Dream Theater - Distance over time

DREAM THEATER - Paralyzed (OFFICIAL ANIMATION VIDEO)

ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΧΡΟΝΟ DREAM THEATER

Είναι μια ακόμη ευτυχής συγκυρία, το να ακούω και να γράφω για το δέκατο τέταρτο δίσκο των Dream Theater με τίτλο ‘’Distance over Time’’. Φυσικά κυκλοφορεί από την Inside Out. Οι Dream Theater μετά την πολυπλοκότητα, τον λυρισμό και την ποίηση του επικού ‘’The Astonishing’’, πάνε πάλι σε πιο απλές, για τους εαυτούς τους, διαδρομές, λιγότερο υπόγειες πιο διαυγείς και εύκολο περπάτητες.  Δρουν πιο αφαιρετικά, στην αχαλίνωτη, αν και ιδιαίτερα ευχάριστη δημιουργία συνθέσεων, που εδώ είναι όπως πάντα ευφάνταστες, απλά λιγότερο πολύπλοκες, δαιδαλώδης και μικρότερης διάρκειας.

Η ίδια, γνωστή ομάδα, των τελευταίων πια τεσσάρων δίσκων, είναι αυτή που δημιούργησε το ‘’Distance over Time’’. Και έδωσαν όλοι τους, πέρα από τις συνθέσεις και λόγια, έτσι ώστε να είναι μια συνολική δουλειά. Ακόμα βλέπουμε ένα εξώφυλλο, ‘’to be or not to be’’, που μαζί με τον τίτλο, μας δείχνουν το τι θα επακολουθήσει.  Το ‘’Distance over Time’’ μου βγάζει κάτι από ‘’Images And Words’’ και το χαίρομαι αφάνταστα, αλλά περισσότερο Train Of Thought κάτι που πανηγυρίζω ακατάπαυστα.  Είχα ήδη ακούσει, αφού είχαν βγει ως official video και ήδη μου άρεσαν πολύ, τα ‘’Untarated Angel’’, ‘’Paralized’’, υπέροχα και εθιστικά και ‘’Fall Into Light’’, με τον ήχο να θεριεύει. Ήδη αυτά έχουν αγαπηθεί από τους θαμώνες του ‘’Ονειρικού Θεάτρου’’. Η κιθάρα του John Petrucci, απλά μεγαλουργεί και εδώ, όπως και το μπάσο του John  Myung, η ήρεμη δύναμη, ακούγονται πιο metal αλλά και συνάμα και prog. Τα πλήκτρα του Jordan Rudess βγάζουν πιο φυσικούς – μελωδικούς ήχους, από άλλες φορές και ακούγονται υπέροχα. Η φωνή του James LaBrie, όπως πάντοτε είναι ζεστή, ουσιώδης, όπως την έχω - ουμε αγαπήσει. Ο Michael Mangini, με τα τύμπανα του, για  τέταρτο δίσκο με Dream Theater, δείχνει πια κλασικό μέλος της μπάντας. ‘Οσο και να αγαπάμε Portnoy, αυτό ισχύει. Και συμμετέχει και στο δημιουργικό κομμάτι.

Προχωρώντας αφηνόμαστε στην μαγεία της σύνθεσης, της μελωδίας και των στίχων του ‘’Barstoll Warrior’’. Ο μεγαλειώδης τρόπος που ξεκινάει και ο ευφυής αλλά και εθιστικός τρόπος που αναπτύσσεται η σύνθεση αυτή, από όλους, το έχει κάνει ήδη λατρεμένο. Στο ‘’Room 137’’ ξαποσταίνουμε μια στιγμή από το σφυροκόπημα, ψάχνοντας μαζί με κάποιον, το κλειδί για τον παράδεισο, με κάπως μονότονο ρυθμό. ’’S2N’’ και πρωτίστως μπάσο, κιθάρα και η ζεστασιά της φωνής του LaBrie ομορφαίνουν μελωδίες και ζωές. Η κιθάρα βάζει τα καλά της σολάροντας με χειμαρρώδη τρόπο σε ένα ακόμα κομμάτι που σαν να έρχεται κατευθείαν από το ‘’Train Of Thought’’, το ‘’At Wids End’’.  Το ‘’Out Of Reach’’ βγάζει μια μπαλαντοηδή αίσθηση. Λόγια περίεργα, ομιλίες ανοίγουν το ‘’Pale Blue Dot’’ και ακολουθεί έκρηξη παιξίματος και αισθήσεων. Είτε φτιάχνοντας μεγάλες συνθέσεις, είτε σκαρώνοντας μικρότερες, το ίδιο ελκυστικές είναι και η μουσική, η τέχνη, ο χρόνος, σταματάνε και μετατρέπονται σε χρόνο DT, χρόνο Dream, Theater δηλαδή.

Για το ‘’Distance over Time’’, έχω την εντύπωση ότι από την πρώτη μέρα απόκτησης, από τις πρώτες ακροάσεις, ότι βρήκα μπροστά μου ακόμα έναν μουσικό σύντροφο ζωής. Γιατί αυτός ο δίσκος, δεν ξέρω αν θα μείνει στα χρόνια ως ένας κλασικός DT δίσκος. Αλλά πιστεύω θα αφήσει αποτύπωμα μέσα μας με τις υπέροχες και εθιστικές συνθέσεις του και με το πάντοτε εκπληκτικό παίξιμο όλων των Dream  Theater.

 

 

Copyright 2024. All Right Reserved.