Detritus - Perpetual Defiance

Αγαπάμε Thrash Metal (αν και  συγκρινόμενο αριθμητικά έχει τις λιγότερες αγαπημένες μου μπάντες).  Αγαπάμε και τις Christian/White Metal μπάντες όσο και αν μερικές φορές έχουν τόσο χαζό ή εκφοβιστικό στίχο όπου μου έρχεται να σπάσω το cd/βινύλιο. Αγαπάμε Αγγλικό metal προηγούμενων δεκαετιών μιας και βγήκαν πολλά διαφορετικά και ενδιαφέροντα πράγματα από εκεί. Αγαπάμε το συνδυασμό αυτών όταν η ποιότητα μάλιστα φθάνει υψηλό σημείο. Αγαπάμε Detritus. Μια μπάντα από το Bristol που αποφάσισε να θρασάρει άγρια και να τιμά τα Θεία μαζί. Γέννηση το 1989, πρώτο demo πέντε τραγουδιών (A Taste Of Reality) το 1990 ώστε να ακολουθήσει λίγο αργότερα μέσα στην ίδια χρονιά το ντεμπούτο ‘’Perpetual Defiance’’ από την Edge Records για την Ευρώπη και από την Under One Flag για την Αμερική. Ο δίσκος δεν τα πάει ιδιαίτερα καλά εμπορικά αν και παίρνει καλές κριτικές. Οι Detritus συμμετέχουν σε δυο συλλογές τα επόμενα χρόνια. Η πρώτη είναι το 1991 με άλλες Αγγλικές white metal μπάντες (Seventh Angel, Stairway, Lazarus, Maverick) και δυο τραγούδια η καθεμία  και η δεύτερη το 1992 σε μια συλλογή της Under One Flag μαζί με άλλες thrash μπάντ(αρ)ες με ένα μόνο τραγούδι. Συνολικά, και τα τρία τραγούδια προυπήρξαν και βρίσκονται στο ντεμπούτο τους. Το 1993 θα κυκλοφορήσουν το δεύτερο δίσκο τους ‘’If But For One’’ ο οποίος είναι και αυτός εξαιρετικός και αξίζει ακροάσεων και ..αγάπης. Εξάλλου η σύνθεση της μπάντας είχε παραμείνει η ίδια. Στα επόμενα χρόνια η μπάντα θα σβήσει όπως και το ενδιαφέρον για το thrash metal αλλά και για τις white metal μπάντες (ελάχιστες περιπτώσεις δημιουργίας τέτοιων συγκροτηματων στα 90ς).

Αν και μεταγενέστεροι οι Detritus σε σχέση με τα άλλα γνωστά thrash συγκροτήματα, δεν έχουν να ζηλέψουν σχεδόν τίποτα. Τεχνική κατάρτιση είχαν, επιτυχημένες ιδέες, όρεξη και τρέλα. Άσε που ήταν και ευλογημένοι του θεού. Η μουσική τους  είναι μια σύμπραξη των ικανοτήτων τους. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου σκάσει το riff. Δεν καινοτομούν κάπου αλλά ούτε και απλά αναπαράγουν. Έχουν το τσαγανό, τιμούν τα τυπικά του είδους και μπορούν να παραδώσουν ανελέητο thrash που δεν θα λυπηθεί κανέναν. Το ρυθμικό ντουέτο δεν προβαίνει σε κάτι το παραπάνω αλλά στρώνει το χαλί στο οποίο θα πετάξουν τα riffs. Και αυτά που κόβουν βαθιά και αυτά που δημιουργούν μια σε πεπλατύνουν την μούρη με τον όγκο τους. Η φωνή του Mark ( ο οποίος έχει γράψει και σχεδόν όλους τους στίχους-εξαίρεση το ‘’Derange’’) θυμίζει αυτή του Chris Astley (Xentrix). Μόνο στο ‘’Playing With Fire’’ που εκτός από τους στίχους έχει γράψει και όλη την μουσική ακούγεται διαφορετικός. Πιο επικίνδυνος, απότομος, με κοψίματα στην χροιά της φωνής τους ενώ χρησιμοποιεί και καθαρά φωνητικά που του ταιριάζουν πολύ Το τραγούδι τραβά πολύ σε διάρκεια , ανοίγοντας όσο θέλει και ξεδιπλώνοντας όλες τις αρετές του. Στα πιο μελωδικά του σημεία μου θύμισε ακόμα και αρχαίους Annihilator .

Σε αρκετά τραγούδια όπως το ‘’Taste The Blood’’, ρυθμοί και κιθάρες θα σας φέρουν στο μυαλό Metallica/Testament. Αυτό δεν είναι διόλου άσχημο μιας και καταφέρνουν να θρυμματίσουν κάθε τυχόν ενδοιασμό με τις μελωδίες τους αλλά και με την δύναμη στις οποίες τις εντάσσουν. Έριδα μεταξύ των δυο κιθαρίστων και μοναδικό νικητή τον ακροατή. Ο Morris δεν συμμετέχει συνθετικά αλλά ξέρει να κάνει την κιθάρα να αναστενάξει. Από την άλλη, ο Neal βάζει το χεράκι του στις περισσότερες συνθέσεις με μια να ανήκει ολοκληρωτικά σε αυτόν. Μιλάμε για το ‘’Child’’, την μπαλάντα του δίσκου, ή καλύτερα απλά το πιο αργό του δίσκου με αρκετά πλήκτρα. Πάντως τα φωνητικά ακούγονται κουρασμένα. Ευτυχώς υπάρχουν τραγούδια σαν τα ‘’ Point of No Return’’, ‘’Derange’’, ‘’Subliminal Division’’, ‘’Taste The Blood’’ και άλλα για να πάρεις σβέρκο και μυαλό στο χέρι.