SONISPHERE FESTIVAL @ Terra Vibe

\r\nSTONE SOUR
\r\n
\r\nΤο περσινό live των SLIPKNOT επί ελληνικού εδάφους ήταν αρκετό, ώστε να συγκαταλεχθεί ο Corey Taylor στους αγαπημένους μου  performers. Έτσι, λοιπόν, η χαρά μου όταν ανακοινώθηκε το όνομα των STONE SOUR στο billing του Sonisphere ήταν διπλή, αφενός λόγω του θαυμασμού μου προς τον Corey, αφετέρου γιατί θεωρώ τους STONE SOUR ως μια από τις πιο σημαντικές μπάντες του είδους τους. Προφανώς όχι μόνο εγώ, καθώς ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί από πολύ νωρίς και όταν εμφανίσθηκαν οι STONE SOUR,  το pit μπροστά στη σκηνή ήταν γεμάτο.
\r\nΤο setlist βασίστηκε κυρίως στο Come What(ever) May , το album που ουσιαστικά ανέδειξε την μπάντα, ενώ τίμησαν δεόντως και το πρώτο τους album ενώ δε παρέλειψαν να μας δώσουν μια γερή γεύση και από το Audio Secrecy.
\r\nΑν και η διάθεση όλων ήταν λίγο περίεργη  λόγω της ξαφνικής απώλειας του μπασίστα των  SLIPKNOT,  Paul Gray, και παρά την εμφανή κούρασή τους εξαιτίας του βεβαρημένου συναυλιακού προγράμματός τους, απέδωσαν άψογα. Ο Corey ως έμπειρος frontman προσπαθούσε να διατηρήσει την επαφή με το κοινό καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, αν και πολλές φορές οι ατάκες που χρησιμοποιούσε ήταν κουραστικές και προβλέψιμες.  Παρόλο που δεν ήταν στους πρωταγωνιστές του Sonisphere, οι STONE SOUR σίγουρα κέρδισαν τις εντυπώσεις. Ο ήχος τους ήταν αξιοπρεπέστατος, κάτι που συνέβαλε σε μια πολύ δυνατή live εμπειρία, για όσους παρευρέθησαν στο χώρο. Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα: Mission Statement, Reborn, Made Of Scars, Come What(ever) May, δύο νέα τραγούδια που μας προδιέθεσαν θετικά για την επερχόμενη δουλειά τους, ενώ έλαμψαν δια της απουσίας το hit “Through Glass” και το προσωπικά αγαπημένο μου “Cardiff”.
\r\n
\r\nLive Report: Νικολέτα Σαράντου \r\n

\r\n

\r\n
\r\n
\r\nANTHRAX
\r\n

\r\n

\r\n
\r\nΗ ώρα ήταν περίπου  17.00 όταν όλοι μαζέυτηκαν στο δεύτερο stage. Ήταν η ώρα που οι Anthrax θα βγούν και όλοι ξέραν ότι πρόκειτο να γίνει ένα τεράστιο Thrash party!!
\r\nΛίγα λεπτά πρίν βγουν στην σκηνή, ο κόσμος άρχισε ένα τεράστιο circle pit και όταν οι Anthrax εμφανίστηκαν φάνηκαν πολύ χαρούμενοι. Ο  Scott Ian έπαιξε το πρώτο ακόρντο του -Caught in the mosh- και το  party μόλις άρχισε.
\r\nΟ κόσμος τρελλάθηκε, το κεντρικό circle pit έγινε μεγαλύτερο και ανοίξαν και άλλα νέα circle pits σε κάθε πλευρά. Crowdsurfers παντού, μαζικό headbanging, κόσμος να τα σπάει παντού κάτω από την βροχή. Απόλυτο χάος!!  Μπορούσες να δείς περισσότερα από 4 mosh pits και νομίζω πως όλοι μας ζήσαμε ένα από τα καλύτερα και πιο δυνατά Thrash live που έχουμε δει ποτέ.
\r\nΟι -Anthrax- συνεχίσαν το setlist τους με ωραία παλιά κλασσικά τραγούδια , όπως: Got the Time, Madhouse, Be all End All και Antisocial. Ο Scott Ian είχε πάρει φωτιά, χόρευε παντού γύρω στο stage και χαμογελούσε καθώς έβλεπε το τρελαμένο κοινό. Ο  Joey Belladona τραγουδούσε με την καρδιά του και έτρεχε ασταμάτητα παντού στην σκηνή, επικοινωνούσε συνέχεια με το κοινό και μπορούσες να δεις στα μάτια του ότι ένιωθε σαν να ήταν πίσω στα 80’s. Ο Frank Bello είχε πάρει επίσης φωτιά. Δεν σταμάτησε να κάνει headbanging, να χορεύει και να τραγουδάει με όλη του την δύναμη. Κλασσικός Frankie Bello!!  Ο Rob Caggiano όπως πάντα έμεινε στην γωνία του και παρέδιδε τέλειο  guitar performance και ο Charlie Benante απέδειξε για άλλη μια φορά τις εξαιρετικές του ικανότητες στα drums, παίζοντας όλο το setlist τέλεια. Μπορούσες να τον δείς να πάιζει τα κομμάτια με τόση ευκολία που μπορεί κανείς να πει ότι το drumming για αυτόν είναι σαν να αναπνέει!
\r\nΤο  highlight του show ήταν την στιγμή που παίξαν το -Indians-.Πρίν το -Wardance- σημείο, οι  Anthrax παίξαν ένα μικρό tribute στον  Ronnie James Dio.Κάτι που έκανε πολύ κόσμο να ανατριχιάσει και τώρα έβλεπες όλο το κοινό να τραγουδάει κάτω από την βροχή.
\r\nΗ μπάντα συνέχισε το show της με άλλα κλασσικά κομμάτια και η μοναδική έκπληξη για τους οπαδούς των Anthrax ήταν η στιγμή που ο Joey τραγούδησε το κομμάτι -Only-.Κάτι που πολλοί δεν είχαν ξαναδεί ποτέ πρίν. Τελειώσαν το  setlist τους με το τραγούδι  -I am the Law-  και φύγαν από την σκηνή με τον κόσμο από κάτω να ζητωκραυγάζει, να χειροκροτάει και να κάνει  crowdsurfing κάτω από την ασταμάτητη βροχή.
\r\nΟι Anthrax καταφέραν να ολοκληρώσουν το show τους χωρίς προβλήματα. Μόνο λίγα μικρά λάθη γίναν από την μεριά του Joey αλλά όλο το show ήταν τόσο δυνατό και ανεβαστικό που κανείς δεν φάνηκε να νοιάστηκε. Μπορούσες να δείς τους  Anthrax ότι πραγματικά τους άρεσε πολύ αυτό το live και το γεγονός ότι την επόμενη μέρα ο  Scott Ian ανέβασε στο youtube κανάλι του, video με τίτλο: Ηoly crap!! Greece knows how to Mosh-,  και τα σχόλια του ήταν : <<Φανταστικό κοινό, είχαν ένα τεράστιο circle pit πρίν καλά καλά να αρχίσουμε να παίζουμε>>, δείχνει πως αυτή η συναυλία ήταν το τέλειο Thrash party!! Είμαι πολύ σίγουρος πως μετά από αυτό την συναυλία όλοι αναρωτηθήκαν γιατί κινηματογραφήσν το Big Four concert στην  Sofia? Αν αυτό το DVD γυριζόταν στην Ελλάδα πάω στοίχημα ότι θα γινόταν επικό!! \r\n

\r\n

\r\n
\r\nLive Report: Efkarpos   \r\n

\r\n

\r\n
\r\n
\r\nSLAYER
\r\n
\r\nΜετά τους ισοπεδωτικούς Anthrax, τη σκυτάλη παρέλαβαν οι βετεράνοι SLAYER. Προσωπικά είχα να τους δω ζωντανά από το 1996, όταν κ πραγματικά είχαν πάρει κεφάλια κ ομολογώ ότι οι τελευταίες κυκλοφορίες δε με έχουν συγκινήσει ιδιαιτέρως. Βέβαια το να παρακολουθείς την “πολεμική μηχανή” που ονομάζεται  SLAYER από κοντά είναι απλά εμπειρία, χωρίς πραγματικά να σε ενδιαφέρει το τι θα παίξουν, πόσο μάλλον όταν το setlist τους περιλαμβάνει ύμνους όπως τα “War Ensemble”, “Seasons In The Abyss”, “Angel Of Death” κ άλλα κλασικά. Βγαίνοντας στη σκηνή γύρω στις 18:30 ξεσήκωσαν τον κόσμο από τις πρώτες νότες του “World Painted Blood”, αλλά η πρώτη μεγάλη σφαγή ήρθε στο “War Ensemble” όπου επικράτησε πανικός όπως αναμενόταν. Μετά το “Hate Worldwide”, άλλα δύο μνημειώδη τραγούδια (“Seasons In The Abyss” κ “Angel Of Death”) ήρθαν για να μας δείξουν τους λόγους για τους οποίους το συγκρότημα έχει γράψει ιστορία στο χώρο του thrash. Δέος κ οργή κατάλαβε το κοινό κ το moshpit είχε πάρει ξέφρενες διαστάσεις.
\r\nΟ ήχος κ το στήσιμο του γκρουπ ήταν επιβλητικά, όπως αρμόζει άλλωστε στο μέγεθος του ονόματός τους. Όλα τα μέλη φάνηκαν να διασκεδάζουν τη στιγμή πορώνοντας τους θεατές, με τον τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν, χωρίς πολλές φανφάρες κ λόγια, αλλά με απόδοση που άγγιζε το τέλειο.
\r\nΤο Show έκλεισαν  με τα ,επίσης, κλασικά, “South Of Heaven” κ “Raining Blood”, σε κολασμένες εκτελέσεις, που νομίζω ότι ακόμα κ οι κοπέλες που βρίσκονταν στο χώρο κ έκαναν promotion προϊόντων, θα πρέπει να παρασύρθηκαν σε ανελέητο headbangin’.
\r\n
\r\nLive Report: Γιάννης” L.O.V.E. Machine” Λιτινάκης \r\n

\r\n

\r\n
\r\n
\r\nMEGADETH

\r\n
\r\nΚαι η ώρα για την τέταρτη εμφάνιση των MEGADETH σε Ελληνικό έδαφος είχε ήδη σημάνει!! Έχοντας παρακολουθήσει ήδη τις δύο από τις τρεις προηγούμενες εμφανίσεις(συμπεριλαμβανομένης κ εκείνης του 1997 στο πρώτο φεστιβάλ υπό την ονομασία "Rockwave", μαζί με Dickinson κ Grip inc. μεταξύ άλλων) κ έχοντας (λανθασμένα όπως αποδείχθηκε αργότερα) κατά νου ότι το show θα κινηθεί στα πλαίσια της εικοστής επετείου από την κυκλοφορία του (αγαπημένου) "Rust In Peace", με τις πρώτες νότες του "Holy Wars" τα επίπεδα αδρεναλίνης άρχισαν να ανεβαίνουν επικίνδυνα. Η συνέχεια όμως καμία σχέση δε μπορεί να έχει με το ένδοξο "συναυλιακό" παρελθόν του γκρουπ...Άσχημος ήχος που "πήγαινε κ ερχόταν", ένας Mustaine που απλά "δε μπορούσε", ένας Ellefson που σα να έκανε δεύτερα φωνητικά σε άλλο τραγούδι κ όλα αυτά υπό από τις φιλότιμες προσπάθειες του Broderick που, έχοντας ήδη επωμιστεί το βαρύ φορτίο του τρισμέγιστου Friedman, προσπαθούσε να ακουστεί μέσα στον πανικό. Έτσι συνεχίστηκε η συναυλία με τα "Hangar 18", "Headcrusher" κ "In My Darkest Hour" να ακολουθούν χωρίς να προκαλούν κ τα καλύτερα των συναισθημάτων. Η αλήθεια είναι πως σιγά σιγά το γκρουπ άρχισε να βρίσκει τα "πατήματα" του κ να αποδίδει ως πραγματικά μεγάλη μπάντα, αντάξια του ονόματός της, άλλα τα προβλήματα κυρίως στην απόδοση του frontman της, αποδείχτηκαν "αχίλλειος πτέρνα" για την συνολική απόδοση της. Αν κ  προετοιμασμένος όπως προείπα για πιο "Rust In Peace" καταστάσεις, το
\r\nsetlist ήταν χορταστικό, περιλαμβάνοντας τραγούδια από τις περισσότερες κυκλοφορίες των αγαπημένων μας thrashers, όπως τα "Skin O’ My Teeth", το "A Tout Le Monde" με τον κόσμο να δείχνει το σεβασμό του τραγουδώντας μαζί με την μπάντα, το "Hook In Mouth" που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, το "Τrust", τα "Sweating Bullets" κ "Symphony Of Destruction" από το πολυαγαπημένο "Countdown To Extinction", ενώ έκλεισε την βραδιά με τα κλασικά "Peace Sells...But Who’s Buying" κ "Holy Wars", αφήνοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Νομίζω ότι όποιος είχε παρακολουθήσει τις προηγούμενες εμφανίσεις τους, σίγουρα θα πει ότι τα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για τον Dave κ την παρέα του, ενώ για όσους, το Sonisphere ήταν η πρώτη τους επαφή με τους Megadeth, πιθανότατα να έμειναν ικανοποιημένοι, κυρίως για συναισθηματικούς λόγους. Όσον αφορά τον υπογράφοντα προτιμώ να κρατήσω στο μυαλό μου τις (ένδοξες) εμφανίσεις του 1997 κ 2001.
\r\n
\r\nLive Report: Γιάννης” L.O.V.E. Machine” Λιτινάκης
\r\n
\r\n

\r\n

\r\n
\r\n
\r\nMETALLICA

\r\n
\r\nΕνώ είχαμε μείνει με την ελπίδα ότι η βροχή που έκανε την εμφάνισή της την ώρα που οι Antrax ήταν στη σκηνή, δε θα μας ενοχλούσε ξανά, λίγα λεπτά πριν βγουν οι headliners της βραδιάς, επανήλθε δριμύτερη. Παρόλο που η βροχή δυνάμωνε ενώ πλησίαζε η προγραμματισμένη ώρα της εμφάνισης των Metallica , ο κόσμος δεν έδειχνε να πτοείται στο ελάχιστο. Έτσι λοιπόν σε ένα υγρό τοπίο, ακούγονται οι πρώτοι ήχοι του χαρακτηριστικού "The Good, The Bad And The Ugly" αποτελώντας το ιδανικό intro. Το speed-αριστο “Creeping Death” προκαλεί ντελίριο στο κοινό και τα πρώτα καπνογόνα ανάβουν. Το “For Whom The Tolls” που ακολουθεί, ξεσηκώνει ακόμη περισσότερο τον κόσμο, που δείχνει να αψηφά εντελώς τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και σχεδόν να τις απολαμβάνει. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, οι METALLICA αποδεικνύουν περίτρανα γιατί είναι οι πρωταγωνιστές του φεστιβάλ, αφού δείχνουν να είναι πραγματικά από άλλο πλανήτη, τόσο ηχητικά όσο και εκτελεστικά, δικαιολογώντας απόλυτα τον χαρακτηρισμό "υπέρ-μπάντα". Με συμμάχους το εξαιρετικό stage show, τη γιγαντο-οθόνη που μας μετέφερε σε κλίμα πολύ καλά σκηνοθετημένου και προσεγμένου, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, βιντεοκλίπ και τον αψεγάδιαστο κρυστάλλινο ήχο, μας ταξίδεψαν σε ένα best of από όλη την δισκογραφική τους παρουσία, δίνοντας περισσότερη έμφαση (ευτυχώς) στις δουλειές τους μέχρι και  το “Black Album”. Τραγούδια που έχουν στιγματίσει τα εφηβικά χρόνια των περισσότερων Metalheads είχαν την τιμητική τους και πιο συγκεκριμένα ακούστηκαν τα : “Ride The Lightning”, “Welcome Home (Sanitarium)”, “One”,  “Master Of Puppets”,  “Fade To Black”, “Harvester Of Sorrow” και  “Blackened” ( οι φωτιές ήταν ότι ό,τι καλύτερο εκείνη τη στιγμή, καθώς η βροχή είχε σταματήσει και η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει). Τα “Nothing Else Matters” και “Enter Sandman” ήρθαν να κλείσουν το show τους, ενώ με το encore μας αποτελείωσαν:“Breadfan”, “Motorbreath”, ενώ για το τέλος μας κράτησαν κάτι που χαρακτήρισε την συνολική τους παρουσία. Με τρεις απλές λέξεις:  “SEEK AND DESTROY”!!
\r\n
\r\nLive Report: Νικολέτα Σαράντου \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.