Elegy - Lost

Κάτι τέτοια πάω και κάνω σε περίπτωση αϋπνίας, καλημέρες με ένα εξαιρετικό μουσικό κόσμημα, που ο κάθε σοβαρός progressive metal fan πρέπει να κατέχει. Αυτό το πράγμα πια με το υπέρτατο(για εμένα) μουσικό είδος, που όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις και μια καινούργια αξιόλογη μπάντα, με ενθουσιάζει κάθε φορά και περισσότερο. Αίφνης η Ολλανδέζικη πεντάδα κάνει την εμφάνιση της ύστερα από μακρόχρονο searching.  Είχα ήδη στην κατοχή μου το Principles Of Pain(2002) το οποίο αποτελεί και το τελευταίο τους πόνημα. Από τότε, ούτε που ξανακούσαμε το παραμικρό για δαύτους  δυστυχώς.
\r\n   Γνώμη μου είναι ότι οτιδήποτε έβγαλε η εν λόγω μπάντα, ήταν υπέρ του δέοντος αξιόλογο. Για να δούμε όμως τι έχει να μας πει το Lost, album που κυκλοφόρησε από την T&T Records εν έτη 1995. Καταρχάς να σου πω ότι στην μπαντάρα αυτή έπαιζε drums ο Dirk Bruinenberg, νομίζω ότι αξίζει να ψάξεις για χάρη του Place Vendome, Pink Cream 69, αλλά κυρίως Adagio. Ο προοδευτικός ήχος παρά τα υπόλοιπα μουσικά του επιχειρήματα, του ταιριάζει γάντι. Ένα εκπληκτικό συστατικό του δίσκου είναι ο επίσης “φωνακλάς” Eduard Hovinga που τσιρίζει λίγο παραπάνω να γουστάρουμε.
\r\n   Το ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο, είναι full μελωδία/τσιρίδα αλλά και με refrainάρα που αποτυπώνεται εύκολα στον νου. Οι εξαιρετικές κιθάρες πηγάζουν από τα χέρια των Henk Van Der Laars και Gilbert Pot. Το ωραίο γενικά στην μουσική νομίζω είναι να υπάρχουν ξεσπάσματα, όπως πχ  στο Clean Up Your Act, ο Hovinga κακά τα ψέματα ξεχωρίζει ίσως περισσότερο από τους υπόλοιπους. Η ρυθμική μηχανή που ακούει στο όνομα Dirk μαζί με Henk και Gilbert δημιούργησαν κατά κύριο λόγο αυτό τον καλαίσθητο πανζουρλισμό.
\r\n   Πιο prog ρυθμοί, σε σχέση με το επόμενο Always With You που είναι μία από τις μπαλάντες του δίσκου. Όχι πολύπλοκο παίξιμο και για εμένα καλά έκαναν, στρωτό drumming και βασικά έτσι πρέπει να είναι οι μπαλάντες, ευκολοχώνευτες. Ακόμα πιο γάργαρο το Under God’s Naked Eye, το solo του Henk μου φέρνει στον νου αναμνήσεις που δεν θέλω να θυμάμαι αλλά φαντάσου πόσο άγγιξε την ψυχή μου αυτή η μουσική. Μετά από το σύντομο μουσικό μόνο τζαμάρισμα με το 1998(The Prophecy) επανερχόμαστε σε κανονικούς ρυθμούς ακούγοντας το Spirits, ίσως το πιο ατμοσφαιρικό από τα υπόλοιπα, χάρη στον Gerrit Hager(πλήκτρα) αλλά το δυνατό χαρτί εδώ είναι αυτοί οι δύο δαιμόνιοι κιθαρίστες.
\r\n   Ο αντικειμενικός σκοπός αυτού εδώ του κειμένου, δεν είναι άλλος φυσικά από την έξαψη της φαντασίας. Οι διψασμένοι Progάδες πιστεύω διεγείρονται εύκολα, οπότε θα ακολουθήσουν. Καλά κρασιά, μπύρες και τα σχετικά…

\r\n