ROCK YOU TO HELL @ Kyttaro Live Club

Η αναποδιά που προέκυψε με τις ακυρώσεις, για διαφορετικούς  λόγους, κάποιων από τα συγκροτήματα που θα εμφανίζονταν στο Rock You To Hell Festival είχε σαν αποτέλεσμα το φεστιβάλ να συμπτυχθεί και να γίνει μονοήμερο αντί για διήμερο, με αποτέλεσμα το πρόγραμμα να έπρεπε να ξεκινήσει από νωρίς το μεσημέρι του Σαββάτου.
\r\n 

\r\n\r\n

Lachrymose (GR)

\r\n\r\n

    
\r\nΈτσι λοιπόν, γύρω στις 14:30, όπως έλεγε και το πρόγραμμα, περίπου 30-40 «γενναίοι» βρεθήκαμε στο Κύτταρο για να παρακολουθήσουμε τους Θεσσαλονικείς Lachrymose, οι οποίοι ανέλαβαν το δύσκολο έργο να ανοίξουν την αυλαία και να ζεστάνουν τους λίγους παρευρισκόμενους. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, οι Lachrymose κινούνται στον χώρο του μελωδικού doom metal, με βαρύ (όπως είναι αναμενόμενο άλλωστε) ήχο και ιδιαίτερα γυναικεία φωνητικά. Χωρίς να πτοηθούν από την μικρή προσέλευση του κόσμου ανέβηκαν στην σκηνή με τον αέρα του έμπειρου και μας παρουσίασαν κομμάτια από το φετινό τους ντεμπούτο με τίτλο Carpe Noctum. Έχοντας εξαιρετική σκηνική παρουσία κέρδισαν αμέσως το κοινό ενώ η μουσική τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ενδιαφέρουσα, κινούμενη σε κλασσικά doom μονοπάτια με αρκετές μελωδίες και με μια τραγουδίστρια η οποία έδινε τον προσωπικό της τόνο στις ερμηνείες. Οι Lachrymose ολοκλήρωσαν μια πολύ καλή εμφάνιση μέσα σε θερμό χειροκρότημα και έδειξαν ότι αν και νέο συγκρότημα δουλεύουν ήδη πάνω σε επαγγελματικά πλαίσια και το μέλλον τους ανήκει.

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Wisdom (GR)

\r\n\r\n

   
\r\nΕπόμενη μπάντα, ελληνική και αυτή, ήταν οι Αθηναίοι Wisdom οι οποίοι κουβαλούν αρκετά χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, αν και μετά από μόλις έναν δίσκο το 1995 η πορεία τους έληξε γύρω στο 2011, άδοξα κατά τα φαινόμενα, ωστόσο εδώ και περίπου 4 χρόνια έχουν επανέλθει στην σκηνή με νέο υλικό και πολύ δυναμικές ζωντανές εμφανίσεις, κάτι που μας πρόσφεραν και στην εμφάνισή τους στο Rock You To Hell. Με πολλή θετική ενέργεια και ανεβασμένη διάθεση οι Wisdom μας παρέσυραν με το δυναμικό και συνάμα μελωδικό heavy/power τους, απτόητοι από το γεγονός ότι ο κόσμος στο Κύτταρο ήταν ακόμα πολύ λίγος (η ώρα ήταν μόλις λίγο μετά τις 15:00). Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας ζέσταναν για τα καλά, τόσο για την συνέχεια του φεστιβάλ όσο και για το δικό τους επόμενο βήμα το οποίο θα πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει κυκλοφορία νέου δίσκου! 

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Gang (FR)

\r\n\r\n

 
\r\nΟ κόσμος είχε αρχίσει με αργούς ρυθμούς να πληθαίνει στο Κύτταρο ενώ είχε έρθει η ώρα των Γάλλων GanG να πατήσουν το σανίδι. Τους  οποίους GanG για να είμαι ειλικρινής αγνοούσα παντελώς και πολύ κακώς μάλιστα, γιατί ο υψηλών οκτανίων heavy/thrash ήχος τους προσφέρεται για χορταστικό headbanging χωρίς αναστολές! Εξαιρετικά δεμένη μπάντα (άλλωστε δεν είναι και χτεσινοί καθώς έχουν ξεκινήσει την πορεία τους από το 1990) η οποία έδειξε ότι το σανίδι είναι ο φυσικός της χώρος και τα έδωσε όλα, προκειμένου να απολαύσει το κάθε δευτερόλεπτο της εμφάνισής τους καθώς ήταν παραπάνω από φανερό το πόσο χαρούμενοι ήταν που βρίσκονταν στην Ελλάδα, επαινώντας συνεχώς τους Έλληνες οπαδούς, αν και η αλήθεια είναι ότι το κοινό δεν μπήκε από την αρχή στο νόημα καθώς ήταν φανερό ότι παρόλο που άρεσαν, ο περισσότερος κόσμος δεν γνώριζε το υλικό τους. Βέβαια η τσιτωμένη διασκευή τους στο Riding On The Wind (τι εννοείτε ποιών;;;) βοήθησε στο να ανάψουν λίγο τα αίματα και με το τέλος της εμφάνισής τους να αποχωρήσουν καταχειροκροτούμενοι προσθέτοντας άλλη μια θετιή εμφάνιση στο ενεργητικό τους.

\r\n\r\n

Report/Φωτογραφίες: ΛάμπροςMetalshockΠανέτας

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Fist (UK)

\r\n\r\n

 
\r\nΗ ροή του festival συνεχιζόταν κανονικά και είχε έρθει η ώρα των Βρετανών Fist. Μπάντα του NWOBHM έχοντας αρκετά μέλη απο την αρχική του σύνθεση κέρδισαν εύκολα το χειροκρότημα του κοινού που νοητά μεταφέρθηκε στα θρυλικά χρόνια του Βρετανικού μουσικού κινήματος. Τσαμπουκαλέμενος ήχος απο ένα σχήμα πολύ δεμένο σαν να μην έχει περάσει μέρα απο τα χρόνια της δραστηριότητας τους απέδωσαν εξαιρετικά το υλικό τους παλιό και νέο. Το να βλέπεις τέτοια σχήματα αποτελεί πάντα μια εξαιρετική συγκυρία γεμάτη νοσταλγία. Μπράβο στη διοργάνωση που μας δίνει την δυνατότητα να δούμε τέτοια σχήματα !

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

\r\nRust Χ (CY)

\r\n\r\n


\r\nΗ σκυτάλη στη συνέχεια δόθηκε στους Κύπριους Rust Χ. Δεμένο σχήμα με πολύ καλούς παίχτες και πολύ καλοδουλεμένο υλικό χειροκροτήθηκαν απο το κοινό. Απέδωσαν το υλικό τους δίνοντας πολύ μεγάλη βάση στην σκηνική παρουσία (ίσως σε κάποιες στιγμές με κάποια δόση υπερβολής) δείχνοντας αυτοπεποίθηση μεράκι και όρεξη απολαμβάνοντας την στιγμή με τον κόσμο. Αναμένουμε την συνέχεια απο μια μπάντα με προφανείς δυνατότητες.

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Clairvoyant (GR)

\r\n\r\n


\r\nΤο menu για τη συνέχεια είχε τους Έλληνες Clairvoyant. Έμπειρο γκρουπ απο τα θρυλικά χρόνια της Ελληνικής heavy/power σκηνής έπαιξαν κομμάτια απο τα 3 άλμπουμ τους μπροστά σε ένα κοινό που ξέρει να εκτιμά το ποιοτικό metal. Επικός ήχος με ωραίες ιδέες και ατμόσφαιρα δύναμη οι κιθάρες αλλά και τα φωνητικά Ελληνικό metal στα πολύ καλά του!

\r\n\r\n

Report: Γεράσιμος Δούρος
\r\nΦωτογραφίες: Λάμπρος Πανέτας, Γεράσιμος Δούρος

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Bai Bang (Swe) 

\r\n\r\n

 
\r\nΕπόμενοι στο πρόγραμμα οι Σουηδοί Bai Bang, τους οποίους και θα χαρακτήριζα ως τουλάχιστον αξιοπρόσεκτους, κυρίως λόγω του τραγουδιστή τους, που έβγαλε άφθονο γέλιο με τα καμώματά του επί σκηνής (πιθανολογείται ότι ήταν «γκάιντα»). Η μπάντα, που υπάρχει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, παίζει ένα μίγμα αμερικανικού hard rock, glam metal και sleaze rock, με έντονες αναφορές στους Bon Jovi και τους Motley Crue, δίχως να λείπουν σποραδικά τα hard n’ heavy riff. Τα ρεφραίν τους ως επί το πλείστον προσπαθούν να έχουν κάτι το ξεσηκωτικό και νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε (μα κάθε!) τραγούδι το κοινό κατέληγε να κτυπά παλαμάκια πάνω στο rhythm section. Το σετ τους πήγε λίγο σε μάκρος κι η μπάντα έκανε και ένα οιονεί encore (!). Έτσι, ύστερα από αρκετά παραπατήματα του τραγουδιστή τους, ψεύτικα τηλεφωνήματα με τη Madonna και διάφορες εξαγγελίες σε μία απροσδιόριστη κρεολή γλώσσα, οι Bai Bang αποχώρησαν κερδίζοντας το χειροκρότημα του λίγου ακόμα κόσμου, δίκαια πάντως, αφού αντικειμενικά απέδωσαν καλά κι έβγαλαν κέφι.

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

\r\nTysondog (UK)

\r\n\r\n

 
\r\nΜετά τους Bai Bang εισέβαλαν στη σκηνή οι Tysondog, πάλαι ποτέ εκπρόσωποι του όψιμου NWOBHM και νυν επανασυνδεδεμένοι. Για την ιστορία, είχαν κυκλοφορήσει δύο LP στα μέσα της δεκαετίας του ’80 (“Beware of the dog” το 1984 και “Crimes of insanity” το 1986), μαζί με κάποια EP και singles, και τώρα επανήλθαν με το φετινό “Cry havoc” (είχαν βγάλει κι ένα EP το 2012). Επειδή γενικά έχω αδυναμία στο NWOBHM δεν μπορώ να είμαι εντελώς αποστασιοποιημένος, πιστεύω όμως πως όλοι οι παρευρισκόμενοι θα συμφωνήσουν ότι η εμφάνισή τους ήταν πολύ καλή. Παρότι απουσίασαν για κάμποσο, οι Tysondog έδειξαν ότι είναι παλιοί στο κουρμπέτι, γεμίζοντας το πάλκο με την πληθωρική τους παρουσία. Έπαιξαν τραγούδια παλιά (“Dead meat”, “Don’t let the bastards”, “Take the hate”, “Hammerhead”) και καινούργια (“Painted heroes”, “Cry havoc”, “Shadow of the beast”), ο ήχος ήταν ιδανικός κι οι εκτελέσεις άρτιες, ενώ τα βλέμματα κέντρισε ιδιαιτέρως η φοβερή μορφή του θεόρατου κι άρα επιβλητικού μπασίστα τους, με το μαύρο γυαλί και το αλά Motorhead ντύσιμο. Συνολικά, οι Tysondog ικανοποίησαν στο έπακρο.

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Report:Κωνσταντίνος Χρυσόγελος
\r\nΦωτογραφίες: Νώντας Εμμανουήλ

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Picture (Hol) 

\r\n\r\n

 
\r\nΕίχε έρθει η στιγμή που πολλοί περιμέναμε! Oι Ολλανδοί Picture  θα ανέβαιναν στη σκηνή του Kυττάρου. Οι βετεράνοι metallers θύμισαν απλά τι σήμαινε ο όρος heavy metal τότε στις αρχές του 80. Φυσικά το σχήμα ήταν πολύ καλά δεμένο, έχουν μια ειδική χημεία τα σχήματα εκείνων των εποχών. Κατά αλλά μια εκπληκτική εμφάνιση με υλικό απο όλες τις εποχές της μπάντας πώρωσε το κοινό που είχε γεμίσει το club .Κάθε κομμάτι ένας ύμνος της αγαπημένης μας μουσικής και  θέλουμε να του ξαναδούμε... ΣΥΝΤΟΜΑ ! THEY GAVE THE PEOPLE HEAVY METAL EARS !!

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Report: Γεράσιμος Δούρος
\r\nΦωτογραφίες: Νώντας Εμμανουήλ

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

Tokyo Blade (UK)

\r\n\r\n

 
\r\nΜετά την αλησμόνητη εμφάνιση των Picture, δεν πίστευα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να παν ακόμα καλύτερα για το φεστιβάλ. Ευτυχώς έπεσα έξω, γιατί ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα! Το επόμενο σχήμα ήταν οι θρύλοι του NWOBHM Tokyo Blade, που διατηρούν από το 1983 την ίδια σύνθεση, με την προσθήκη του Αμερικανού τραγουδιστή Chris Gillen. Γι’ αυτόν έχω πραγματικά να πω μόνο τα καλύτερα, αφού πρόκειται για έναν άκρως επικοινωνιακό frontman, που γνωρίζει ακριβώς πώς να σταθεί στη σκηνή και κυρίως πώς να πάρει το κοινό με το μέρος του. Και το λέω αυτό διότι, όταν δεν τραγουδούσε, είτε έδινε το μικρόφωνο στις πρώτες σειρές είτε πρόσφερε το χέρι του στο κοινό, που σταδιακά όλο και αύξανε, δείχνοντας έτσι την ευγνωμοσύνη του προς τους οπαδούς των Tokyo Blade. Αυτή η ευγενική κίνηση είχε την ανάλογη ανταπόδοση, αφού ο κόσμος αντιδρούσε σαν τρελαμένος καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ, που περιλάμβανε παλιούς και γνωστούς ύμνους της μπάντας, όπως “If heaven is hell”, “Midnight in Tokyo” και -αυτονόητα- “Night of the blade”. Την εξαιρετική εμφάνιση ολοκλήρωσε μία απρόσμενη διασκευή στο “Long live rock n’ roll” των Rainbow, όπου έγινε ο κακός χαμός. Συνολικά, η εμφάνιση των Tokyo Blade ήταν υπεράνω κριτικής.

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

\r\nLoudness (Jap)  

\r\n\r\n

 
\r\nΑς επαναλάβω ότι οι Tokyo Blade ήταν τόσο καλοί που σκέφτηκα: «Μπα, αποκλείεται οι Loudness να τους ξεπεράσουν». Πριν περιγράψω το πώς διαψεύστηκα εκ νέου, πρέπει να πω ότι όταν ήμουν πιτσιρικάς και διάβαζα στα μουσικά έντυπα για τους τρομερούς Γιαπωνέζους, δεν περίμενα πως θα τους έβλεπα ποτέ ζωντανά και μάλιστα στην Αθήνα. Αυτή είναι η τεράστια μαγκιά του Rock you to hell, ότι δηλαδή κάθε χρόνο φέρνει ιστορικά σχήματα που μέχρι σήμερα θαυμάζαμε… μακρόθεν! Το γεγονός μάλιστα ότι εδώ μιλάμε για τους Loudness, τη σημαντικότερη γιαπωνέζικη heavy metal μπάντα με έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες στην ιστορία του είδους, προσδίδει έτι περισσότερο κύρος στο φεστιβάλ.

\r\n\r\n

 
\r\nΤέλος πάντων, τέρμα η φλυαρία, πάμε το ψητό. Οι Loudness βγήκαν λίγο αργούτσικα (γύρω στις 1:00 αν θυμάμαι σωστά), αλλά ας είναι, αφού μας αποζημίωσαν στο έπακρο με την από κάθε άποψη μεθυστική εμφάνισή τους. Το γλέντι ξεκίνησε με το “Crazy nights” από το “Thunder in the east” (1985), διόλου απροσδόκητα, αφού εφέτος γιορτάζαμε τα τριαντάχρονα του σπουδαίου αυτού δίσκου. Οπότε, μετά το πρώτο χτύπημα, πάρε κι ένα “Like hell” και στο καπάκι κι ένα “Heavy chains”! Η ατμόσφαιρα είχε γίνει πια καυτή και σ’ αυτό συντελούσε κι ο κόσμος που είχε γεμίσει ικανοποιητικά (αλλά όχι πλήρως) τον συνοικιακό χώρο - ακόμα κι ο εξώστης είχε λαό. 
\r\nΤο σετ συνεχίστηκε με τραγούδια απ’ όλη την καριέρα των Loudness, συμπεριλαμβανομένων και μερικών από τον τελευταίο δίσκο τους, το “The sun will rise again” (2014), όπως “Mortality” και “Not alone”. Ειδική μνεία αρμόζει στο “We could be together” (από το “Thunder in the east”), όχι μόνο γιατί είναι κομματάρα, αλλά κι επειδή περιέχει ένα από τα καλύτερα σόλο που έχω ακούσει στη ζωή μου. Προς το τέλος μας περίμεναν διάφοροι ύμνοι, όπως “Crazy doctor” και “S.D.I.” κι η βραδιά έκλεισε με τον Akira Takasaki να βιάζει ανελέητα την κιθάρα του.  
\r\nΗ απόδοση της μπάντας ήταν εξαιρετική, θα επιλέξω όμως να φωτογραφίσω δύο μέλη: τον σαμουράι Masayuki Suzuki στα τύμπανα, με μπαγκέτες φτιαγμένες από… καουτσούκ (!) για να μη γλιστράνε, ο οποίος θα μπορούσε να παρομοιαστεί μόνο με τον Godzilla ως προς την απόδοσή του, και (βεβαίως βεβαίως) τον Akira Takasaki στην κιθάρα. Λοιπόν, αισθάνομαι τουλάχιστον τυχερός που είχα μπροστά μου (και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής) έναν τέτοιο μουσικό. Ο τύπος έπαιζε όπως εμείς τρώμε, ταξιδεύοντας στο μπράτσο της κιθάρας του με δαιμονική άνεση, φτύνοντας τα riff σαν κουκούτσια και σολάροντας με τρόπο που θα δείτε μόνο από βιρτουόζους στο Μέγαρο Μουσικής. Μιλάμε για απίστευτη εμπειρία και όποιος την έχασε επειδή «Δε βαριέσαι, πού να τρέχω», μπορεί να ξεκινήσει να βαράει την κεφάλα του στον τοίχο.

\r\n\r\n

 
\r\nΚαι κλείνω με δύο γκρίνιες, η μία κάπως επουσιώδης, η άλλη σημαντική: 1) Ο ήχος των Loudness, σε σύμπνοια με την επονομασία τους, ήταν λίγο παραπάνω δυνατός απ’ όσο έπρεπε, με αποτέλεσμα να χάνουμε πολλές φορές τα φωνητικά. Ένα επίπεδο πιο χαμηλά δεν θα έβλαπτε. 2) Τώρα θα τραβήξω αφτιά: Παιδιά, δεν γίνεται με 25 ευρά να βλέπει κανείς στην Ελλάδα της Κρίσης τόσα πολλά και τόσο σπουδαία ονόματα, και το Κύτταρο, που δεν είναι και Budokan, να μην είναι ασφυκτικά γεμάτο. Πού θα ξαναδείς, φίλε μου, Loudness, Tokyo Blade, Picture και τόσους άλλους μαζεμένους στη χώρα σου; Ή μήπως δεν είσαι εσύ που όλο παραπονιέσαι ότι δεν έρχονται μπάντες κ.λπ.; 
\r\nΣέβομαι απόλυτα (και το υπογραμμίζω) την οικονομική δυσχέρεια πολλών νοικοκυριών, αλλά στην τελική ας θυσιάσουμε πέντε μπίρες του Σαββατόβραδου, αν είναι να αντισταθμιστούν από τον Takasaki, που κυριολεκτικά ζωγράφιζε πάνω στο σανίδι. Εκτός αν θέλουμε να γίνουμε σαν κάτι άλλες χώρες που χρεώνουν 100 έουρα για να δεις έναν μόνο μουσικό να κάνει επίδειξη τεχνικής.   
\r\nΤέλος πάντων, ανεξαρτήτως προσέλευσης, το φεστιβάλ, που εξαιτίας αστάθμητων παραγόντων περιορίστηκε σε μία μόνο ημέρα, ήταν και πάλι πολύ πετυχημένο. Οι μπάντες έπαιξαν φοβερά, το κοινό ενθουσιάστηκε κι όλοι πέρασαν καταπληκτικά. Και του χρόνου, το ίδιο ή (γιατί όχι;) και καλύτερα! 

\r\n\r\n

Report: Κωνσταντίνος Χρυσόγελος
\r\nΦωτογραφίες: Νώντας Εμμανουήλ

\r\n\r\n

 

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.