Crematory - Transmigration

Αναρίθμητα τα παραδείγματα συγκροτημάτων που με την πάροδο του χρόνου άλλαξαν μουσική πορεία. Άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο. Άλλοτε αυτή η αλλαγή γίνεται από την εσωτερική ανάγκη των μελών να παίξουν κάτι διαφορετικό μιας και οι ίδιοι αλλάζουν ως άνθρωποι. Άλλοτε όμως γίνεται και για εμπορικούς λόγους. Δεν ξέρω σε ποιες κατηγορίες ανήκουν οι Γερμανοί Crematory (οπωσδήποτε ακούστε και τους συνονόματους τους Σουηδούς) αλλά από την στιγμή που υπάρχουν από το 1991 μέχρι σήμερα και έχουν φτάσει τους δώδεκα δίσκους, σημαίνει ότι είναι αρεστοί στον κόσμο. Έτσι, δεν θα τους κρίνω για το παρόν τους αλλά θα νοσταλγήσω απλά το πολύ μακρινό παρελθόν τους, τότε στο πρώτο μισό των 90ς. Το ‘’Transmigration’’ του 1993 είχε κάνει ένα από τους καλύτερους γάμους της μελωδίας-γοτθικής ατμόσφαιρας με το death metal.

Έφαγα ατελείωτες ώρες χαζεύοντας το πανέμορφο εξώφυλλο του στα χέρια μου. Δεν είχα και πολλά δισκάκια το 1993 αλλά και σήμερα το θεωρώ μια πολύ αξιόλογη δουλειά, όπως και των δυο επόμενων δίσκων.  Μα το εξώφυλλο αντικατοπτρίζει το εσωτερικό των συνθέσεων. Ατμόσφαιρα και πάλι ατμόσφαιρα. Τρομερή φωνή από τον Gerhard  που παρόλο που ουρλιάζει παραμορφωμένα, κάθε λέξη του γίνεται ευάκουστη. Πλήκτρα που σιγοβράζουν την σκληρότητα των riffs και των ουρλιαχτών. Κοψίματα σε ένα ρυθμικό οργασμό που θριαμβεύει μέσα στο σκοτάδι. Οι ρίζες του death metal του ‘’Transmigration’’ είναι βαθιές. Δεν φαίνονται εμφανέστατα, ούτε μπορείς να τις κόψεις. Όσες μελωδίες και να θυσιάζονται, όσες αρμονίες και να χτίζονται, από κάτω τους υπάρχει παγωμένη σαπίλα που σε σημεία λιώνει και ξεχύνεται στα ηχεία βρωμοκοπώντας. Τερατόμορφα φωνητικά, δυσοσμία θανάτου σε νότες, ρυθμική εξάπλωση τους Σκότους, μαζεύονται όλοι σε ένα γοτθικό τοπίο και τυλίγονται από τις πιο γλυκιές μελωδίες.

Η μουσική του ‘’Transmigration’’ πάντοτε με στοίχειωνε. Ένα ηχητικό δέλτα μελωδίας-ατμόσφαιρας-καφρίλας που στα αυτιά ενός δεκατετράχονου με αρκετά λευκή την μουσική του ψυχή, ακουγόταν ‘’κάπως’’. Η ονειρική διάθεση που σου επιβάλλει το ‘’ Hall of Torment ‘’ , το γοτθικό υπόβαθρο του ‘’ Eyes of Suffering ‘’ (με δεύτερα, καθαρά φωνητικά από τον Kalle Friedrich των goth rockers Giants Causaway), τα παροδηγητικά βασανιστικά riffs του ‘’Reincarnation’’, η συνθετική σύλληψη του ‘’ Deformity ‘’ που κολάζει, το βαρύγδουπο, ογκώδες ‘’ Through My Soul’’ που σαρώνει με τον επιβλητικό ρυθμό του και τον ανταγωνισμό των πλήκτρων με τις πιο οργανικές μορφές έκφρασης. Συγχορδίες γλιστρούν ανάμεσα στα αγκαθωτά riffs, ενορχηστρώσεις που μελαίνουν και τον πιο ευδιάθετο, σε κάθε σύνθεση του δίσκου. Και το καλύτερο μένει για το τέλος, με το ‘’ The Way Behind the Light ‘’ να σβήνει κάθε ακτίνα φωτός, κάθε ενθουσιασμό. Τελετουργικά κρουστά-τύμπανα, κιθάρες που δεν χάνονται στην οδύσσεια της ενορχήστρωσης, ευλογημένες διαδοχές ήχων. Ένα εκτελεστικό ξέσπασμα (φέρνει και λίγο στο τραγούδι ‘’Non Serviam’’ των Rotting Christ) στη μέση του τραγουδιού δηλώνει τον σεβασμό που ε(ί)χου(α)ν στο παρελθόν και στο death metal πριν σβήσουν τον συνθετικό τους οίστρο με ένα outro που σε απαγκιστρώνει σταδιακά από το ξόρκι τους.