Devastation - Idolatry

                  Μια από τις Αμερικάνικες μπάντες που έπαιξαν τρομερό thrash και μάλιστα στις χρυσές εποχές του είδους, ήταν οι Devastation. Προφανώς επειδή υπήρχαν δεκάδες (εκατοντάδες) άλλες μπάντες που ξεφύτρωναν και έσκαγαν διαμάντια, οι συγκεκριμένοι να ήταν από τους άτυχους. Όχι πάντως υποδεέστεροι. Η μπάντα από το Τέξας, διάλεξε το thrash σαν μουσική επιλογή (μιας και η συγκεκριμένη πόλη είναι γνωστή για ….άλλα ηχητικά καλούδια) και ξεκίνησαν να γράφουν δικό τους υλικό το 1986, κατευθείαν με την ίδρυση τους. Το πρώτο demo δεν άργησε να βγει και η κασέτα γύρισε γρήγορα στους underground κύκλους που έψαχνε μετά μανίας ακόμα τέτοιο υλικό. Τα τρία από τα πέντε τραγούδια βρίσκουν την θέση τους και στο ντεμπούτο τους, ‘’Violent Termination’’ ‘ένα χρόνο μετά από την μικρή ‘’Zombo’’ (επίσης Watchtower). Η μπάντα έχει πολλές ικανότητες και ακόμη περισσότερες δυνατότητες. Το μυρίζονται οπαδοί και εταιρίες και δεν αργεί να έρθει το συμβόλαιο με τις Combat/Under The Flag για Αμερική και Ευρώπη αντίστοιχα που τους δοκιμάζει με ένα σπλιτάκι με τους Forced Entry. Μέχρι το 1989 έχουν βγει τα απίστευτα πράγματα στο Thrash και η συμβολή των Devastation με το ‘’Signs Of Life’’ έρχεται να προστεθεί σε αυτά. Τρομερό υλικό από όπου και να το κοιτάξεις. Η μπάντα έχει προσθέσει και δεύτερο κιθαρίστα και γίνεται ΤΟ όργιο. Τρίτη και τελευταία κυκλοφορία το 1991, με το ‘’Idolatry’’ και η ομάδα πετάει και όποιος thrashάς σέβεται τον εαυτό του πρέπει να το ακούσει-λιώσει. Δυστυχώς το είδος περνάει σε πέτρινα χρόνια (το Death Metal κάνει κουμάντο πλέον) και ‘’σβήνουν’’.
                      To ‘’Idolatry’’ είναι ο πιο ώριμος δίσκος των Devastation. Αυτό δεν τους στερεί ούτε στιγμή αγριότητας. THRASH METAL με άπαντα κεφαλαία. Νομοθετικό κοπάνημα μέχρι σπασίματος, με ταχύτητες που σε σενεπαίρνουν (μέχρι το διάολο). Τα riffs χτίζουν τσιμεντένιους τοίχους και μετά κλείνουν με σένα ανάμεσα. Το ότι είχαν δυο κιθαρίστες (όπως και στον προηγούμενο δίσκο τους) ήταν μια από τις καλύτερες κινήσεις-επιλογές τους. Σιδερένια βούληση που σε κατακτά, σολαρίσματα που σε στεγνώνουν από ιδρώτα, βιτριόλικα φωνητικά. Ολοκληρωμένες συνθέσεις, αρκετά μεγάλες σε διάρκεια για το είδος, μακριά από πανκ επιρροές. Εδώ χορταίνεις ριφφς και βαναυσότητα. Εδώ χάνεσαι στο παραλήρημα των δισολίων. Οι κιθαρίστες (οι οποίοι είναι υπεύθυνοι και για όλες τις συνθέσεις) παίζουν τεχνικά, χωρίς να κουράζουν, οι ρυθμοί είναι ξεθεωτικοί, η φωνή του ξανθούλη που φορά μπλούζα Holocaust στοχεύει διάνα με στίχους-διάνα. Και όλα αυτά με μια γαμάτη παραγωγή, από αυτές που είχαν πολλές death metal μπάντες μιας και οι ηχογραφήσεις έγιναν στα Morrisound Studios από τον τρομερό Scott Burns.
                         Τι θα μπορούσε να πάει στραβά σε ένα τέτοιο δίσκο; Σωστά, τίποτα. Τραγούδια σαν το ‘’ Souls of Sacrifice’’, ‘’Freewill’’, ‘’Subconscious ‘’, ‘’ Deliver the Suffering’’ δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από Slayer,Sodom, Kreator ,Dark Angel, Exodus και όλες τις μεγάλες μπάντες του είδους. Κάθε σύνθεση χτίζεται πάνω σε ιδρώτα και οργή αλλά πάνω από όλα σε σοβαρές ιδέες και ικανότητες που ξεπερνούν το μέσο όρο των συναδέλφων τους. Επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί στις κιθάρες ξυραφιάζουν αυτιά ενώ τα τύμπανα σείουν τα ηχεία και τα κορμιά μας. Εξοντωτική αγριότητα που δεν τιθασεύεται σε κανένα από τα οκτώ τραγούδια του δίσκου. Ίσα ίσα που το καθένα μεταλαμπαδεύει στο παραλαμβάνον επόμενο κομμάτι, ωμή επίθεση . Και μετά ακούς κάποιους να λένε ότι δεν βγήκαν καλοί thrash δίσκοι στα 90ς. Αυτοί φταίνε, που αντί να τους χτυπάνε την πόρτα, δεν τους την γκρεμίσανε όπως κάνουν στην μουσική τους.