MOURNING BELOVETH - The Sullen Sulcus

Γκρίζο πρωινό, κατάλληλη ώρα για μουσική που πενθεί, πετώντας στον μουσικό καμβά μερικές αχτίδες φωτός που ξεγελούν για λίγο, μάτια καρδιά και άλλα ζωτικά ψυχικά αποθέματα, που με την πρώτη σκιά που ρίχνουν οι νότες που πέφτουν σαν πυκνή ομίχλη, επιστρέφουν στην καταχνιά τους. Είναι οι Ιρλανδοί, καθόλου τυχαίο, Mourning Beloveth. Το doom/death τους δικαιολογεί μέχρι κεραίας το όνομα τους, και βάζει πέρα από τις επιρροές του, και την προσωπική τους μαυρίλα και το δικό τους μουσικό στίγμα.  Τους My Dying Bride, κυρίως στην τάση τους να περνούν, ψάχνοντας αισιοδοξία,  με λόγια και νότες σε άλλους κόσμους. Doom:VS, κυρίως στις βαριές μελωδίες από τις heavy κιθάρες. Saturnus, κυρίως λόγω του λογοτεχνικού, και αλληγορικού ύφους των στίχων τους.

Το 1992 δημιουργήθηκαν οι Mourning Beloveth, από τους Darren Moore, τραγουδιστής, Frank Brennan, κιθαρίστας και καθαρά φωνητικά, τον ντράμερ Timmy Johnson και τον κιθαρίστα Brian Delaney και μετά από demo κυκλοφορίες, και κάμποσα χρόνια αναμονής, την προσθήκη μπασίστα, Adrian Butler,  και ψαξίματος στις 23 Ιανουαρίου του 2001 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο Dust. Η ίδια ομάδα λίγους μήνες μετά έφτιαξε το τιμώμενο σε αυτό το κείμενο άλμπουμ The Sullen Sulcus. Κυκλοφόρησε από την Aftermath Music στις 15 Δεκεμβρίου του 2002.

Δυο ανθρώπινες φιγούρες αιωρούνται, ακροβατούν,  τυραννιούνται σε ένα κόκκινο ουρανό, στο ποιητικό εξώφυλλο του Paul McCarroll. Με τις βαριές κιθάρες, δεν έχει εδώ βιολί και πιάνο, με το The Words That Crawled, που καθώς η ένταση ανεβαίνει, έρχονται τα χαοτικά μεν, απεγνωσμένα δε, φωνητικά του Darren Moore, μαζί με τα καθαρά του Frank Brennan, που εδώ μοιάζουν να απαγγέλουν. Στην μία ώρα και πέντε λεπτά που διαρκεί το The Sullen Sulcus, και τα έξι κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια,  αυτές οι εναλλαγές στην ένταση, στις βαριές κιθάρες με τις πιο μελωδικές, σε κάποια σημεία, και στα φωνητικά, γίνονται πηγές που αναβλύζουν σιωπές και αισθήσεις, καθώς ο ακροατής ταξιδεύει σε ομιχλώδη τοπία. Έτσι βαριά και απόκοσμο συνεχίζει το  It Almost Looked Human, με το μελωδικό σόλο της κιθάρας να ακούγεται συνοδεύοντας την βαριά ατμόσφαιρα. The Insolent Caul αυτό το οδοιπορικό χέρι χέρι βαριάς κιθάρας και μελωδικού σόλο συνεχίζεται, σε μια σύνθεση με εναλλαγές ρυθμών και μιας πιο death αίσθησης. Narcissistic Funeral, δεκατρεισίμιση λεπτά που δεν θες να περάσουν. Το doom και το death, στην απόλυτη ισορροπία. Riffs που ακολουθούν το ένα το άλλο, διαφέροντας το ένα από το άλλο, και αφού φτάσουμε στο τέλος, εξαιρετικά εδώ τα καθαρά φωνητικά, δίνοντας μια εσωτερική κάθαρση. Τα ντραμς και το μπάσο, σε ολόκληρο το The Sullen Sulcus, είναι σε πιο διακριτικό ρόλο, αλλά αποτελούν την ραχοκοκαλιά  για την δομή των κομματιών και την ανάπτυξη τους.  Σημαντικό ρόλο παίζουν φυσικά οι στίχοι, αλλά και η επιλογή του τίτλου, που όλα αυτά δεν είναι απλοϊκά, αλλά σε μεγάλο μέρος τους συμβολικά και ποιητικά. Ο τίτλος μιλά για ένα μέρος του εγκεφάλου, Sulcus, που εδώ μπαίνει ο επιθετικός προσδιορισμός βλοσυρό, sullen. Όπως και να έχει τίτλοι, δίσκου και κομματιών και οι στίχοι αποτελούν τροφή για σκέψη. Και κάπου εδώ μπαίνει το ομώνυμο κομμάτι, που στην μεγάλη διάρκεια του, και με τα λόγια του, πιστοποιεί τα παραπάνω. Τα Anger's Steaming Arrows εξαπολύονται στο τέλος αυτού του μουσικού θρήνου, με το με μελωδικό, σόλο, ρυάκι, να εξακολουθεί να ρέει καθάριο και προς το τέλος και μπρος την κάθαρση.

Οι Mourning Beloveth, δείχνουν με το The Sullen Sulcus άξιοι συνοδοιπόροι και όχι αντιγραφείς των My Dying Bride. Με την προσωπική τους σφραγίδα να είναι αποτυπωμένη εδώ. Αλλά και με τους Shallow The Sun έχουν παράλληλες, και όχι ακριβώς παρόμοιες πορείες. Και τι πορεία, που έχει φτάσει στις έξι δισκάρες, και σε απίστευτα live, όπως και αυτό πριν ενάμιση χρόνο στα μέρη μας.