Iron Maiden - Dance of Death

Στο Metal Zone έχουμε ασχοληθεί με τους Iron Maiden πολλές φορές και γενικά  μουσικός τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός το έχει κάνει μύρια φορές, αλλά και πάλι λιγότερες από όσες αξίζουν σε αυτήν την σπουδαία και απόλυτα επιδραστική μπάντα. Στο Metal Zone μπορείτε να διαβάσετε κείμενα για δίσκους και live των Iron Maiden, ειδήσεις αμέτρητες για την μπάντα και τα μέλη της. Ειδικά για τους πρώτους επτά κλασικούς δίσκους συν και για κάποιους μεταγενέστερους πρέπει να έχουν αναστενάξει μελάνια και πληκτρολόγια ομού. Σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθούμε με μια περίοδο σημαντικότατη για τους ίδιους τους Βρεττανούς Θεούς, αλλά και για όλους μας το περίφημο re union και τον δεύτερο δίσκο που κυκλοφόρησαν μετά από αυτό και συνολικά δέκατο τρίτο συνολικά. Κυρίες και κύριοι welcome to ‘’Dance Of Death’’.

Η σύνθεση της ομάδας είναι όπως διαμορφώθηκε το 1999. Ο Bruce Dickinson που είχε αντικαταστήσει τον αντικαταστάτη του Blaze Bayley. Το τρίο κιτάρα Dave Murray παντού και πάντα εκεί, Adrian Smith που και αυτός επέστρεψε το 1999 και ο αντικαταστάτης του το 1990 Janick Gers. Φυσικά ο χαρισματικός ντράμερ και μεγάλη μούρη Nicko MacBrain. Και ο αρχηγός. Να τον πεις μπασίστα, χάνεις το δημιουργός, εμβληματικός ηγέτης, τα πάντα σε στούντιο, σκηνές και παντού Steve Harris.  Εξήντα οκτώ λεπτά. Και ένδεκα κομμάτια που δείχνουν ακόμα πιο εμφαντικά από το ‘’Brave New World’’ πως οι Iron Maiden έχουν αλλάξει. Πάντα κρατούν την heavy φλόγα και την metal βαρύτητα, βάζοντας ένα prog προσωπείο, που στα επόμενα χρόνια θα γίνει το πρόσωπο των Iron Maiden μέσα στα μουσικά πράμματα. Από την εποχή του ‘’X Factor’’ είχαν τέτοιες ανησυχίες. Αν και το ‘’Wildest Dreams’’ βγάζει ένα metalικό δυναμισμό από τα παλιά και τα φέρνει όμορφα στο νου. Το Rainmaiker, προσωπικά λατρεμένο, ένα από τα κομμάτια που πάλι πάει στα παλιά, αλλά με αυτές τις προοδευτικές ιδέες να το κάνουν ξεχωριστό και πέρα από αυτό βγάζει και μια ευαισθησία και ένα λυρισμό που πάντα είχαν. Το ‘’No More Lies’’ μπαίνει με μια πανέμορφη μελωδία, σε μια ξεχωριστή σύνθεση και ένα εθιστικό ρεφρέν. Το ‘’Montségur’’ είναι πιο heavy αλλά με τον τρόπο του πάει τον ακροατή πίσω στον χρόνο για να υποδεχθεί το ‘’Dance Of Death’’. Στην μέση του δίσκου οι Maiden δίνουν μια μελωδία, που μαζί με τα λόγια και την ερμηνεία του Bruce Dickinson μας πηγαίνουν με θεατρικά δραματικό τρόπο σε μια αναγεννησιακή αστική βεργκέρα με θέμα το καλωσόρισμα του θανάτου. Τα ‘’Gates of Tomorrow’’ και ‘’New Frontier’’, πιο άγριο,  ακολουθούν κάπως πιο αδύναμα, αν και σε όποιον άλλον δίσκο άλλης μπάντας θα τα είχαμε για κορυφές. Για την μάχη του ‘’Paschendale’’, που δίνει το όνομα της στο επόμενο κομμάτι, έχουν γραφτεί δίσκοι ολάκεροι, God Dethroned, αλλά και πολλά άλλα κομμάτια. Οι Iron Maiden εδώ βάζουν για ακόμα μια φορά το αντιπολεμικό τους ιδεαλισμό, σε ένα κομμάτι με την ένταση να αυξομειώνεται εύστοχα και χαρίζει άλλη μία κορυφαία στιγμή. Όπως και τα ‘’Face in the Sand’’ και ‘’Age Of Innocence’’ που είναι εξαιρετικά κομμάτια, το πρώτο με κάποια folk περάσματα και το δεύτερο μελωδικό με μια heavy ένταση προς το τέλος. Κομμάτια που ακούς και τα ευχαριστιέσαι μέχρι κεραίας αλλά δεν αναζητούνται στα live set list.  Για το τέλος άφησαν προσωπικά θέματα με ένα άκρως λυρικό και συναισθηματικό κομμάτι, ‘’Journeyman’’. Και έτσι με αυτά τα γλυκόπικρα λόγια, νότες και συναισθήματα κλείνει το ‘’Dance Of Death’’. Δίσκος που βάζει τους Iron Maiden γερά στην σταθερή τροχιά που μπήκαν με το ‘’Brave New World’’ με πολλά καινούρια όμορφα στοιχεία, που κρατούν ακόμα και είναι ακόμα πιο πλούσια από τότε χαρίζοντας μας άλλες τρεις δισκάρες. Το ‘’Dance Of Death’’ έχει μια θεατρικότητα και αυτό φάνηκε στην περιοδεία που ακολούθησε και αποτυπώθηκε στο live dvd ‘’Death On The Road’’. Και οι Iron Maiden είναι άξιοι για να τα εκφράσουν όλα αυτά. Και ο Bruce Dickinson είναι ο ιδανικός ερμηνευτής για όλα αυτά.