Black Dahlia Murder - Nightbringers

Οι αμερικανοί melodeathmetallers επέστρεψαν δισκογραφικά μετά από δύο χρόνια με την 8η δισκογραφική τους δουλειά. Μία μπάντα με συνέχως αυξανόμενο κοινό και όχι άδικα αφού όλες τους οι δουλειές είναι και μία και μία. Μετά λοιπόν από το υπέροχο Abysmal, έρχονται με το Nightbringers. Οι συνθέσεις ανήκουν και πάλι κατά κύριο λόγο στον Brian Eschbach, έτσι ο δίσκος διατηρεί το ύφος και την γενικότερη καλλιτεχνική όψη των αμερικανών TBDM.

            O δίσκος ξεκινάει με το Widowmaker, το οποίο αρχίζει με μία εισαγωγή βγαλμένη από το cinema, μέχρι που τα υπέροχα μελωδικά κιθαριστικά μέρη (πάντα ακραία όμως), σε συνδυασμό με αλλεπάλληλα blasts του Alan Cassidy δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, αντιπροσωπευτικό της συνέχειας του δίσκου. Εδώ να πω ότι περίμενα με περιέργεια να δω πως θα ταιριάξει στην μπάντα ο Brandon Ellis (Arsis, Cannibal Corpse). Ένας κιθαρίστας μόλις 25 χρονών, ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του, δικαιώνει στο 100% τον Βrian, που είχε πει, ότι η ικανότητα και ο επαγγελματισμός του είναι αντιστρόφως ανάλογα της ηλικίας του. Εκεί που λες λοιπόν ότι το «άνοιγμα» του δίσκου είναι εντυπωσιακό και ότι μάλλον έχουν βάλει το καλύτερο τραγούδι του δίσκου στην αρχή (Φαααααααπ), ξεκινάει το Of God and Serpent, of Spectre and Snake, όπου κοιτάς το cd και ζητάς ταπεινά συγγνώμη γι αυτό το βιαστικό σου συμπέρασμα. Το συγκεκριμένο κομμάτι λοιπόν, εκτός από τεράστιο τίτλο, έχει και τεράστια (σε ποιότητα και έμπνευση) riffs και ένα  α π ί σ τ ε υ τ ο solo από τον Βενιαμίν του γκρουπ.

            Λες λοιπόν, οκ εννιά κομμάτια ο δίσκος, ε θα βάλανε τα δύο καλύτερα τους στην αρχή. Αν λοιπόν σκέφτηκες ή θα σκεφτείς αυτό το πράγμα όπως εγώ, πάρε πάλι το CD στα χέρια και ζήτα του άλλη μία φορά συγγνώμη. Το Matriarch έρχεται συνεχίσει την κούρσα από εκεί που την άφησαν οι προκάτοχοι του και κάπου εδώ έρχεται το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου το ομώνυμο Nightbringers. Είμαι κι εγώ από αυτούς που όταν το album έχει ομώνυμο κομμάτι είναι το πρώτο που ακούω. Στο Nighbringers λοιπόν μπορεί να ακούμε ίσως και τα καλύτερα riffs που έχει συνθέσει ποτέ η μπάντα. Εδώ αξίζει να σταθώ και στα φωνητικά του Trevor Strnad, που ακολουθούν το ύφος των κομματιών  και τα επιμέρους σημεία με πάρα πολύ ωραίο τρόπο. Επόμενο τραγούδι είναι το Jars όπου οι ΤΒDM ξεφεύγουν λίγο από την κλασσική τους συνταγή και βαδίζουν σε πιο old school death metal μονοπάτια, θυμίζουν σε μερικά σημεία, ιδιαίτερα τα τύμπανα, λίγο Morbid Angel σε πιο μοντέρνα εκδοχή. Για το επόμενο κομμάτι, το Kings of the Nightworld, οι αμερικάνοι κάνουν ότι και στα προηγούμενα, με την μόνη διαφορά ότι τώρα το εκτοξεύουν το θέμα.

            Για τα τρία τελευταία τραγούδια θα αποφύγω να αναφερθώ ή να τα αναλύσω, θα πω όμως το εξής, όπως λένε και στο Αμέρικα, last but not least. Θα προσθέσω ότι στο Catacomb Hecatomb, που σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα χαοτικό κομμάτι, φαίνεται ξεκάθαρα η πάρα πολύ καλή χημεία της μπάντας. Με λίγα λόγια, οι TBDM κυκλοφόρησαν, αν όχι τον καλύτερο τους δίσκο, σίγουρα έναν πάρα πολύ υψηλού επιπέδου. Ποια είπαμε ότι είναι η καλύτερη μπάντα στις «Σουηδίλες»;           

Geørge 3K Xifårås