Dream Theater - When Dream and Day Unite

Ποτέ το όνομα ένος συγκροτήματος στην ιστορία της μουσικής δεν αντικατοπτρίστηκε τόσο πετυχημένα στον ήχο της μπάντας. Οι Dream Theater μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’90 έπαιξαν το αντίστοιχου του ονείρου στη μουσική.  Όπως ένα όνειρο έχει μαγεία, μπερδέματα, φόβο και αισιοδοξία, έτσι και η μουσική αυτού του καταπληκτικού συγκροτήματος ανέμειξε αυτά τα χαρακτηριστικά βγάζοντας έναν ήχο που μοιάζει αξεπέραστος στον χρόνο.

Mετά τα θρυλικά “The Majesty Demos” του 1986, οι John Myung, John Petrucci, Mike Portnoy και Kevin Moore, απολύουν τον τραγουδιστή τους Chris Collins, και μετά από αρκετή αναζήτηση βρίσκουν τον Charlie Dominici, που ήταν πολύ μεγαλύτερος από τα υπόλοιπα μέλη, και τα κέρδισε με την εμπειρία του. Το όνομα της μπάντας είναι ακόμη Majesty, και λίγο μετά την πρόσληψη του Dominici αρχίζουν οι απειλές για μηνύσεις από ένα συγκρότημα με το ίδιο όνομα. Διάφορα ονόματα πέφτουν στο τραπέζι όπως Glasser (το κράτησαν για λίγο καιρό), Magus, και M1, αλλά τελικά επικράτησε το Dream Theater, που πρότεινε ο πατέρας του Portnoy, από ένα θέατρο στη γειτονιά του με αυτή την ονομασία. Έτσι, το 1988 υπογράφουν το πρώτο τους συμβόλαιο, και το 1989 κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους με τον καταπληκτικό τίτλο “When Dream and Day Unite” που έμελλε να μείνει και σαν έκφραση.

Μικροί σε ηλικία, παθιασμένοι με Iron Maiden, Rush, Queensrÿche, Υes, και Yngwie Malmsteen, το αίμα τους να βράζει για δημιουργία, βγάζουν έναν δίσκο ορόσημο στο heavy metal και τη μουσική γενικότερα. Το “When Dream and Day Unite” είναι ο πρώτος δίσκος που αναμειγνύει τη φιλοσοφία του heavy metal, του progressive rock και του ΑΟR, σε ισόποσες δόσεις και με το τόσο εκπληκτικά αποτελέσματα. Τα πολύπλοκα και πολύ τεχνικά μέρη ακόμη δεν υπάρχουν σε μεγάλο ποσοστό στην μπάντα, και οι επικές μελωδίες τύπου Rush περασμένες μέσα από το πρίσμα του power metal της σχολής Queensrÿche κυριαρχούν.

Ο δίσκος βγάζει μια ανανέωση πρωτόγνωρη για το heavy metal, μιας και δεν το πνίγει στις ογκώδεις κιθάρες που για χρόνια το χαρακτήριζαν, αλλά το αφήνει να αναπνεύσει ελεύθερο μέσα από τη χρήση των πλήκτρων, και τη γενικότερη νοοτροπία της μπάντας. Αυτά βέβαια χωρίς να χάνει τίποτα ο heavy metal ήχος από την επικότητα και τη σοβαρότητά του, αλλά κέρδιζε κιόλας, αφού ουσιαστικά του άνοιξαν νέους δρόμους έκφρασης και ιδεών, που άπειρες μπάντες εκμεταλεύτηκαν, άμεσα ή έμμεσα.

Οι στίχοι των Dream Theater ακολουθούν βέβαια το ονειρικό ύφος που διάλεξε η μπάντα για τη μουσική της. Έτσι, είναι το ίδιο μαγευτικοί, περιγραφικοί, αισιόδοξοι αλλά και μελαγχολικοί όταν η μουσική το απαιτεί.

“I've tried to wash from memory feelings of betrayal and the incidents that plague me since I lost my sense of innocence”, “As I reached for the profit of my prize, I found I had trampled the forgotten ones”, “In higher lives we seem to be always a moment too late”, “With every rising sun that yields no sight of land, the hesitation cultivates within the tired man.”.

To συγκρότημα είδε τόσο σοβαρά τη μουσική αυτή, που μόνο να υποκλιθείς μπορείς στη δουλειά τους. Μαζί με ελάχιστα ακόμη συγκροτήματα ήταν από τους λίγους στο heavy metal που πάλεψαν και αντιστάθηκαν στον αλλοπρόσαλλο και ψευτο-αντιδραστικό ήχο του grunge, και έδειξαν με περηφάνια πόσο ανώτερο μπορεί να γίνει το heavy metal από την ευρύτερη ροκ σκηνή τότε. Οι Dream Theater έφεραν τη μουσικότητα και τη σοβαρότητα που χρειαζόταν το heavy metal για να πολεμήσει τη γελοιότητα και τον επιφανειακό ήχο που άρχισε να εξαπλώνεται ραγδαία εκείνη την περίοδο.

Οι Dream Theater δεν έβγαλαν απλά μερικούς καλούς δίσκους με ωραία ή πρωτότυπη μουσική, αλλά παραφράζοντας ένα συγκλονιστικό κομμάτι τους, ήταν αυτοί που βοήθησαν να ανατείλει ο ήλιος.

Γιώργος ”You're running in circles” Πετρουλάκης