Enthral - Prophecies of the Dying

                  Παραγνωρισμένα άλμπουμς έχουν όλα τα είδη μουσικής και βέβαια και όλα τα είδη της Metal. Κάποια αποκαθίστανται σε αξία με τα χρόνια, κάποια όχι. Κάποια ίσως να μην αξίζουν κιόλας. Το ’’Prophecies Of The Dying’’ των Νορβηγών Enthral, θέλω να πιστεύω ότι αξίζει να ακουστεί λίγο παραπάνω. Δεν είναι ο δίσκος που θα σε κάνει blackmetaller, ούτε ο δίσκος που θα ακούς καθημερινά. Είναι όμως ένας δίσκος που θα ξεχωρίζει στην δισκοθήκη σου, που έχει ένα ιδιαίτερο ήχο. Οι Νορβηγοί, μπάντα του 1995 που είναι ενεργή ακόμα και σήμερα, έχει εξαπολύσει μόλις τέσσερις δίσκους με την τελευταία δεκαετία ++ να έχει μόνο ένα δίσκο. Νομίζω ότι η χρυσή εποχή τους ήταν τα 90ς και όπως και για πολλές black metal μπάντες του ατμοσφαιρικού black, τότε που ακόμα δεν  ήταν μιλιούνια.

\r\n\r\n

                        Ας ξεκινήσω από τις διάρκειες των συνθέσεων. Σε 6 (+Outro) έχουμε συνολική διάρκεια πάνω από μια ώρα με το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδια να ξεπερνά τα 8 λεπτά. Όχι κάτι το συνηθισμένο στο black metal, έτσι; Οι ταχύτητες δεν είναι αργές ώστε να χρονοτριβούνε. Απλά έχουν πολλά μουσικά θέματα και πολλές ηχητικές στρώσεις. Η ατμόσφαιρα είναι ο κυρίαρχος του μουσικού παιχνιδιού των Enthral και το καταφέρνουν με πάμπολλους τρόπους  όπως ακουστικά διαλλείματα, γυναικεία φωνητικά ή πλήκτρα. Όλα όμως διακριτικά και για χάρη της ατμόσφαιρας, όχι σαν καταναγκαστικό έργο εις βάρος της καφρίλας και του σκοταδιού.

\r\n\r\n

                     Το πρώτο τραγούδι είναι τραγουδισμένο στα Νορβηγικά και είναι η αρχή της προφητείας. Μιας προφητείας με κιθάρες που σκίζουν τον αέρα και με μια φωνή που ξερνάει φωτιά και άβυσσο. Το ομώνυμο τραγούδι όμως είναι αυτό που σε ποτίζει γλυκό φαρμάκι με το τρομερό riff του. Χρυσό σάλι τρέχει από τα χείλη του Hektoen που τραγουδά σεληνιασμένος. Ένα πορώδης κατάμαυρο μέταλλο με οπές γεμάτες ατμοσφαιρικές αρμονίες. Στο δεύτερο μέρος του ακούγονται πιο ατμοσφαιρικοί από ποτέ χωρίς να χάνουν σε αιχμηρότητα. Γυναικεία φωνητικά σιγοντάρουν τα ακραία αντρικά και δίνουν  στην αντιπαράθεση μολυβδένιο βάρος. Η μπουρού της Μαυρίλας τρυπάει τα αυτιά με τις Νυκτόβιες μελωδίες της. Πόνος, τρέλα, προφητικά όνειρα, τραγικές στιγμές... όλα εξιστορούνται μέσω του σκοτεινού ταξιδιού των πριμαριστών ριφς και της υπερταχύτητας. Και ένα κοράκι που κράζει ακαταλαβίστικες λέξεις έν άγνοια του ακροατή που της  δέχεται αναντίρρητα. Πόσο μεγάλο λάθος, η ζημιά γίνεται και φαίνεται μετά.

\r\n\r\n

                       Σωρεία από φωνές Άσυλου και ριφογραμμές  Μίσους  ακολουθούν τις συνθέσεις. Και μπάσο. Ναι μπάσο, φορτισμένο έτσι ώστε να σε χορτάσει αρνητισμό. Και δεν συνηθίζεται να ακούγεται στους μαυρόκυκλους αυτό. Το τετράχορδο στέλνει τους χαμηλούς του τόνους  όσο οι ανταγωνιστές του  παίζουν στα ψηλά. Η συνέχεια του δίσκου σαν όλα τα προηγούμενα με ένα σύντομο ορχηστρικό για την έξοδο-ελευθερία σου από την φυλακή του.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n