Anathema - Eternity

                     Θυμάμαι σαν σήμερα να κυκλοφορεί το Serenades και να μου το πασάρουν σε μια αντιγραμμένη κασσέτα οι παλιότεροι μεταλλάδες της παρέας. Και λίγες μέρες αργότερα με κοροιδεύανε που στην ερώτηση ποιά τραγούδια μου άρεσαν, τους απαντούσα το J’ai fait une promesse(μαζί με Sweet Tears και Sleepless). Δεν είμουν μάλλον αρκετά σκληρός τότε. Ίσως να μην είχα και ενθουσιαστεί και τόσο πολύ. Και μετά βγήκε το The Silent Enigma.... Άμεση αγορά, εκατοντάδες ακούσματα, παντοτινή συνοδεία σε άπειρες στιγμές. Αγαπημένος μου υποκειμενικά και κάποτε θα του κάνω κατάθεση ψυχής. Αλλά σήμερα θα υπενθυνίσω στον εαυτό μου τον αγαπημένο μου αντικειμενικά, το ’’Eternity’’, μια τελειότητα από μόνης της, όπως και να την γυρίσεις, όπως και να την κοιτάξεις, όσο και να το κατακερματίσω για να βρω μια ατελής λεπτομέρεια. Ίδια ομάδα με το ’’ The Silent Enigma’’, ακόμα πιο δεμένη, πιο έμπειρη, πιο ώριμη. Και την 8 μέρα ο Θεός ξανάπιασε δουλειά και ιδού τα αποτελέσματα. Οι άνθρωποι δεν είναι για πάντα, η αψεγάδιαστη μουσική είναι.
\r\n        
\r\n 
\r\n                           Μερικές φορές δεν χρεάζεται να ακούσεις κάτι πολύπλοκο ή δύσκολο για να ενθουσιαστείς ή να σε αγγίξει. Λίγα πλήκτρα, καμμιά ακουστική κιθάρα, ένα παιδικό γέλιο ή κλάμα. Η τελετή κλήτευσης θλιμμένων αγγέλων διαρκεί μια ώρα και μια αιωνιότητα. Οι αδερφοί Cavanagh είναι η πεμπτουσία της μελαγχολίας, είτε στον τομέα της φωνής είτε στην μουσική. Τραβάει την φωνή του σαν να μην υπάρχει αύριο, θρηνεί για την ύπαρξη του, χύνει δάκρυα από το στόμα (’’The Beloved ’’) . Ο άλλος είναι χειρότερος. Ματώνει τα δάκτυλα του πάνω σε συρμάτινες χορδές και αφήνει τις στάλες να πέσουν πάνω στον ενισχυτή του και να ακουστεί σαν ήχος, σαν μουσική μελωδία. Συμφορά σε όσους θέλουν να ακουστούν σαν τους Anathema του Eternity. Αδύνατο να ακουστείς τόσο απογοητευμένος και να το μετατρέψεις σε παλμούς, δονήσεις και συχνότητες. Τα πλήκτρα του (που τα μοιράζεται με τον Leslie Smith των Cradle Of Filth εποχής ’’Cruelty And The Beast’’) απαθλιώνουν ακόμα περισσότερο τον ψυχισμό σου, απορροφόντας ακόμα και την ελάχιστη ελπίδα για κάτι θετικό σε αυτή τη ζωή. Έχω ακούσει ακόμα μόνο 3-4 τραγούδια και ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει. Μόνο τσιμπήματα στην καρδιά, καρφώματα στο μυαλό. Και παραισθήσεις στο eternity part II, ένα γαλαξιακό ταξίδι με στάσεις μόνο στους πλανήτες Λύπη και Πόνο. Και συνεχίζουν να τραβούν αυτήν την συναισθηματική φόρτιση στα όρια με μια διασκευή στο ’’Hope’’ του Roy Harper (Whatever Happened to Jugula? 1985) που το μεταμορφώνουν σε ένα μουσικό δράμα. Είναι και αυτό το κιθαριστικό ναρκωτικό που σου προσφέρουν που δίνουν στην διασκευή ένα άλλο πρόσωπο. Πραγματική διασκευή, αναθεώρηση, βελτίωση.
\r\n
\r\n
\r\n                          Δεν υπάρχει λόγος να σταματήσεις σε κάποιο τραγούδι, να αγνοήσεις κάποια τους σύνθεση.  Και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο Patterson μιας και έξι από τις συνθέσεις ανήκουν σε αυτόν. Μουσική ευφυία. Μπορεί το μπάσο του να μην πρωταγωνιστεί (οκ, το ’’Far Away’’ είναι εξαίρεση) αλλά το μυαλό του το κάνει με περίσσια χάρη. Οι δικές του συνθέσεις είναι ακόμα πιο χαρισματικές, πιο επίπονες. Η χασούρα, η ψυχεδέλεια και το κενό πρέπει να ήταν οι Μούσες του. Πάντως παρόλη τον βουκολικό τους ρυθμό και το νιώσιμο σαν αρνί που υα ευχαριστούσε να σφαχτεί, αρκετές φορές υπάρχει ένας πιο ζωντανός ρυθμικός τόνος με καίρια χτυπήματα. Και βροχή από κραυγές αγωνίας και πόνου. Χρονοπαγίδα. Με έστειλε πίσω 18 χρόνια, τότε που έπνιγα τις δύσκολες μου στιγμές στην μουσική και η Μουσική λειτουργούσε ώς Καθαρτήριο και είχε αποτέλεσμα. Τελικά είμαι πιο δυνατός από όσο νομίζω. Έφτασα στο ’’Cries on the Wind ’’ και παρόλο το πνιγηρό συναίσθημα που με έχει καταβάλλει, συνεχίζω να αφουγκράζομαι στους ήχους του. Λίγα λεπτά μείνανε και θα δραπετύω από την ζοφερότητα..Ευτυχώς ζωντανεύουν προς το τέλος. Ανάληψη προς τον Μουσικό παράδεισο... Δοκιμάστε το.
\r\n                     

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n