Monuments
Δεν είναι κρυφό ότι πολύς κόσμος που αρέσκεται σε Αμερικάνικο Power Metal, την ''βρίσκει'' και με AORιές ή Glam/Hair ακούσματα. Το ίδιο ισχύει και τις μπάντες. Πολλές που ξεκίνησαν να παραδίδουν ατόφιο ατσάλι στις αρχές των 80ς, το γύρισαν σε πιο hard rock καταστάσεις, επηρεασμένοι και από την εμπορικότητα του είδους που στο δεύτερο μισό των 80ς είχε κυριεύσει τα Αμερικάνικα charts. Μια US Power Metal μπάντα που πάντοτε έδειχνε μια ιδιαίτερη εκτίμηση και στην πιο hard rock πλευρά της ήταν οι Banshee από το Κάνσας.
Αν ρωτήσεις δεξιά και αριστερά ποια είναι η πιο επιτυχημένη Heavy/Glam Metal μπάντα του πλανήτη, η πιθανότερη απάντηση είναι να ακούσεις για τους Motley Crue. Εμπορικά μάλλον θα έχουν και δίκιο ειδικά τώρα που το ενδιαφέρον του κοινού αναθερμάνθηκε γι αυτούς μετά την ταινία ''The Dirt'' (2019). Αν το πάμε καθαρά στο μουσικό κομμάτι, υπάρχουν δυο-τρία ακόμα ονόματα που μπορούν να κονταροχτυπηθούν μαζί τους (για μένα οι Twisted Sister θα είναι η κορυφαία μπάντα αυτού του ήχου/image).
Χωρίς να είμαι 100% σίγουρος ότι είναι η πρώτη heavy metal μπάντα που αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη θετική σκέψη, στην αγάπη και στον Χριστιανισμό. Σίγουρα έμειναν ως και σήμερα οι πιο γνωστοί μιας και όλα τα παραπάνω παρουσιάστηκαν με ωραίες συνθέσεις hard rock και heavy metal μουσικής. Οι κιτρινόμαυροι πολεμιστές ξεκίνησαν λίγο διαφορετικα... Όχι μόνο στο όνομα (Roxx) αλλά στις θεματικές (τα γνωστά πάθη ενός άντρα, γκούχου γκουχ). Είμαστε ακόμα στο 1980 βέβαια.
Μπορεί οι νεότερες μπάντες να πατάνε σε παλιότερες,ισχυρές βάσεις και να έχουν έντονες επιρροές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν το δικό τους χαρακτήρα ή ότι δεν βγαίνουν δισκάρες. Παρθενογενέσεις πλέον σπάνιες. Βασικά και παλιότερα το ίδιο συνέβαινε απλά οι επιρροές των metal συγκροτημάτων στα 80ς προέρχονταν από classic ή hard rock των 70ς και διακρινόταν δυσκολότερα.
Πόσες και πόσες heavy metal μπάντες επαναδραστηριοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε ότι το heavy metal περνάει δεύτερη νιότη. Ειδικά στην Αμερική και στα 90ς, η κατάσταση είχε πάρει την κατιούσα. Αμέτρητες μπάντες διαλύθηκαν, οι υπόλοιπες συνέχισαν αυτοχρηματοδοτούμενα ή σε μικρές εταιρίες μιας και δύσκολα αποσπούσαν συμβόλαιο, ο Τύπος σε underground επίπεδα, οπαδοί κατά πολύ λιγότεροι, το ίδιο και τα μέρη που ήταν διαθέσιμα για συναυλίες. Στην Ευρώπη, σίγουρα δεν ήταν και τόσο της ''μόδας'' αλλά ποτέ δεν είχε τόσο πτωτική πορεία. Πλέον τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.
Κάποιος τρελαμένος οπαδός που τύγχανε να έχει και εταιριούλα από πίσω του, κάπου μεταξύ 2012-13, αποφάσισε να βγάλει μια κασσετοσυλλογή (mythological metal monsters) που τα τραγούδια που θα περιείχε θα αναφέρονταν σε μυθικά τέρατα.Έτσι η συλλογή έχει από Aphodite's Child μέχρι Sigh και από Mahavishnu Orchestra μέχρι Destroyer 666 και κάπου ανάμεσα Omen,Anthrax, Griffin,Angel Witch, Minotaur και άλλα. Αυτό θα πει μουσική πολυσυλλεκτικότητα. Το US Power Metal εκπροσωπήθηκε από τους Omen και τους Griffin.
Η Γερμανική Noise Records έχει αφήσει ιστορία στους μεταλλικούς κύκλους με τις κυκλοφορίες της. Πολλές από τις μπάντες που είχε στο ρόστερ της διαμαρτυρήθηκαν για πολλά σε σχέση με την εταιρία, ιδιαίτερα για τα οικονομικά θέματα αλλά αυτό δεν παύει να θεωρούμε σφραγίδα ποιότητας π το λογότυπο της πάνω σε βινύλια,cds και κασέτες τις δεκαετίες του 80 και 90. Όπως με όλες τις εταιρίες, κάποιες τις είχε εμπροσθοφυλακή με καλύτερη διαχείριση και προώθηση (Helloween, Running Wild,Skyclad,Voivod και δεκάδες άλλες) και κάποιες δεν πήραν το απαιτούμενο ενδιαφερον που χρειάζονταν.
Στο δεύτερο μισό των 90ς χορτάσαμε εκπληκτικό, Ευρωπαικό Power Metal και δυστυχώς κάποιες μπάντες πέρασαν αψήφιστα. Δίσκοι που σήμερα ακούγονται με νοσταλγία και συγκίνηση και αναρωτιόμαστε τι απήχηση θα είχαν αν αυτά κυκλοφορούσαν τώρα. Θα μου πείτε, και σήμερα έχουμε υπερπροσφορά δισκογραφικών αποτελεσμάτων και πολλά χάνονται μέσα σε αυτό το ποσοτικό χάος. Από την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω ότι αν οι δίσκοι των Headstone (Epitaph) έβγαιναν τη σήμερον ημέρα, δεν θα ενδιάφερε μεγάλη μερίδα οπαδών που αρέσκεται στο μελωδικό power metal.
Η παγκοσμιοποίηση, το ίντερνετ, η αποδοχή της σε μεγαλύτερη βαθμό από τον κόσμο και τα μμε και η ηλικία της (πάνω από 50 χρονών πλέον) έδωσε την ευκαιρία στη metal μουσική να γίνει αγαθό και διασκέδαση στα πιο απίθανα μέρη στον πλανήτη. Ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, θρησκείας, ηπείρου ή οτιδήποτε άλλου. Και όχι μόνο ως οπαδοί-ακροατές αλλά και ως μουσικοί-καλλιτέχνες. Κάπως έτσι πηγαίνουμε Βόρεια Αφρική και πιο συγκεκριμένα Τυνησία για να υποκλιθούμε στους Myrath που έχουν καταφέρει τόσα πολλά παρά τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν.
Τις μέρες αυτές που εδώ στα γραφεία του Metal Zone ασχοληθήκαμε, σε άλλο κείμενο με το τελευταίο πόνημα των Firewind, ‘’Stand United’’, μας έπιασε, οκ με έπιασε η διάθεση να πιάσω παλιότερα, ναι παλιότερα πια αφού πέρασαν πάνω από δεκαπέντε χρόνια από την κυκλοφορία τους, άλμπουμ τους. Η αρχή τους στην Θεσσαλονίκη στα τέλη των 90ς από τον Κώστα Καραμητρούδη, πες τον και Gus G, γνωστό στα πέραντα της γης και για αυτήν την μπάντα αλλά και για την συμμετοχή του στους Dream Evil, Mystic Prophecy, σε περιοδεία των Arch Enemy και φυσικά από τα χρόνια που ήταν στην μπάντα του τρισμέγιστου Ozzy.