Donor - Triangle of the Lost

Το μαυσωλείο της Βέλγικης Mausoleum Records έχει πολλούς θυσαυρούς κρυμμένους ανάμεσα σε πτώματα ή όστινα απολιθώματα συγκροτημάτων που πέρασαν από τις τάξεις της. Οι Donor (αιμοδότης) είναι μια μπάντα που γεννήθηκε στο Αμστερνταμ το 1987 από τον κιθαρίστα Jelle Bekker. Τα αδέρφια Van Petten στο ρυθμικό ντουέτο ήρθαν να προστεθούν σύντομα ενώ στο πρώτο τους demo του 1988 ο δεύτερος κιθαρίστας και ο τραγουδιστής ήταν διαφορετικοί από αυτούς που έμελλε να σταθεροποιήσουν το σχήμα. Στο επόμενο demo (‘’epidemic’’-1989) πλέον φωνητικά (και στιχους) έχει αναλάβει ο Ard van Bers ενώ χρέη δεύτερου κιθαρίστα ο Bart Vreeken. Τα δυο τραγούδια της κασέτας θα μπούν και στη συλλογή  Metal In Rocks Volume II της Berdu Records μαζί με άλλες ενδιαφέρουσες μπάντες όπως οι Dead Head. Η μπάντα δίνει αρκετές συναυλίες στην Γερμανία και στη Δανία ενώ δεν λείπουν οι εμφανίσεις στην τοπική τηλεόραση και στο ράδιο. Το demo ‘’ Inexplicable Knowledge’’ (1990) τους κάνει αρκετά γνωστούς πλέον και  η κασέτα ξεπουλάει. Η Mausoleum τους  υπογράφει για να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους ‘’Triangle Of the Lost’’  που περιέχει 10 τραγούδια, πέντε από αυτά καινούρια και τα άλλα πέντε από το ‘’ Inexplicable Knowledge’’ (μόνο το ομώνυμο και το outro λείπουν). Progressive Metal με αρκετή thrash ενέργεια μιας και όλες οι μπάντες αγρίευαν στα τέλη των 80ς για να επιβιώσουν.  Δυστυχώς μετά τον δίσκο υπήρξε αποχώρηση του τραγουδιστή. Δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορούν από την ίδια εταιρία το ‘’Release’’, εξίσου progressive και ακόμα πιο μελωδικό που κατά τη γνώμη μου είναι και αυτό πολύ καλό. Το 1995 έρχεται το τέλος των Donor με τον Jelle Bekker να δημιουργεί τους Frozen Sun (πολύ καλοί) ενώ ο τραγουδιστής του ‘’Triangle Of the Lost’’   τραγούδησε μα και έπαιξε κιθάρα στους προχώ death metallers Rhadamantys. Ακούστε και Frozen Sun και Rhadamantys.

To ‘’Triangle Of the Lost’’    μπορούμε να το χωρίσουμε σε δυο μέρη. Υπάρχουν διαφορές μιας και η μπάντα μέσα στα δυο χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ των συγκεκριμένων συνθέσεων, έχει μεγαλώσει εννοώντας ότι άνοιξαν περισσότερο τα φτερά τους, η παλέτα τους έχει περισσότερα πλέον χρώματα. Βέβαια όλες οι συνθέσεις είναι του Jelle Bekker (εκτός του ‘’The Pendulum’’ που την μοιράζεται με τον έτερο κιθαρίστα της μπάντας). Που κυμαίνονται μουσικά;  Σαν τους Paralysis (Ολλανδοί της ίδιας εποχής), σαν τους Sieges Even ή τους Depressive Age, και για τις δυο μπάντες συγκρινόμενα με τα ντεμπούτα τους. Δεν τους ξέρετε; Σκεφτείτε τους Psychotic Waltz να παίζουν το prog τους αλλά σε πιο thrashy τόνους. Η τεχνική δυσκολία είναι η δεύτερη φύση τους, παίζουν στρυφνά αλλά παράγουν μελωδίες. Τα φωνητικά είναι καθαρά αλλά με μια δόση παράνοιας και αλλάζοντας φορά, παγώνοντας την κόλαση που δημιουργούν τα riffs. Απανωτές, σκληρές σφαλιάρες που αντί για πόνο φέρνουν απόλαυση με τις ηχητικές παραξενιές τους. Πάλι καλά που θρασάρανε αρκετά και στα lives τους θα χτυπιόταν ο κόσμος γιατί αλλιώς θα στραβολαιμιάζανε αν προσπαθούσαν απλά να ακολουθήσουν σαλεμένους ρυθμούς, οργισμένες κιθάρες και παρακμιακα τσιριχτά ουρλιαχτά (οι στίχοι των πέντε νέων τραγουδιών είναι του Ard). Το ‘’Triumph Of Fires’’ είναι μια απο τις καλύτερες νέες συνθέσεις τους μιας και καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν μαγικές στιγμές και να επεξεργαστούν περίπλοκα την σύνθεση χωρίς να καταντά ανούσια ή κουραστική.

Συνεχίζοντας με τα επόμενα πέντε, παλιότερα τραγούδια, τα πράγματα είναι στο ίδιο (και καλύτερο ίσως) επίπεδο. Το ‘’The Pendulum’’ σε τιμωρεί σφυροκοπώντας σε με μπασοεντολές, τα φωνητικά είναι πιο μελωδικά μα το ίδιο παρανοικά και το τραγούδι ανοίγει εύκολα ενα ρήγμα στο χωροχρόνο και σε καταπίνει για ένα πεντάλεπτο. Στα επόμενα δυο τραγούδια σπιντάρουν αρκετά, χώνουν σολιές που σε δαιμονίζουν και όλα αυτά μέσα από μια πολυδιάστατη παρόρμηση. Κάθε τραγούδι είναι γεμάτο κινητικότητα και ενέργεια, δεν μένουν αδρανείς ουτε για δευτερόλεπτο. Τα παλιά τους τραγούδια είναι ακόμα πιο σκληρά από τα νεότερα αλλά πάντοτε αυτές οι δόσεις αδρεναλίνης χύνονται μέσα σε μια κοιλάδα αρμονικής πολυπλοκότητας. Αγαπάνε το χάος αλλά δεν το αφήνουν να κερδίσει περισσότερο έδαφος από αυτό που του αρμόζει. Τα τραγούδια έχουν σκελετό και φόρμα, απλά μακριά από τα πολυφορεμένα. Κάθε σύνθεση και ένας διεκδικητής του βραβείου ακανόνιστου headbanging, εγκεφαλικών και μη, κυττάρων.