Monuments
Είναι αδιανόητοι οι αριθμοί που καθορίζουν τις πιθανότητες μια μπάντα να ξεχωρίσει και να επιβιώσει σε κάθε είδος metal μουσικής μιας και πλέον είναι καταγεγραμμένες χιλιάδες μπάντες. Κάποιες τα καταφέρνουν χάρη σε τυχαία γεγονότα, άλλες με σκληρή δουλειά και σωστές επιλογές και άλλες με συνδυασμό αυτών. Κοινός γνώμονας, η καλή μουσική. Όσα συγκροτήματα κυκλοφόρησαν δίσκους-τσιχλόφουσκες, μετά απο 5-10-15 χρόνια, εξαφανίστηκαν. Μπαντάρες όπως οι Γερμανοί black/thrashers Desaster υπάρχουν πάνω από 30 χρόνια και συνεχίζουν να σπέρνουν την καταστροφή.
O Dan Lilker έχει συμμετάσχει σε τόσες μπάντες του ακραίου ήχου (thash/death/black/grindcore και όχι μονο) που αν ασχολείσαι με τα συγκεκριμένα είδη, κάπου θα έχεις απολαύσει την μουσική του. Το πιο πιθανό είναι να τον γνωρίζεις από τα πρώτα του βήματα, πίσω στο 1981, χρονιά στην οποία ίδρυσε τους Anthrax μαζί με τον Scott Ian. Αν και ο Dan έχει μείνει γνωστός ως μπασίστας, είναι πολυοργανίστας, τραγουδά και συνθέτει. Ακόμα και στους Antrhax στους οποίους έμεινε μέχρι το 1984, δεν ήταν παρά 20 χρονών και το ντεμπούτο τους ''Fistful Of Metal'' είναι κατά ήμισυ συνθέσεις του ίδιου.
Οι Eloy αγαπήθηκαν από πολλούς και έχουν πολλούς οπαδούς ακόμα, διαφόρων γενεών. ''Κατηγορήθηκαν'' σαν κλώνοι των Pink Floyd ή έστω σαν την Γερμανική απάντηση των Άγγλων. Οκ, οι Pink Floyd είναι αρχαιότεροι, πιο πειραματικοί, έχουν καλύτερες συνθέσεις στο σύνολο τους, είναι πιο παικταράδες κτλ κτλ αλλά εγώ θα πω την αμαρτία μου. Έχω ακούσει (και απολαύσει στο σύνολο της) την δισκογραφία των Eloy περισσότερες φορές από την Θεική Τετράδα.
Είστε από αυτούς που όταν ακούτε το όνομα Crown Of Thorns σας έρχονται κατά νου οι Σουηδοί ντεθμεταλλάδες ή οι Αμερικανοί hard rockers/Aorάδες; Δυο συγκροτήματα που ιδρύθηκαν σχεδόν την ίδια εποχή (ένα χρόνο νωρίτερα οι Σουηδοί, το 1990) αλλά όπως είναι φυσικό, οι δεύτεροι κατάφεραν να γίνουν περισσότερο γνωστοί λόγω της φύσης της μουσικής τους και κάπως έτσι το 1998 να κρατήσουν το όνομα τους ενώ οι άλλοι θα το συντομεύσουν σε The Crown. Μικρό το κακό.
Συγκροτήματα όπως οι Dream Theater, οι Queensryche και οι Fates Warning έστρεψαν το ενδιαφέρον του κόσμου στο progressive metal στα 90ς. Ακολούθησαν πολλές μπάντες μικρότερης εμβέλειας στην Αμερικάνικη ήπειρο αλλά και Ευρωπαικές με περισσότερους αντιπρόσωπους από Γερμανία και Ιταλία. Την επόμενη δεκαετία πολλές χώρες μπήκαν στο παιχνίδι και το είδος πέρασε καλές εποχές. Η Σουηδία υπήρξε πρωτοστάτης (και στο prog rock) και προσέφερε πολλά συγκροτήματα που είχαν πολλά να πούν. Δυστυχώς οι περισσότερες χάθηκαν ή είναι ανενεργές.
Τευτονικό Thrash Metal. Αν αφήσουμε τις ηγετικές μπάντες που βρίσκονται στην αρχή της βαθμολογίας του πίνακα ενός υποθετικού, ηχητικού Champions League και ασχοληθούμε με αυτές που είναι εξίσου δυνατές και ας μην βρίσκονται στο κέντρο της δημοσιότητας ή σε όλες τις καρδιές των θρασάδων οπαδών, θα ανακαλύψουμε πολύ πράγμα. Ένα από τα παλιότερα δολοφονικά γκρούπς αυτής της κατηγορίας είναι οι Assassin από το Düsseldorf. Ξεκίνησαν σαν Satanica το 1983 αλλάζοντας το σε Assassin δυο χρόνια αργότερα, κυκλοφορώντας παράλληλα το πρώτο τους demo χρησιμοποιώντας παρατσούκλια.
Μετά από 50+ χρόνια πορείας της heavy metal μουσικής, έχουν γίνει και έχουμε ακούσει πολλές προσμίξεις ειδών μεταξύ τους. Ή και με μουσικές που λίγη σχέση έχουν ακόμα και με τη ροκ. Κάποια συγκροτήματα κατάφεραν να τα συνταιριάξουν, άλλα δημιούργησαν ηχητικά τέρατα, μουσικά όργια.Επίσης κάποιες μπάντες που δοκίμασαν κάτι διαφορετικό, μπορεί να ήχαν αρνητική αντίδραση από οπαδούς τις εποχές που τα δημιούργησαν αλλά με τα χρόνια ο κόσμος τα αφομοίωσε και τα αγάπησε. Μιλάμε για άπειρα παραδείγματα, σε όλα τα είδη της metal μουσικής.
Κάποια συγκροτήματα θα έπρεπε να είναι πιο εμπορικά επιτυχημένα και διάσημα. Για χίλιους δυο λόγους δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ή τους στερήθηκε για κάποιο άγνωστο λόγο. Άλλα συγκροτήματα έχουν γίνει κάπως γνωστά αλλά για τους λάθος ή ασήμαντους λόγους. Θέλω να καταλήξω στο παράδειγμα των Σουηδών prog metallers Seventh Wonder που ενώ θα έπρεπε να εκθειάζονται για τις παικτικές και συνθετικές τους ικανότητες, τις περισσότερες φορές αναφέρονται απλά σαν την παλιά μπάντα του Tommy Karevik, νυν τραγουδιστή των Kamelot. Αν είναι δυνατόν δηλαδή.
Οι Boston τιμώντας την γενέτειρα πόλη τους, την Βοστώνη της Μασαχουσέτη και πέρα από το όνομα τους τιτλοφόρησαν και τον πρώτο τους δίσκο ‘’Boston’’. Και είναι ένας από τους πιο σημαντικούς, αλλά και αγαπημένους hard rock δίσκους. Κυκλοφόρησε στις 25 του Αυγούστου του 1976 μέσω της Epic και έγινε δέκα επτά φορές πλατινένιος.
Όπου,όπως και όποτε είχε βάλει χέρι ο μέγας Quorthron (Bathory), το αποτέλεσμα ήταν από καλό εώς τέλειο. Και όταν λέμε χέρι, εννοούμε μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είτε αυτό λέγεται παραγωγή, είτε λέγεται έγχορδα είτε λεγεται....απλά το χέρι του. Ναι, ακόμα και αυτό διακοσμεί εξώφυλλο heavy metal μπάντας και πιο συγκεκριμένα των Φιλανδών OZ, μια από τις παλιότερες μπάντες της χώρας τους με έτος ίδρυσης το 1977. Όπως καταλαβαίνετε, στην αρχή το συγκρότημα έπαιξε hard rock κάτι που ίσχυε ακόμα και στο ντεμπούτο τους ''The Oz'' το 1982.