Agressor - Towards Beyond

~~                   Πολλά παιδιά του εξωτερικού που συνομιλώ και έχουν αξιόλογες δισκοθήκες είναι από Γαλλία. Πίστευα ότι είχε σχέση με το ότι δεν είχαν παλιότερα μεγάλη μεταλλική σκηνή και όλοι τους ήταν οπαδοί και ακροατές. Τελικά ίσχυε αλλά όσο περνάνε τα χρόνια εκτός από τις μεγάλες τους μπάντες, ανακαλύπτω και μικρότερες αλλά εξίσου τρομερές.  Οι Agressor δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκει, τις μεγάλες ή τις μικρές μπάντες της Γαλλικής σκηνής, ξέρω όμως ότι έβγαλαν κάποια διαμάντια στο χώρο του death/thrash και ο λόγος είναι για τουλάχιστον τα δυο πρώτα τους άλμπουμ. Ξεκίνησαν το 1986 και μετά από μια σειρά θρυλικά ντέμος, βγήκε το εκπληκτικό ‘’Neverending Destiny’’ του 1990 μέσω Noise Records. Τριάδα τότε, με τον κιθαρίστα/τραγουδιστή/συνθέτη/στιχουργό Alex Colin-Torquaine να έχει τον πρώτο λόγο σε όλα και να παίρνει τα εύσημα του δίσκου. Στα επόμενα δυο χρόνια, αλλάζει όλα τα μέλη, αλλάζει εταιρία (Black Mark), γίνεται τετραμελής η μπάντα με δυο κιθάρες και η συνθέσεις μοιράζονται πιο ομαδικά (οι στίχοι πάντοτε δικοί του). Επόμενος φοβερός δίσκος και αυτός από την Black Mark (Symposium Of Death) , διάλυση το 1996 και ο αρκετά κατώτερος αλλά διόλου άσχημος ‘’Medieval Rites’’ της επανασύνδεσης της μπάντας το 1999. Η μπάντα συνεχίζει μέχρι σήμερα με τελευταίο δίσκο προ δεκαετίας που δεν συγκρίνεται για κανένα λόγο με το παρελθόν τους.
\r\n                     Μια εισαγωγή και σύντομα και άμεσα στο ψητό. Καλύτερη αρχή από αυτή του ‘’Primeval Transubstantiation’’ που υπάρχει και στην συλλογή της Black Mark ‘’Touch Of Death’’.  Γρήγορο, επιθετικό, με τα riffs να αιωρούνται και με κάθε ευκαιρία να πέφτουν σαν πέλεκυς πάνω στα κεφάλια μας. Μια επιληπτική φωνή που ταλαντεύεται ανάμεσα στο thrash και το death, όπως και η μουσική τους άλλωστε. Ανελέητοι ρυθμοί, αμείλικτα σόλος και ταχύτητες που σε ωθούν στα άκρα. Κεφάλια κλυδωνίζονται ανηλεή, καθόλου χρόνος για να ξαποστάσεις. Τριάντα έξι λεπτά, υπερπληρωμένα με δύναμη και ενέργεια. Κάθε τραγούδι παίρνει την σκυτάλη από το άλλο και πηγαίνει την οξύτητα του σε μεγαλύτερα άκρα. Μεταλλική τρέλα παγιδευμένοι σε τέσσερις Γάλλους που παίζουν βάναυσα αλλά πάντοτε προσεγμένα και με αρκετή τεχνική. Όλοι τους τρομεροί οργανοπαίκτες. Με ένα ‘’The Forteress’’ να τρομοκρατεί με την επίδειξη ικανοτήτων τους και την συνθετική φαντασία τους. Σαν Cynic του ‘’Focus’’ σε πιο thrasy ρυθμούς και πιο επιθετικό.
\r\n                  Τσιμεντένιος τοίχος που σε συνθλίβει. Και αστροκέντητοι στίχοι για το διάστημα και την φαντασία. Σε κάθε τραγούδι έχουν κάνει έξωση σε οτιδήποτε παραπανίσιο και αχρείαστο και έχουν κρατήσει ότι μπορεί να προκαλέσει πόνο και οργή. Ριπές από riffs επιτυγχάνουν εύκολα το στόχο τους και τραγούδια σαν το ‘’Antedilluvian’’ μας χαράσσουν για πάντα με την αιχμηρότητα τους, όπως κάτι αιχμηρό πάνω στη σάρκα. Παραγωγή από τον Boss. Ποιον Boss; Το αφεντικό της Black Mark και πατέρας του Quorthon των Bathory. Αυτός που έχει κάνει παραγωγή σε δεκάδες δίσκους  της εταιρίας του όπως των Edge Of Sanity, Lake Of Tears, Bathory κτλ. Ο ήχος δεν είναι ότι καλύτερο έχει ακουστεί αλλά είναι χαρακτηριστικό της εποχής τους και απομονώνει κάθε τι ήρεμο και ανθρώπινο ενώ δίνει βάση στην επιθετική τους συμπεριφορά. Πριν τελειώσει ο δίσκος ακούγεται το τρομερό ‘’Future Past/Eldest Things’’ με την καταπληκτική ορχηστρική εισαγωγή πριν μεταμορφωθεί σε ένα mid tempo κυκεώνα  και κλείνει με μια επιμεταλλωμένη διασκευή σε ...Mozart. Την βλέπεις την πύλη στο  άγνωστο που έχει το εξώφυλλο. Αν τολμάς, διάβαινε….

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n