Blaspheme - Blasphème

Μπορεί η Γαλλία να μην πρωτοστάτησε στα τεκταινόμενα του heavy metal των 80ς αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βγήκε εξαιρετικό υλικό από την μήτρα της. Το αντίθετο. Νομίζω ότι σημαντικότατος λόγος στη μη διάδοση των εκπροσώπων της ήταν ότι προτίμησαν (ή δεν γνώριζαν αγγλικά όπως και οι περισσότεροι μεταλλάδες των 80ς) την δική τους γλώσσα. Θες τους Trust ή τους Attentat Rock; Μήπως τους Warning ή τους Satan Jokers; Να μιλήσουμε για τους High Power,Blaspheme ή τους Demon Eyes; Aκόμα και στα mid 80s, μπάντες όπως οι H-Bomb, Vulcain,Sortilege, όλες, μα όλες ανεξαιρέτως τραγούδησαν στη μητρική τους γλώσσα. Κάπως λογικό να περιοριστεί η φήμη τους στις Γαλλόφωνες χώρες και να φτάσουν σε λίγα ζευγάρια αυτιά στις υπόλοιπες χώρες. Επίσης καμία (εκτός των Satan Jokers)  από τις προαναφερθέντες μπάντες δεν είχε συμβόλαιο με κάποια εταιρία-κολοσσό, έστω με κάποια δυνατή διανομή ανά υφήλιο. Ας μιλήσουμε τώρα για μία από αυτές, τους Blaspheme. Ξεκίνησαν το 1981, στο Παρίσι. Η τετράδα που αποτελούσε τους Blaspheme άρχισε να δουλεύει εντατικά και σύντομα δυο demo-κασσέτες έκανα την εμφάνιση τους. Το 1984 κυκλοφορεί το ομώνυμο ντεμπούτο (περιέχοντας και τρεις συνθέσεις από το δεύτερο ντέμο) από την Lizard Records, εταιρία που κυκλοφόρησε μόνο υλικό των Blasheme. Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος παίρνοντας το όνομα του από ένα τραγούδι, επίσης παρμένο από το 2ο  ντεμο), το ‘’Désir de vampyr’’. Και οι δυο δίσκοι περιέχουν εξαιρετικό heavy metal και ακούγονται ευχάριστα και συχνά, τριανταφεύγα χρόνια μετά. Δυστυχώς η μπάντα το έληξε το 1986 μετά την αλλαγή τραγουδιστή. Από το 2007 η μπάντα είναι επανασυνδεμένη με την αυθεντική σύνθεση πλην του drummer και μας παρέδωσαν το 2010  το αξιόλογο ‘’ Briser le silence’’.

Στακάτο Heavy Metal, μελωδικότατο μα επιθετικό συνάμα. Η γλώσσα, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά δίνει και χαρακτήρα. Γρήγορο και σκληρό το εναρκτήριο τραγούδι (που ήταν γραμμένο από το 1982, άρα φανταστείτε για ποιες μπάντες μιλάμε ακόμα και στην Αγγλία).  Οι κιθάρες χαρακώνουν, το μπάσο φέρνει σε πιο hard rock ακούσματα, μάλλον ο Philippe  άκουγε 70ς prog rock. Παραδοσιακοί, με τους σκελετούς των συνθέσεων τους να θυμίζουν αυτό που έκανε χιλιάδες οπαδών να λατρέψουν αυτή τη μουσική. Μεγάλη λατρεία το ‘’ Vengeance barbare’’ με τα φωνητικά να σκαρφαλώνουν ψηλά και να αγναντεύουν από εκεί την καταστροφή που προκαλούν τα riffs του Pierre . Ολοκληρωμένες συνθέσεις, πνευματώδεις και γεμάτες οργή και πάθος. Συναυλιακές ταχύτητες, πολυφωνικά στο βάθος από τα μέλη της μπάντας, ζεστή παραγωγή από τον Robert Wood, πυροκλαστική ροή από ρυθμούς και πυκνά riffs που γεμίζουν κάθε σύνθεση με βαρέα μέταλλα. Δεν κολλούν σε λεπτομέρειες και δεν κωλώνουν να προσθέσουν ‘’αλλότρια’’ μουσικά όργανα και έτσι στο ‘’Sanctuaire’’ και παράλληλα με την ροή καυτού μέταλλου και φωνή που αγγίζει τα αστέρια, να ακούγονται οι πολυταίριαστοι ήχοι ενός διακριτικού  πιάνου.

Αγαπημένο τραγούδι του δίσκου το ‘’ Jéhovah’’. Για δεκάδες  λόγους. Πιο πολύ μάλλον για το κολλητικό ρεφραίν που το έχω τραγουδήσει χωρίς λόγο αυθόρμητα παντού και πουθενά. Με τις χορδές να τεντώνονται δημιουργώντας  μεταλλικό ολοκαύτωμα, πάντοτε εκχυλίζοντας τις μελωδίες μέχρι να στεγνώσουν εντελώς. Αν και η φωνή του Marc είναι από τα μεγαλύτερα ατού της μπάντας (λογικό να το διαλύσουν με την φυγή του), δεν τα πάνε διόλου κατώτερα και στο ορχηστρικό ‘’ Résurrection ‘’. Τα πάντα κοφτερά, τα πάντα  Και αφού χορτάσεις κορυφαίο heavy metal που δεν χαρίζεται στις πρώτες οκτώ συνθέσεις, ο δίσκος κλείνει με το ‘’ Excalibur’’ , ένα μεγαλειώδες τραγούδι που ξεκινά βασισμένο στη φωνή και το μπάσο και στη συνέχεια και πιο ολοκληρωμένα και σε μεσαίες ταχύτητες ξεσπαθώνει και κόβει όποια κεφάλια δεν κουνιούνται ή προσκυνούν. Πέρασμα από βιολοντσέλο δίνει μια πιο στενάχωρη υφή στο κατά τα άλλα  εξαιρετικό τραγούδι που φυλακίζει τόνους μελωδίας και τους ελευθερώνει μονομιάς στα… αυτιά σου.