God In A Cone - Parasitoid

                  Δεν φτάνει που δεν προλαβαίνουμε να ακούμε όσο θέλουμε τους δίσκους τω(ου)ν  God In A Cone,  ο άνθρωπος (ή μηχανή;) ανεβαίνει συνθετικά όλο και πιο πάνω. Σφραγίδα ποιότητας  Από τον Νίκο Μαρίνο και στον τέταρτο δίσκο (και δεύτερος για φέτος), ‘’ Parasitoid’’ και μάλιστα προσωπικά ο αγαπημένος πλέον. Τα συστατικά είναι ίδια. Ποικιλία όσο δεν πάει, φιλτραρισμένες επιρροές από τα 90ς, ένα Νίκος που δημιουργεί ,τραγουδά και  εφαρμόζει τις προγραμματισμένες τους ιδέες-εκτελέσεις. Και όλα αυτά σε βελτιωμένες εκδόσεις σε σχέση με το παρελθόν, πράγμα που με τρομάζει στο πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει αυτό το πειραματικό ηχητικό όχημα μιας και εξελίσσεται τάχιστα και επικίνδυνα. Για ακόμα μια φορά στην παραγωγή, ο Δημήτρης Ντελής (studio 222)ο οποίος είναι υπεύθυνος εκτός του πολύ καλού ήχου, και για τις φυσικές κιθάρες. Όμορφο  εξώφυλλο, αν  και δεν νομίζω ότι ταιριάζει με το υλικό που περιέχει, με το artwork να είναι δημιουργία της Mylene blacksshark. Αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά σε cd, διαθέσιμη από τον Μάιο.

               Το πρώτο τραγούδι του δίσκου είναι και το πιο αδιάφορο για τα προσωπικα μου γούστα.  Απορώ πως το καταφέρνει ,το ίδιο είχε συμβεί και στον προηγούμενο δίσκο. Όλοι βάζουν το καλό χαρτί πρώτο, μετά πιο αδιάφορο υλικό. Οι God In A Cone ξεκινούν 

με μια πιο μέτρια σύνθεση και μετά παραδίδουν  άλλες έξι τραγουδάρες. Πάντως το κιθαριστικό μέρος προς το τέλος του τραγουδιού, είναι πολύ καλό. Το ‘’Tomb’’ έρχεται και ανεβάζει αμέσως την διάθεση. Οι φωνητικές μελωδίες είναι εθιστικές και πάνω τους έχουν χτιστεί οι ρυθμοί που κινούν τα νήματα (και το κορμί μας). Σαφής καλυτέρευση και της τεχνικής που τραγουδά, ταιριάζει ασύμβατα κομμάτια μεταξύ τους. Το ‘’Hand’’  είναι η σκληρότατη στιγμή του δίσκου. Ένα μελαγχολικό έγχορδο σε καλωσορίζει μέχρι να εξελιχθεί σε μια μεταλλική καταιγίδα. Blastbeats, σκληρές κιθάρες και φωνητικά/μουσική  που θυμίζουν Cemetary και Paradise Lost. Πικρή σύνθεση, σε εξαναγκάζει να καταπιείς την μελαγχολία και την οργή που σε ταίζει. Στη συνέχεια, το ‘’Obscurist’’ με τον τρομερό ρυθμό και τις ακουστικές του κιθάρες. Εμπλουτισμένο σε ιδέες  καρποφορεί σε ευθυμία (και ας μην στοχεύει ηχητικά σε αυτό). Αποκλεισμένο από κοινοτυπίες, διακηρύσσει  τον χαρακτήρα του. Όσο για τα ελληνικά στο τέλος ‘’Ο Ήλιος δεν πεθαίνει’’ μόνο πόνο μου δημιουργούσε μιας και το άκουγα μέσα στον Ιούλιο (ξέρω, εγώ φταίω, άργησα να το απολαύσω).

                   Με ελληνικό στίχο συνεχίζει και το ‘’Chasma’’ που συνεχίζει και ακούγεται σαν ΤΡΥΠΕΣ. Το μουσικό του περιτύλιγμα είναι γεμάτο ψυχή και συναίσθημα ενώ οι στίχοι σε επανεκκινούν τον εγκέφαλο, εκτός και αν είσαι από αυτούς που δεν δίνουν καμιά σημασία σε στίχους,. Θα ήθελα να ακούω πιο πολύ τον Μαρίνο να τραγουδά στην μητρική μας γλώσσα. Το ομώνυμο δεν ακούγεται απλά σαν reggae.EINAI. Βέβαια δεν μένει εκεί, προσθέτει άλλα στοιχεία στην πορεία του, αλλάξει προσωπείο, μετατρέπεται σε κάτι διαφορετικό, αποκτά διαπλανητικά ροκ άκρα. Μπορείς να χοροπηδήσεις, να σπάσεις τον σβέρκο σου, να κουνήσεις τους γοφούς σου, όλα στο  ίδιο τραγούδι. Παρασιτικός οργανισμός πραγματικά. Ο δίσκος κλείνει πιο χορευτικά, πιο εκστατικά. Φωνητικές υποδιαιρέσεις ακούγονται σε κάθε ηχητική γωνία, σε στιγμές υστερικός, σε στιγμές γαλήνιος. Ναι, είμαι σίγουρος ότι το Parasitoid είναι το μέχρι στιγμής  μουσικό αποκορύφωμα των God In A Cone. Μέχρι πότε αραγε;

Κείμενο 

           Δημήτρης Τσαουσίδης