Insomnium - In the Halls of Awaiting

Πριν λίγες μέρες χαρμόσυνα νέα έφερε ο συνήθης ύποπτος μαντατοφόρος κακών facebook. Τώρα όμως έφερε την είδηση για την εμφάνιση των Σουηδών Insomnium, που το melodic death τους, διαφέρει από όλα όσα αντίστοιχα έχουμε ακούσει, εκπλήσσοντας μας κάθε φορά που κυκλοφορούν καινούριο υλικό, επτά φορές μέχρι τώρα.

Τώρα έβαλα να ακούσω το ντεμπούτο τους, In The Halls Of Awaiting. Κυκλοφόρησε στις 30 Απριλίου του 2002, από την Candlelight Records. Τρία τυπάκια, ο Niilo Sevänen στο μπάσο και τα φωνητικά, Markus Hirvonen στα ντραμς, ανελλιπώς βρίσκονται μέχρι και σήμερα, και ο κιθαρίστας  Ville Friman και αυτός μέχρι σήμερα με μικρό διάλειμμά. Μαζί τους τότε, ο έτερος κιθαρίστας και Ville, ο Ville Vänni.

Ένα αρκετά λιτό και μουντό, όσο όμως και εκφραστικό εξώφυλλο μου ανοίγει μια πόρτα για τον χειμώνα του βορά, μέσα σε ένα όχημα με ζεστές μελωδίες καλοδουλεμένες και παιγμένες άψογα από τους Insomnium. Θυμίζει ο ήχος τους και το στήσιμο των κομματιών πρώιμους Dark Tranquillity, με τα μελωδικά μέρη σφιχταγκαλιασμένα με death metal riffs. Που για αυτά αξίζει το άριστα ο Ville Friman. Το όλο αυτό δίνει στην ατμόσφαιρα σκοτεινό χαρακτήρα, και μια μικρή μελαγχολική αίσθηση. Οι στίχοι εδώ είναι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι που ακολουθεί μέχρι και σήμερα τους Insomnium. Μιλούν για την απώλεια, την λύπη, με ένα ρομαντισμό ιδιαίτερο. Και όλα αυτά συνδυάζουν με τον απόλυτα δικό τους τρόπο την ευαισθησία με τον δυναμισμό. Τα Ill – Started Son και Song Of The Storm αποτελούν από την αρχή του δίσκου τρανό παράδειγμα για αυτό. Το Media μιλάει και με τις νότες και με τα λόγια για μια παρανοϊκή αγάπη. ‘’As I lay dying at the eve of my days’’ είναι τα πρώτα λόγια του Dying Chant, σαν κάποιος να μελοποίησε Άγγλο ποιητή της ρομαντικής περιόδου. Ο Niilo Sevänen βάζει τα άγρια growls δίπλα σε μελωδικούς ψίθυρους. Κάπου εκεί έρχεται το Elder, μια υπέροχη σύνθεση που η ακουστική μελωδία παντρεύεται με μια απίστευτη riffάρα.  Black Waters, σε πιο death φάση και Shapes Of Deep Green, πιο μελωδικό, συνεχίζουν τον μύθο που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό μου ακούγοντας πάλι το In The Halls Of Awaiting. Το Bitter End θα μπορούσε να ήταν από μόνο του ένα γλυκόπικρο τέλος, αλλά η έκρηξη ήχων και συναισθημάτων δίνει χώρο για ακόμα άλλους ήχους και άλλες συγκινήσεις.  Έτσι έρχονται τα  Journey Unknown με προφανείς αναφορές στον Tolkien, και το πιο επικό, και σαν ήχος και σαν θεματολογία , In The Halls Of Awaiting που κλείνει τον δίσκο.

Ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο, είναι το In The Halls Of Awaiting για τους Insomnium. Που έδειξαν με το καλημέρα, ότι αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο για το melodic death metal, και επιρροή για πολλούς άλλους.