Death - Symbolic

Το 1995 αν κάποιος άκουγε μια παρέα μεταλλάδων να μιλάνε, μάλλον θα άκουγε να λένε για το νέο άλμπουμ των Maiden με το νέο τραγουδιστή, το πόσο καλό είναι το “Land of the Free” των Gamma Ray ή το “Imaginations…” των Blind Guardian, και άλλα τέτοια. Λίγοι ασχολήθηκαν τότε με το “Symbolic”, το 6ο άλμπουμ των Death, τον καλύτερο δίσκο εκείνης της χρονιάς και ένα αριστούργημα που δεν πρόκειται να επαναληφθεί στην ιστορία της μουσικής.

Το να λες ότι οι Death παίζουν death metal, είναι σαν να λες ότι οι Black Sabbath είναι doom metal, οι Metallica thrash metal και οι Iron Maiden ΝWOBHM. Όλοι από κάπου ξεκίνησαν αλλά σημασία έχει που κατέληξαν και ποια ήταν η προσφορά τους στο heavy metal. H συνεισφορά των Death είναι ισάξια με των παραπάνω συγκροτημάτων, αλλά δυστυχώς οι Death αδικήθηκαν από όλο σχεδόν το φάσμα, αφού οι death-άδες τους είχαν αποκηρύξει ως πολύ τεχνικούς ή μελωδικούς και οι κλασικοί μεταλλάδες δεν άντεχαν τα φωνητικά.

“Παίζω και ακούω heavy metal, ούτε death, ούτε progressive”, έλεγε o Chuck Schuldiner (θεέ, προσκυνούμε το μεγαλείο σου), και ακόμη συγκινούμαστε απο αυτές τις συνεντεύξεις του, που προσπαθούσε να εξηγήσει τα αυτονόητα σε άτομα που ποτέ στην τελική δεν τα ένοιαξε αυτή η μουσική.

Οι Death έπεσαν μεγάλο θύμα μιας μόδας που ήθελε όποιο τραγούδι είναι πιο τεχνικό από τον μέσο όρο, να βαπτίζεται progressive, από κάποιους που νόμιζαν ότι το progressive metal ήταν κάτι διαφορετικό, εκλεκτικό, ανώτερο από τα άλλα είδη. Οι Death ειδικά στο “Symbolic” παίζουν heavy metal με death φωνητικά, τίποτα παραπάνω-τίποτα λιγότερο. Απλά η heavy metal μουσική που ακούγεται στον δίσκο δεν είχε ξαναπαιχτεί ποτέ έτσι, ήταν κάτι καινούργιο που δεν το είχε ακούσει ξανά κανένας και κανείς δεν μπόρεσε να παίξει έτσι ποτέ ξανά.

H μουσική σε αυτόν τον δίσκο είναι μια εμπειρία ζωής για όποιον δεν έχει κολλήματα. Το κάθε τραγούδι είναι γροθιά στο στομάχι και ένας ύμνος-φόρος τιμής στο heavy metal. To heavy metal που δε μασά τα λόγια του, τα βάζει με όλους και όλα και σε όποιον αρέσει. Η επιθετικότητα σε συνδυασμό με τις classic heavy metal μελωδίες που βγαίνουν από  τον δίσκο είναι κάτι πρωτοφανές, και ο ακροτής μένει εμβρόντητος να κοιτά τα ηχεία.

Ο Chuck Schuldiner κατηγορείται για μια ακόμη φορά σαν μισάνθρωπος, δύσκολος, αντικοινωνικός και άλλες βλακείες που άκουγε χρόνια. Όταν όμως η επίδραση του δίσκου άρχισε να εξαπλώνεται, δημοσιογράφοι και άλλα συγκροτήματα που μέχρι τότε τον έβριζαν, άρχισαν να “μαζεύονται” και να λένε πόσο ξεχωριστός δημιουργός είναι. Γελοίοι...

Ο Schuldiner ήταν πάντα ο πιο απλός μεταλλάς που είχε όμως ένα όραμα για αυτή την μουσική που τόσο αγαπούσε. Εν έτει 1991 μιλούσε σε συνεντεύξεις για τους Sortilege, και οι δημοσιογράφοι δεν ήξεραν καν τα συγκροτήματα που ανέφερε. Το “Symbolic” είναι το αποτέλεσμα του οραμάματος ενός ανθρώπου για το πως θα έπρεπε να είναι το heavy metal. Eνάντια στις μικρότητες του ανθρώπου, ενάντια στην αμάθεια του, στην αλαζονεία του, την έλλειψη χαρακτήρα και αυτοκυριαρχίας. Και όλα αυτά πλαισιωμένα από την πιο τέλεια, επιθετική, γρήγορη αλλά καθαρή και κρυστάλλινη μουσική, με υπέροχες μελωδίες για κάνουν το άκουσμα ακόμα πιο εύκολο και ολοκληρωμένο.

Moυσική και στίχοι δεν πρέπει να χωριστούν σε αυτόν τον δίσκο. Όλη η απογοήτευση, η προδοσία, η δήθεν εξυπνάδα που είχε γευτεί ο Chuck Schuldiner τα προηγούμενα χρόνια, βγαίνουν με τον πιο ορμητικό και εμφατικό τρόπο στη μουσική, τους στίχους και τα φωνητικά αυτού του δίσκου, κερδίζοντας ολοκληρωτικά τον ακροατή που βλέπει μια σπάνια και γνήσια αυθεντικότητα πίσω από όλο εγχείρημα.

Όποτε ακούτε το “Symbolic”  ή κάποιον άλλο δίσκο των Death, κάντε το δυνατά. Σαν φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που αδικήθηκε, αλλά αγάπησε το heavy metal όσο λίγοι. Του το χρωστάμε όλοι.

Γιώργος “Τhis is not a test of power” Πετρουλάκης