\r\n

(Κύτταρο, Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014)

\r\n\r\n

Ήταν ένα γοητευτικό, αν και κάπως βροχερό απόγευμα – πότε όμως στάθηκε ικανή η βροχή να αναχαιτίσει ένα καταπληκτικό και δυναμικό φεστιβάλ heavy metal; Έτσι, καθώς κατευθυνόμουν προς το Κύτταρο, όπου θα λάμβανε χώρα το δεύτερο φεστιβάλ ROCK YOU TO HELL, είχα μονάχα ένα πράγμα κατά νου: Να περάσω υπέροχα. Και για να σας προκαταλάβω, πολύ μου άρεσε που κατά το τέλος της βραδιάς (ή μήπως ήταν η αρχή της ημέρας;) μάζευα τα μυαλά μου από το πάτωμα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

\r\n\r\n

Οι πόρτες υποτίθεται ότι θα άνοιγαν στις 16:00, ωστόσο υπήρξε σημαντική καθυστέρηση, με αποτέλεσμα η πρώτη μπάντα (Resistance) να ανέβει στη σκηνή στις 17:30. To κουαρτέτο παίζει hard n’ heavy, κάτι που φάνηκε και στο υλικό του, που έδειχνε μία σαφή προτίμηση για το κλασικό heavy metal, το NWOBHM, αλλά και το αμερικανικό power metal από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. H μπάντα απέδωσε καλά και τα κομμάτια παίχτηκαν όπως έπρεπε. Μοναδικό τους ψεγάδι (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) ήταν η «μουδιασμένη» παρουσία επί σκηνής, αν και πιστεύω ότι με την πάροδο των ετών θα διορθωθεί αυτό, εφόσον τα παιδιά θα αποκτούν σταδιακά περισσότερη εμπειρία. Κατόπιν, είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τα μέλη της μπάντας, που μου έδωσαν και τους τίτλους των τραγουδιών που παρουσίασαν: “Social twilight”, “Starseeker”, “Razor”, “Lies come out” και “Dreamweaver”. Συνολικά λοιπόν, είδαμε μία καλή εμφάνιση που άφησε υποσχέσεις για το μέλλον.
\r\n
\r\n

\r\n\r\n

Μικρό διάλειμμα και κατόπιν η σκηνή ανήκει στους Μακεδόνες (Θεσσαλονικείς) Lightning Rust, που έβγαλαν πολλή ενέργεια, καθώς ερμήνευσαν ατόφιο hard n’ heavy, στο στιλ των Judas Priest και των Accept – μάλιστα, ακούσαμε και μία διασκευή στο “Balls to the wall”, αλλά και στο “Metal warriors” των Manowar. Στο σύνολό της, η μπάντα ήταν πάρα πολύ καλή, θα ήθελα όμως να εστιάσω σε δύο από τα μέλη της: Στον τρελάρα τραγουδιστή, που έμοιαζε με τον δίδυμο αδελφό του Biff Byford, και τον μπασίστα τους, που άνετα θα τον περνούσες για μέλος των Riot στα 70s – ο δεύτερος έκανε headbanging κυριολεκτικά καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ. Όπως και με τους Resistance, κατάφερα να μιλήσω με τον frontman της μπάντας μετά, που μου είπε και τους τίτλους των συνθέσεων που ακούσαμε (εξαιρουμένων των διασκευών): “Riders of the sun”, “Bridge of the end”, “Wanted dead or dead” & “Painful war”. Και γι’ αυτούς προβλέπω ένα ευοίωνο μέλλον.
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n

\r\n\r\n

Άλλο ένα διαλειμματάκι πριν καταλάβουν τη σκηνή οι Ιταλοί Asgard, που παίζουν speed / power metal, και οι οποίοι εισέβαλαν σαν σίφουνες. Υπάρχουν πολλές μπάντες με το ίδιο όνομα παγκοσμίως, πραγματικά όμως αμφιβάλλω αν οποιαδήποτε άλλη θα μπορούσε να μας δώσει τη συγκίνηση που τόσο απλόχερα μας χάρισαν οι Ιταλοί την Παρασκευή. Για μισή ώρα περίπου γίναμε μάρτυρες ενός μεθυστικού και άκρως κεφάτου show, που άφησε το όλο και αυξανόμενο κοινό άφωνο. Τα μέλη της μπάντας ερμήνευσαν άψογα, αν και κατά τη γνώμη μου ο σταρ της βραδιάς ήταν ο τραγουδιστής, που έκανε πλήρη επίδειξη των φωνητικών του ικανοτήτων. Το setlist προερχόταν από τις δύο, μέχρι σήμερα, κυκλοφορίες του σχήματος και κάποια από τα τραγούδια που περιελάμβανε ήταν τα ακόλουθα: “The interceptor”, “The age of steel”, “Asgard invasion” και “Disciples”. Εν ολίγοις, είδαμε μία πωρωτική εμφάνιση, παρότι ο ήχος θα μπορούσε να είναι κάπως καλύτερος.

\r\n\r\n

\r\n
\r\n
\r\n
\r\n

\r\n\r\n

Επόμενη στάση οι Ισπανοί Hitten, που ως τώρα έχουν κυκλοφορήσει ένα EP, ένα single και ένα LP. Όταν ανέβηκαν στη σκηνή, ο χώρος ήταν μισογεμάτος και το κοινό καλοζεσταμένο. Οι Hitten ικανοποίησαν απόλυτα, αν και  ο κιθαρίστας τους ήταν αρκετά γκαντέμης ώστε να χάσει μία χορδή, αναγκάζοντας όλη την μπάντα να αποχωρήσει για λίγα λεπτά. Όταν επέστρεψαν οι μουσικοί, το ξανάπιασαν από εκεί που το είχαν αφήσει  και το πάρτι ξανάρχισε. Το σετ τους περιλάμβανε δικό τους υλικό (“Evil power”, “Ladykiller”, “Midnight riders”), αλλά και δύο διασκευές (στο “Warrior” των Riot και το “Iron Maiden” των… ε, ξέρετε ποιων!). Πέρα λοιπόν από το ατυχές συμβάν, οι Hitten άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
\r\n
\r\n
\r\n
\r\nΕίχαμε φτάσει αισίως στο πλέον συναρπαστικό κομμάτι της βραδιάς, καθώς οι επόμενες μπάντες ήταν οι NWOBHM παλιοκαραβάνες Persian Risk και Praying Mantis, οι headliners Grim Reaper, αλλά και οι βετεράνοι Έλληνες Mystery. Οι Persian Risk ανέβηκαν πρώτοι, στέλνοντάς μας από εκεί που ήρθαμε. Για να το πω απλά, χόρευα σε όλη τη διάρκεια του σετ της μπάντας από την Ουαλία, που δυστυχώς ποτέ δεν απέκτησε τη φήμη που της άξιζε. Ο τραγουδιστής Carl Sentance, το μόνο αυθεντικό μέλος, είναι ο ορισμός του φοβερού frontman, οργώνοντας τη σκηνή, κάνοντας πλακίτσα με το κοινό και ερμηνεύοντας παθιασμένα τα ξεσηκωτικά κομμάτια της μπάντας του. Περιττό να πω ότι το κοινό συμμετείχε με όλη του την καρδιά. Μεταξύ άλλων, ακούσαμε τα: “Women and rock”, “Ridin’ high”, “Feel it in my dreams”, “Coming for you” και “Who am I” (καινούργιο). Συνολικά, θα χαρακτήριζα την εμφάνιση των Persian Risk ως έναν πραγματικό θρίαμβο.
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n

\r\n\r\n

Επόμενοι οι Έλληνες βετεράνοι Mystery, υπό την ηγεσία ενός μεγάλου θαυμαστή του Ritchie Blackmore, του Άγγελου Περλεπέ. Είναι αυτονόητο ότι ο ήχος της μπάντας έχει δεχτεί σημαντική επιρροή από τους Deep Purple και τους Rainbow. Η μπάντα απέδωσε καλά (τι drummer είν’ τούτος!), αν και ένιωσα ότι ο τραγουδιστής παραζοριζόταν. Ο ήχος ήταν καλός και το κοινό γούσταρε. Το setlist: : “Wizards of the western coast”, “Visions will find the way”, “(Feels like) I’ve done it before”, “Fatal passion”, “Destiny”, “Child of the damned” (Warlord cover), “Eastern star” και “Burning eyes”. Δυστυχώς, το προγραμματισμένο encore κόπηκε (θα ήταν το “Mystery”), λόγω περιορισμού στον
\r\nχρόνο.
\r\n
\r\n
\r\n

\r\n\r\n

Για να είμαι ειλικρινής, ο κύριος λόγος που ήρθα στο festival ήταν για να δω live τους μυθικούς, αν και ακόμα παραγνωρισμένους, Praying Mantis. Η μπάντα σχηματίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και κυκλοφόρησε το πρώτο της EP στις αρχές του 1980 (τα αντίτυπα λένε «1979», αλλά το υλικό είχε ηχογραφηθεί από το 1978!). Πιο γνωστοί έγιναν με το ντεμπούτο τους, με εκείνο το θεσπέσιο εξώφυλλο, “Time tells no lies” (1981), τελικά όμως δεν έκαναν ποτέ τη σπουδαία καριέρα που όλοι περίμεναν από αυτούς. Τέλος πάντων, δεν έχει νόημα να κλαψουρίζουμε, αφού το συγκρότημα αποτρέλανε το κοινό με την καταπληκτική του εμφάνιση, που περιείχε τόσο παλιά(“Panic in the streets”, “Children of the earth”, “Praying mantis”), όσο και (πιο) καινούργια κομμάτια(“Highway”, “Fight for your honour”). Σε προσωπικό επίπεδο, με άγγιξε ο AOR ύμνος “Rise up again”, του οποίου το refrain τραγουδήσαμε όλοι μαζί στο τέλος. Επίσης, τσέκαρα ένα μουσάτο παλικάρι που ήξερε όλους τους στίχους απ’ έξω και το οποίο τραγουδούσε όλα τα τραγούδια με πάθος, αναγκάζοντας έτσι τον τραγουδιστή να τον συγχαρεί προσωπικά! Τι ωραία σκηνή! Κατά τα άλλα, το show έκλεισε με το περίφημο “Captured city”, που είχε περιληφθεί αρχικά στη μυθική συλλογή “Metal for Muthas” (1980), που όρισε το NWOBHM. Η μπάντα αποχώρησε από τη σκηνή εν μέσω παραληρήματος και ασταμάτητου χειροκροτήματος.
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n

\r\n\r\n

Δυστυχώς, η ώρα είχε περάσει όταν οι Grim Reaper εμφανίστηκαν (1:20 είχε πάει!) και ένιωθα κουρασμένος, ύστερα από εφτά ώρες καταπληκτικής ζωντανής μουσικής. Έτσι, βρήκα ένα κονάκι και είδα από μακριά το show τους. Εύκολα διαπίστωσα ότι έπαιξε καλά και ότι το κοινό απολάμβανε κάθε στιγμή – παρότι ο τραγουδιστής Steve Grimmett είχε τους στίχους γραμμένους σε tablet μπροστά του. Το σετ περιλάμβανε κλασικά κομμάτια από τους τρεις 80s δίσκους της μπάντας, όπως τα ακόλουθα: “Rock you to hell”, “Lust for freedom”, “Now or never”, “Fear no evil”, “Wrath of the ripper”, “Never coming back”, “Lay it on the line”, “Rock me ‘till I die”, “Mother of times”, “Final scream” “See you in hell” και “Waysted love”. Επίσης ακούσαμε και κάποια καινούργια τραγούδια. Ύστερα από ένα χορταστικό show σχεδόν μιάμισης ώρας, οι Grim Reaper αποχώρησαν, κηρύσσοντας με αυτό τον τρόπο τη λήξη της πρώτης ημέρας του διήμερου φεστιβάλ ROCK YOU TO HELL II.   
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n
\r\n

\r\n\r\n

Συνολικά, η βραδιά ήταν πολύ ικανοποιητική. Οι νιόφερτες μπάντες έπαιξαν καλά και οι θρύλοι ήταν αντάξιοι των προσδοκιών του κοινού. Γενικά, θα προτιμούσα καλή ήχο και λίγο περισσότερο κόσμο. Ωστόσο, κρίνοντας από τη διάδραση των μουσικών με το κοινό, θα έλεγα ότι η εκδήλωση ήταν άκρως επιτυχημένη.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Report: Κων/νος Χρυσόγελος
\r\nPhoto: Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος

\r\n