Death - The Sound of Perseverance

                       Οι Death είναι μέσα στις 3 πιο αγαπημένες μου μπάντες. Από όλα τα είδη μουσικής που μπορώ να ακούσω. Λατρεύω ότι έχουν βγάλει και θεωρώ και τους ΕΠΤΑ δίσκους τους αξεπέραστα διαμάντια. Χωρίζω (εντελώς απλοικά) την δισκογραφική τους πορεία σε τρία μέρη.  Την Death Metal περίοδο (μέχρι Spiritual Healing), την tech/prog Death Metal περίοδο (μέχρι Symbolic) και την Tech/Prog Metal περίοδο με ακραία φωνητικά (The Sound Of Perseverance και ότι άλλο θα βγάζανε στο μέλλον αν ο Θάνατος δεν στερούσε την ζωή του Chuck). O Schuldiner, με ολόφρεσκη νέα σύνθεση (όλα τα μέλη αποτελούσαν και το alter ego των Death, τους Control Denied, σαν Death δηλαδή, αφαιρούμενα τα ακραία φωνητικά που λέγαμε πριν). Και το 1998, μας άφησαν το τελευταίο τους Μνημείο, το τελευταίο τους διαμάντι με το λογότυπο των Death.

\r\n\r\n

                      Μουσικά, είναι τελείως ανώφελο να το περιγράψω. Τα σχόλια θα είναι τόσο διθυραμβικά που θα ενοχλήσουν. Μπορώ και ακούω το δίσκο, μπορώ και τον φέρνω στο μυαλό μου και ας μην παίζει από κάποιο μέσο εκείνη την ώρα. Παίζει από το γραμμόφωνο της ψυχής μου. Ο Δημιουργός παραβιάζει κάθε όριο, κάθε φράγμα. Παίζουν απίστευτα τεχνικά όλοι τους, προκαλούν  δάκρυα σε παίκτες των ανάλογων οργάνων. Ακούς τις τυμπανοκρουσίες στο ’’Scavenger Of Human Sorrow’’ και μπερδεύεις τα πόδια-χέρια σου στην προσπάθεια να κάνεις το ίδιο στο αέρα με αόρατες μπαγκέτες. Οργανωμένο Χάος. Riffs κατακαίουν την ολότητα των ηχητικών σου υποδοχέων. Οι ρυθμοί ρολάρουν με τέτοιο ενδιαφέρον που τα λεπτά περνούν απαρατήρητα, ο Χρόνος εξαφανίζεται, χάνει κάθε πρακτικότητα.

\r\n\r\n

                   Ο Chuck γνωρίζει πολύ καλά την δύναμη που έχει στην ταστιέρα και της επιβάλλεται. Η κιθάρα του (όπως και του συμπολεμιστή του Hamm) γίνεται όπλο που πυροβολεί κατά ριπάς, που εξωτερικεύει συναισθήματα, που πλέκει νιφάδες από νότες, που δημιουργεί μελωδίες μέσα από το Ακραίο. Το όνομα Death μάλλον κατάντησε ευφημισμός για κάτι τόσο όμορφο και σπουδαίο σαν αυτό το συγκρότημα. Τόσες αρμονίες που σου κυριεύουν το μυαλό, τόσες μελωδίες που σου χαρίζονται για πάντα, τόσοι ρυθμοί που θα σου αλλάξουν την διάθεση προς το καλύτερο. Κάθε ήχος του ’’Spirit Crusher’’ είναι μια σεβάσμια πρόσκληση για κίνηση κάθε μυός του σώματος. Το μπάσο λειτουργεί  ως ολμοβόλο που καταστρέφει τα πάντα γύρω του. Η τσιριχτή (από χρόνια  βέβαια) φωνή του Chuck αναθεματίζει ότι τον ενοχλεί γύρω στον κόσμο του. Θανατηφόρα και αποτελεσματική, δαγκώνει σάρκα και σπάει κόκκαλα με την κυνικότητα της.

\r\n\r\n

                        Εκατοντάδες ακούσματα και ποτέ ο δίσκος δεν σταμάτησε πριν φτάσει στην διασκευή (σε Judas Priest, πολύ καλή αλλά το αυθεντικό έχει άλλη αίγλη). Ποια σύνθεση να μην ευχαριστηθείς; Ποιο τραγούδι να μην σε κατατροπώσει με τις τεχνικές ακολασίες του, το συνθετικό νέκταρ που σου προσφέρει. Τα  riffs μαστιγώνουν αλύπητα και ασταμάτητα, κληροδότημα για τις γενιές που πέρασαν μετέπειτα και θα ακολουθήσουν. Μια ψυχική έκρηξη που θα σου αφήσει παντοτινές ουλές. Οι Ήχοι αυτού του Μνημείου θα Εμμείνουν μέσα σας.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Υ.Γ. Και σαν άσχημη συγκυρία, τέτοιες μέρες πέρισυ, χάσαμε και τον μπασίστα Scott Clendenin σε ηλικία 47 ετών. Death και σε αυτόν...

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n