Enchant - Wounded

Τα τέλη της δεκαετίας του ’80 βρίσκουν τη μπάντα Mae Dae να αλλάζει το όνομά της σε Εnchant.  Μετά το καταπληκτικό ντεμπούτο τους, “A Blueprint of the World” του 1993, το μελωδικό progressive metal/rock συγκρότημα από το San Francisco επιστρέφει το 1996 με το “Wounded”. Το progressive τους έχει γίνει ακόμα πιο μελωδικό, αλλά αυτό κάνει τα κομμάτια πιο άμεσα και ουσιαστικά.

Η μαγική πεντάδα των Paul Craddick – drums, Mike "Benignus" Geimer – keyboards, Ted Leonard – φωνητικά, Douglas Ott – κιθάρες, και Ed Platt – μπάσο, βάζει στόχο στο δεύτερο LP της να δημιουργήσει τραγούδια. Όχι έπη, ούτε μεγάλα, ούτε πολύπλοκα κομμάτια, αλλά όμορφα και λυτά τραγούδια. Τραγούδια που οι μελωδίες θα συγκινήσουν τον ακροατή από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Κάποιοι ίσως πουν πως ο δίσκος έχει σχεδόν pop ύφος, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι το μελωδικό progressive, το είδος που δίδαξαν οι Rush, αλλά οι Εnchant το πήγαν αρκετά βήματα πιο μακρυά, δίνοντας του μια πιο “μεταλλική” διάσταση, ίσως στο πνεύμα που είχαν οι Fates Warning στο “Parallels”. Το “Wounded” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν το “Parallels” των Εnchant.

Όλα τα τραγούδια του δίσκου βγάζουν το ίδιο συναίσθημα που είχαν οι καλύτερες μπαλάντες των ‘80’s, χωρίς ωστόσο να μπορούν να χαρακτηριστούν ακριβώς ως μπαλάντες. Έχουν τη μελαγχολία της μπαλάντας, το ταξιδιάρικο-oνειροπόλο ύφος των Rush και των Dream Theater του πρώτου δίσκου και το εξυψωτικό συναίσθημα των πιο μελωδικών στιγμών του pomp rock. Tα φωνητικά του Ted Leonard δίνουν επιπλέον δραματικότητα και λυρισμό, τοποθετώντας τον στους καλύτερους τραγουδιστές του είδους.

Kαι όπως όλα τα progressive συγκροτήματα της εποχής πρόσεχαν σημαντικά τους στίχους, έτσι και οι Εnchant, από τον τίτλο του δίσκου και μόνο δείχνουν πόσο εσωστρεφή και προσωπικά θέματα θέλουν να διαπραγματευτούν σε αυτό το άλμπουμ. Αν και η αγάπη και η απόρριψή της από το ωραίο φύλο πρωταγωνιστούν σε αρκετά τραγούδια (“her image you cannot replace …”), η μπάντα μιλά και για την απόγνωση στην οποία φτάνει ένας σύγχρονος άνθρωπος που φαινομενικά τα έχει όλα, την αναζητηση αγνότητας, την απομόνωση λόγω της επιθετικότητας των ανθρώπων, και το παρελθόν που πάντα καλεί κάποιον όσο και να θέλει να το αφήσει πίσω.

Ο δίσκος δεν τα πήγε άσχημα, και την επόμενη χρονιά οι Εnchant περιόδευσαν με τους Dream Theater για την προώθηση του τρίτου δίσκου τους, το “Time Lost”. Ήταν καλή εποχή για το συγκρότημα, αλλά κάτι το ύφος που ήταν σχετικά παρόμοιο στους περισσότερους δίσκους τους, κάτι ότι τους κόλλησε ο χαρακτηρισμός “παιδιά των Rush” (μαζί με άλλες μπάντες της εποχής όπως οι Tiles), κάτι η ανάμειξη των μελών της μπάντας με τους Spock's Beard και Transatlantic, που κάποια στιγμή γνώρισαν μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από τους Εnchant, είχαν ως αποτέλεσμα η μπάντα να μείνει πίσω.

Όπως και να’χει, οι Εnchant έχουν κυκλοφορήσει μερικούς εξαιρετικούς δίσκους, με το “Wounded” να είναι ένα μνημείο μελωδιών και ήρεμου, αυτοσυγκεντρωτικού progressive.

"I sit in silence here alone
An agony I've made my own
An empty chasm in the dark
Is where I choose to hide my heart"