DISHARMONY - ABYSS NOIR

Disharmony - The Abyss Noir (2017) [Full Album]

DISHARMONY ..ABYSS NOIR

Δεύτερο άλμπουμ για τους Disharmony, μια μπάντα που έχει φτάσει πλέον τα είκοσι χρόνια ύπαρξης, όσο βέβαια κι αν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι πέρασαν τόσα χρόνια από το πρώτο τους demo. Να κάνω βέβαια μια μικρή παρένθεση ότι δεν μιλάμε για τους blacksters Disharmony, οι οποίοι μαθαίνω ότι έχουν επιστρέψει στα Αθηναϊκά λημέρια, αλλά τους επίσης Αθηναίους power metalers. Παρά τα μεγάλα διαστήματα αποχής, τα τελευταία χρόνια η μπάντα δείχνει πιο συνεπής και πιο σταθερή, όχι μόνο στην παρουσία της, αλλά και στη μουσική της κατεύθυνση. Το Αθηναϊκό σχήμα μας δίνει λοιπόν το νέο τους δίσκο από την GrimmDistribution και διεκδικεί μερίδιο από την προσοχή μας. Το αξίζει;

Με μια λέξη, ναι. Το αξίζει και με το παραπάνω. Το σύγχρονο power metal που παίζει είναι σαφώς επηρεασμένο από την Αμερικάνικη σκηνή. Είναι αρκούντως τεχνικό και νευρώδες, δίχως να υπολείπεται μελωδιών, όχι κατ’ ανάγκή ’χαρούμενων’. Ο ήχος των Disharmony χρωστά πολλά στους Nevermore, αυτό είναι αλήθεια, όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το "The Abyss Noir" περιλαμβάνει πολλά, όπως προείπα, τεχνικά σημεία. Όχι απαραίτητα στυλιζαρισμένα progressive μέρη, αλλά σίγουρα μέρη που απαιτούν ειδικές δεξιότητες και όραμα πρωτίστως για το που και πως κατευθύνεται ηχητικά η μπάντα. Κάποια Cynic-οειδή περάσματα είναι απροσδόκητα και σαφώς ευχάριστα (έστω κι αν είναι λίγα), ενώ δεν λείπουν οι στιγμές που η μπάντα κινείται σε αυτό το power/thrash μεταίχμιο των Exodus, Forbidden και Flotsam & Jetsam. Το τελευταίο φαίνεται καλύτερα στη διασκευή του "Disposable Heroes" και στο πως την έχουν φέρει σε αυτά τα μέτρα. Όλο αυτό προδιαθέτει πολύ θετικά και γεννά διαρκώς προσδοκίες κατά την ακρόαση του. Το άλμπουμ αναπτύσσεται γρήγορα και διαρκώς αποκαλύπτεται στον ακροατή. 

Συνθετικά κινούνται σε ανώτερα επίπεδα από το προηγουμενό τους άλμπουμ. Όμως και εκτελεστικά συμβαίνει το ίδιο. Σε απλά ελληνικά αυτό το λένε πρόοδο και ωριμότητα. Τραγούδια όπως το "Delirium" και "Vain Messiah" χαράσουν την λεπτή γραμμή μεταξύ επιθετικότητας και μελωδικότητας στην οποία ακροβατούν επιδέξια οι Disharmony. Επίσης καλές στιγμές είναι τα "A Song for a Friend", όπου δείχνουν μια πιο ήπια και μεστή φύση, και το εναρκτήριο "The Abyss Noir". Έχω μια μικρή ένσταση για την παραγωγή, γιατί είναι στο ευρύ αυτό πλαίσιο των πολύ ’μοντέρνων’ παραγωγών που ναι μεν προσδίδουν καθαρότητα, αλλά αδυνατίζουν εν τέλει τον ήχο. Φαντάζομαι ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ένα ακόμη σημείο αναφοράς, μάλλον διφορούμενο, είναι η μικρή του διάρκεια. Κι αυτό μάλλον γιατί αδικεί το συγκρότημα και την προσπάθεια που έχει κάνει και που ως ένα σημείο δείχνει ημιτελής.

Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια πολύ καλή κυκλοφορία που -επαναλαμβάνω- αξίζει της προσοχής των φίλων του τεχνικού σύγχρονου power metal. Είναι από τις περιπτώσεις που ένα άλμπουμ κυλά ευχάριστα και καλεί σε συνεχείς ακροάσεις. Υπ’ αυτή την έννοια κάποιος δεν θα μετανοιώσει την αγορά του "The Abyss Noir", αλλά θα την ευχαριστηθεί.

Γιάννης Τσάκωνας

Copyright 2024. All Right Reserved.