Monuments
Το εξώφυλλο σε ένα Metal άλμπουμ είναι μεγάλη υπόθεση. Οκ, σε άλλες μουσικές έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε φάτσες και κορμιά, στο metal κόσμο αυτό είναι πολύ πιο περιορισμένο (hard rock περισσότερο). Και αυτό είναι κάτι που όλοι ευχόμαστε να διατηρηθεί. Ακόμα και ένα μέτριο εξώφυλλο είναι καλύτερο από το να βλέπω απλά τα μέλη ενός συγκροτήματος. Σε πολλές επανεκδόσεις βλέπουμε και αλλαγμένα εξώφυλλα. Τις περισσότερες φορές προς το καλύτερο αν και πάντοτε ο μεταλλάς αγαπά το αυθεντικό εξώφυλλο (όπως και την παραγωγή) που πρωτοέμαθε το υλικό της εκάστοτε μπάντας.
Είναι τεράστιο το πλήθος των hard rock συγκροτημάτων που ταυτίστηκαν με το Χριστιανικό στίχο/θεματολογία στην Αμερική. Από την άλλη, στην Ευρώπη σχεδόν καθόλου. Πάντως εκεί στο δεύτερο μισό των 80ς, υπήρξε πληθώρα hard rock/metal συγκροτημάτων, ακόμα και εταιριών που ασχολήθηκαν με αυτό που λέμε White Metal. Και υπήρχαν πολλοί οπαδοί που τους υποστήριξαν. Λίγες είναι οι μπάντες που ξεχώρισαν παγκοσμίως, οι υπόλοιπες έκαναν κάποιο όνομα μόνο στην Αμερική.
Επισκεπτόμαστε τη Γερμανία πίσω στο 1988, εποχή που έβγαζε πάνω από τις μισές metal μπάντες της Ευρώπης, σε όλα τα τότε είδη. Το metal ήταν ακόμα στα φόρτε του και τα συγκροτήματα ξεφύτρωναν στα μανιτάρια μετά από βροχή. Τότε γεννήθηκαν και οι Letter X με έδρα την Στουτγκάρδη. Ένα demo τριών τραγουδιών την επόμενη χρονιά θα κάνει τον κύκλο σε πολλά χέρια πολλών μεταλλάδων, Γερμανών στο μεγαλύτερο μέρος. Αυτό ήταν αρκετό για να τους υπογράψει η Steamhammer που έδινε ευκαιρία σε πολλές μπάντες της χώρας της σε σχέση με την προέλευση τους.
Εμένα μου αρέσουν οι συλλογές. Ειδικά όταν πρόκειται για συγκροτήματα με πλούσια δισκογραφία στην πλάτη τους. Σου δίνουν μια συμπυκνωμένη, περιεκτική εικόνα του ήχου τους και της εξέλιξής τους μέσα στον χρόνο. Κι αν σου κάτσουν καλά στο αυτί, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ψαχτείς παραπάνω με τη μπάντα — θα σκάψεις βαθύτερα, θα ακούσεις ολόκληρα άλμπουμ, θα μπεις στο trip.
Γνωρίζουμε ότι η Καναδική Metal σκηνή έχει βγάλει μερικά από τα πιο τεχνικά συγκροτήματα σε όλη την υφήλιο ξεκινώντας από το prog rock και φτάνοντας στο black metal. Έχουν μουσική παιδεία, έχουν εκπαίδευση, έχουν είδωλα και γι' αυτό και συνεχίζεται. Φανταστείτε μια thrash metal μπάντα που συνδυάζει αυτή την τεχνική με την απόλυτη βαρβαρότητα. Σταματήστε να φαντάζεστε και γνωρίστε τους Overthrow από το Οντάριο. Δυστυχώς υπήρξε βραχύβια περίπτωση και δεν πρόλαβε να μας προσφέρει πολλά.
Οι Anthrax αυτοί οι λατρεμένοι Νεουορκέζοι thrashers, crossovers γουατέβερ που λέμε και στα μέρη μας μας έχουν τρελάνει με δίσκους σαν τους ‘’Spreading the Disease’’, ‘’Among The Living’’, μέχρι και τους πιο πρόσφατους ‘’Worship Music’’ και ‘’For All Kings’’ με κοινό παράγοντα τον Joey Belladonna στο μικρόφωνο και στο ξεσήκωμα των οπαδών μέχρι ντελίριου. Φυσικά σε κάποιους δίσκους, σαν αυτόν που θα ασχοληθούμε τώρα ‘’Sound of White Noise’’ αλλά και ‘’We've Come for You All’’ και κανά δυο ακόμα έχουν στην θέση του τραγουδιστή τον υπέροχο John Bush τραγουδιστή και των Armored Saint.
Η εξελικτική πορεία κάποιων συγκροτημάτων μέσα σε λίγα έτη, είναι σοκαριστική. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει συμβεί κάτι τέτοιο, Ελλάδα και εξωτερικό. Εκτελεστική και συνθετική εξέλιξη μιας και αλλάζουν και τα μέλη σαν άνθρωποι, αλλάζουν τα ακούσματα τους, αλλάζει το μουσικό περιβάλλον γύρω τους κ.ο.κ. Εάν γυρίσουμε στα τέλη των 80ς, συναντάμε στην Ελλάδα μπάντες που παίζανε thrash, είτε καθαρόαιμο είτε με εμβόλιμες punk/hardcore επιρροές. Και οι Αθηναίοι Horrified είναι ανάμεσα σε αυτές.
Παιχνίδια με τον Διάβολο, με τον εξαποδούλη της κιθάρας Eddie Van Halen ή τον Βελζεβούλη τραγουδιστή David Lee Roth. Εδώ αυτοί οι δυο αρχίζουν μια μουσική συντροφιά, τους Van Halen μαζί με τους Alex Van Halen στα τύμπανα και το Michael Anthony. Αυτή η παρέα με πρωτοστάτη τον Eddie Van Halen που ήταν και ο βασικός στο song writing και φυσικά lead κιθαρίστας ξεκίνησε το 1974 και το 1978 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο με το όνομα της μπάντας, Van Halen.
Η Ουκρανική metal σκηνή δεν είναι μεγάλη. Το μεγαλύτερο μέρος της ανήκει στον ακραίο ήχο (Black Metal) και πολλά συγκροτήματα απαρτίζονται από τους ίδιους μουσικούς. Προσθέστε και τον πόλεμο τα τελευταία χρόνια και κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα όσο αφορά συναυλίες, στούντιος, στρατιωτικές θητείες και τα λοιπά. Βέβαια είμαι σίγουρος ότι μετά το πέρας του πολέμου, θα υπάρχει τεράστια ανοδική πορεία, ιδιαίτερα και πάλι στον ακραίο ήχο. Ότι αφορά το ΤΩΡΑ, έχουμε τους Drudkh. Μπαντάρα.
Η υπόθεση Folk Metal είναι χιλιοταλαιπωρημένη και χιλιοτραβηγμένη. Πολλές φορές το δεύτερο συνθετικό (Metal) χάνεται σε όφελος χαζοχαρούμενων μελωδιών που θυμίζει την εκάστοτε χώρα από την οποία προέχεται ή γενικότερα ακούγεται σαν μουσική εμποροπανήγυρης. Κάποια στιγμή στα 00-10ς αυτό το είδος είχε μεγάλη πέραση και ανταπόκριση από το κοινό αλλά νομίζω ότι πλέον έχει πάρει την κατιούσα και έχουν μείνει οι μπάντες που αξίζαν. Όχι ότι δεν βγαίνουν και αρκετές καινούριες βέβαια...