Monuments
Morbid Angel ένα αρχιερατικό σχήμα για το death metal εν γένει, από την Tampa της Florida όσο για το Αμερικάνικο, τόσο και για το death metal της οικουμένης. Μέσα στα τριανταπέντε χρόνια παρουσίας τους, με αρκετά καλλιτεχνικά διαλλείματα και κάμποσα καλλιτεχνικά προβλήματα, φτάνουν φέτος με το Kingdoms Disdained τον δέκατο δίσκο τους. Ο οποίος σηματοδοτεί την επιστροφή τους έξι χρόνια μετά το περίεργο Illud Divinum Insanus. Αλλά και την επιστροφή μετά από δεκατρία χρόνια του τραγουδιστή μπασίστα Steve Tucker στην θέση του David Vincent.
Οι Evergrey από το 1995 που ο Tom Englund τους δημιούργησε, κάνοντας πραγματικότητα τις γκρίζες σκέψεις του μυαλού του, πάντα αναζητούζαν την αλήθεια μέσα σε αυτόν τον μουντό, όπως ο οραματιστής τους τον έβλεπε, και κυκλοφόρησαν τρεις άκρως ενδιαφέροντες dark progressive power δίσκους: The Dark Discovery το 1998, Solitude Dominance Tragedy, όποιος αρέσκεται σε αυτόν τον σκοτεινό ήχο τσεκάρει αμφότερους άμεσα. Το 2001 τον δίσκο που θα ασχοληθώ σε αυτές τις γραμμές In Search Of Truth.
Με τη τρελοπαρέα, συχνά αλλάζει αυτή, του Natefrost, πες τον και
Roger Rasmussen, παίζει και να γυρίσει να σε ακούσει, τους Carpathian Forest, έχουμε ασχοληθεί πέρσι με το dvd τους We're Going to Hollywood for This - Live Perversions
Τώρα πάμε πίσω στις ρίζες τους, στα πρώτα χρόνια τους, τότε που είχε το όνομα Lord Nosferatu, εκεί στις αρχές 90ς
Ότι και να πεις/γράψεις για τους Obituary είναι λίγο. Ακρογωνιαίος λίθος για το Death Metal. Από τις πιο σημαντικές μπάντες στο χώρο για μένα, με τεράστιο αριθμό εξαιρετικών δίσκων. Και με συνέχεια μέχρι το σήμερα, όσο και να αναλώνονται σε μοτίβα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Είναι ξεχωριστοί και αξίζουν όλη τη φήμη που έχουν αποκτήσει, τότε μα και τώρα που φτάνουν τα τριάντα χρόνια και τους δέκα δίσκους.
Αν κάποιος αναζητήσει thrash μπάντες των 80ς στην Αυστραλία, μάλλον θα καταλήξει στους τίγκα επηρεασμένους από Metallica, Mortal Sin και τους τίγκα επηρεασμένους από Slayer, Hobb’s Angel Of Death (φως φανάρι). Μπάντες που προσφάτως είναι και επαναδραστηριοποιημένες. Από εκεί και πέρα υπήρξαν και μερικές ακόμα, άγνωστες κατά κύριο λόγο αλλά χωρίς να σημαίνει και ανάξιες λόγου. Οι Addictive από το Σύδνευ, ήταν μια μπάντα που κατάφερε στο χρονικό διάστημα ύπαρξης της (1988-1996) να κυκλοφορήσει δυο δυνατούς ποιοτικά και ηχητικά δίσκους.
Έτσι ξεκινά το Passion And Warfare του βιρτουόζου της κιθάρας και γητευτή των ψυχών με όπλο αυτή, Steve Vai. Χωρίς να είναι ο ίδιος ήρωας της εφηβείας μου. Μόνο αυτή η ταινία με τον Ralph Macchio, Crossroads, με αυτή την μονομαχία του Steve Vai με τον άλλο του εαυτό, και καλά ντούμπλαρε στην κιθάρα τον Ralph Macchio , συν τον δίσκο αυτό, ο τύπος κερδίζει μια ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις μου Εντάξει είχε και μια μικρή ανάμειξη με τους White Snake και άλλα πολλά αλλά αυτά τα δύο του επιτεύγματα μου έχουν μείνει ανεξίτηλα.
Η μουσική είναι ένα μέσο που ενώνει του λαούς. Η metal μουσικήέπραξε και πράττει το ίδιο. Αν και σύντομα αναπτύχθηκε στην Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, δεν άργησαν χώρες της Ασίας και της Αφρικής να μπουν στο παιχνίδι. Είτε σαν οπαδοί, είτε δημιουργώντας τις δικές τους μπάντες. Αρχές 90ς και το Ισραήλ αποκτά τους δικούς του αντιπρόσωπους στο (ακραίο) metal. Substance For God, Salem και Orphaned Land. Όλες με πολλά Doom/Death στοιχεία.
Δεν χρειάζεται να είσαι μάγος για να πλέκεις δυνατά ξόρκια που θα παγιδεύεις τις ψυχές των άλλων. Μπορεί να είναι μια μπάντα από την Νορβηγία στα τιμημένα 90ς, να ονομάζεσαι Gehenna (μέρος που οι Παγανιστές έκαιγαν τους νεκρούς τους τελετουργικά) και να εξαπολύεις ηχητικά ξόρκια . Η μπάντα δημιουργήθηκε το 1993 από τους Sanrabb (τα πάντα-όλα εκτός από drums), Dolgar (επίσης τα πάντα-όλα εκτός από drums) και ενός…drummer.
Χριστούγεννα 1993. Καστοριά. Μόλις έχω ανακαλύψει μαζί με τον ξάδερφο μου μια νέα μπάντα, My Dying Bride λέγονται. Πριν δυο μήνες κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος τους και τον ακούμε σαστισμένοι για διαφορετικούς λόγους. Εγώ έχω ενθουσιαστεί. Αυτός όχι και τόσο. Τον θυμάμαι να λέει ‘’ρε συ, μέχρι να ακούσεις το ένα riff να τελειώνει, έχεις ξεχάσει τι άκουγες πριν’’. Που να άκουγε και Thergothon, μια Φιλανδική μπάντα που το ‘’τερμάτισε’’ σε αργές ταχύτητες. Αυτοί και οι Skepticism ήταν οι πρωτοπόροι στο υποιδίωμα που θα ονομαζόταν funeral doom/death metal.
Το Progressive Metal του Χθες και του Σήμερα, έχει να περηφανεύεται για μπάντες σαν τους Threshold, που ανήκουν στις συνομοταξίες του. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι τιμώμενο και στο μέλλον όσο αντίστοιχες μπάντες κυκλοφορούν τόσο ποιοτικούς δίσκους και δίνοντας κορυφαίες συναυλίες ανά τον κόσμο. Οι Βρετανοί ξεκίνησαν την πορεία τους πίσω στο 1988 με κάποια demos και αρκετά διαφορετική σύνθεση σε σχέση με το σήμερα. Η ευχή και κατάρα των Threshold, ήταν οι τραγουδιστές της. Πέρασαν αρκετοί, μα όλοι υπέροχοι. Damian Wilson, Andrew "Mac" McDermott και Glynn Morgan, όλες φωνάρες.