Apocalypse - Apocalypse

                 Δεν μπορείς να γράψεις και πολλά πράγματα για μια μπάντα σαν τους Apocalypse. Είναι δεκάδες τα συγκροτήματα με αυτό το όνομα σε διάφορα είδη μουσικής ενώ ακόμα και στα πιο στενά ηχητικά όρια της metal Μουσικής, πρέπει να φτάνουν την ντουζίνα.  Εδώ έχουμε τους Αμερικανούς εξ’ Μίσιγκαν , power/progsters. Με τέτοιο κοινότυπο όνομα και αντίστοιχα ομώνυμο ντεμπούτο, ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να βρεις να ακούσεις υλικό τους,  πόσο μάλλον να βρεις τις  δυο ανεξάρτητες κυκλοφορίες τους. Για καλή τύχη μερικών από εμάς, βρέθηκαν κάποιες κόπιες μέσω του κιθαρίστα Luepnitz και γίναμε ευτυχισμένοι. Το ντεμπούτο κυκλοφόρησε το 1994 με ένα λιτό μονόφυλλο και  όλες τις πληροφορίες στο οπισθώφυλλο. Επτά U.S. Power/Progressive συνθέσεις για να σου στοιχειώσουν την ζωή. Ο δεύτερος τους δίσκος κυκλοφόρησε τέσσερα χρόνια μετά με το όνομα ‘’Rewind’’ και εμείς στο Ελλάντα μάθαμε το όνομα τους μέσω κάποιων zine (αθάνατο Behind The Mirror). Πάντοτε είχα την απορία αν οι πιτσιρικάδες στο εξώφυλλο ήταν τα ίδια τα μέλη της μπάντας και γνωριζόντουσαν από μικροί. Εδώ το Progressive κερδίζει έδαφος από το Power αλλά το σκορ παραμένει ισόπαλο και για τα δυο άλμπουμς.

\r\n\r\n

                    Λίγα δευτερόλεπτα είναι αρκετά και μεταφέρεσαι με την χρονομηχανή των Apocalypse στα 90ς. Μια εξαιρετική φωνή σε ξυπνά και σε τινάζει με δύναμη με τις ικανότητες της. Οι κιθάρες, άλλοτε ακουστικές, άλλοτε γεμάτες κυριαρχία ,πάντοτε γεμάτες οπιούχα συστατικά που σε ζαλίζουν με τις μελωδίες τους.  Ευλογημένοι όλοι τους, παίζουν από καρδίας και αγγίζουν των άλλων. Από τους παλμούς του μπάσου μέχρι τις θριαμβευτικές τυμπανοκρουσίες, όλα συντελούν σε ολοκληρωμένες συνθέσεις γεμάτες πάθος για δημιουργία. Γι αυτό και οι συνθέσεις δεν βιάζονται. Ελέγχουν την επιθετικότητα τους, εξωτερικεύουν τον έρωτα τους προς την Μούσα, μετατρέπουν όλες τις αισθήσεις σε νότες και ήχους. Κάθε τραγούδι σε καθηλώνει, σου μεταφέρει τους στοχασμούς του τραγουδιστή, σου μαρτυρά το μυστικό της Αρμονίας. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να αφουγκραστείς και να μπεις στην μαγική πύλη της δικής τους διάστασης. Η πύλη ανοίγει σε κάθε σολάρισμα, σε κάθε ακουστικό πέρασμα, σε κάθε τράβηγμα της φωνής του, σε κάθε ρυθμικό ξεφάντωμα. Είναι τόσο εύκολο να περάσεις απέναντι….

\r\n\r\n

                    Το να προσπαθήσω να πείσω κάποιον να ακούσει αυτό τον δίσκο είναι αχρείαστο. Ας αναφέρω μπάντες  όπως οι Heir Apparent και Titan Force. Όχι ότι μιλάμε για ομοιότυπο ήχο (αν και μοιράζονται αρκετά κοινά) αλλά για την ποιότητα. Καλύτερα να μιλάμε με ήχους. Όποιο και από τα  επτά τραγούδια να ακούσεις, το ίδιο κάνει. Ύμνοι όλοι τους, με τους ορίζοντες να ανοίγουν σε κάθε στροφή  και αδιάλλακτη διάθεση για κάτι απλοικότερο ή πιο βατό. Κάθε σύνθεση είναι ένα χωράφι που το σκάβουν με τα riffs τους, το ποτίζουν με τις φωνητικές τους μελωδίες, το οργώνουν με το ρυθμικό τους δυαξονικό τρακτέρ. Και οι καρποί είναι μεγάλοι και γλυκύτατοι. Ο δίσκος δεν σκοντάφτει πουθενά, είναι ομοιόμορφος σαν ήχος και θα αρέσει ή όχι σε κάποιον, καμιά μέση οδό. Χυμώδης σε ουσία και ποιότητα, δεν διστάζει να αφήσει και μια δεκατριάλεπτη σύνθεση για το τέλος που γίνεται της…αποκάλυψης. Εκεί που τα ένστικτα του κάθε ένα από τους τέσσερις μουσικούς  υπερβαίνει κάθε ενδοιασμό και αφήνεται να προνοήσει με βάση τα προικισμένα του χέρια/πόδια/φωνή και πάνω από όλα μυαλά. Μια βόμβα πίστης για τους λάτρεις και υπέρμαχους του Αμερικάνικου Power/Prog.

\r\n\r\n

\r\n