Evildead - Annihilation of Civilization

                   Μια φορά και ένα καιρό, υπήρχαν οι Agent Steel. Έβγαλαν δυο ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΟΥΣ και το διαλύσανε. Ε, λοιπόν, ο κιθαρίστας τους, Juan Garcia (πριν τους Agent Steel, δάμαζε riffs και στους Abattoir) δεν έμεινε άπραγος. Έφτιαξε τους Evildead (1987), μια thrash μπάντα πλέον. Αφού δέθηκε η πρώτη σύνθεση  και κυκλοφόρησαν τα πρώτα δείγματα τους σε demoκασέτες, έφτασε η ώρα του πρώτου ολοκληρωμένου δίσκου τους, το ’’Annihilation Of Civilization’’ το 1989. Ο δίσκος είναι πραγματικά τρομερός, ένα crossover thrash Ολοκαύτωμα. Υπήρξε όμως και συνέχεια. Ο έτερος κιθαρίστας (Albert Gonzales) ακολουθεί τους Death στην ’’Spiritual Healing’’ περιοδεία και έτσι οι Evildead τον αντικαθιστούν με τον νέο κιθαρίστα να είναι και ο   αδερφός του τραγουδιστή. Το ’’The Underworld’’ βγαίνει το 1991 και ακούγεται πιο μαζεμένο αλλά και πιο ώριμο. Εμένα μου αρέσει πάρα, μα πάρα πολύ αλλά κάποιοι οπαδοί της εποχής απογοητεύτηκαν αρκετά. Προστριβές και παρατράγουδα δεν άρχισαν να έρθουν και η μπάντα έσβησε το 1995. Το 2008 προσπάθησαν να συνεχίσουν αυτό που είχαν αφήσει, κυκλοφόρησαν ένα single αλλά δεν προχώρησαν μιας και ο Juan Garcia αφού πάγωσε τους Agent Steel, τα μέλη τους (εκτός του Τρελού τραγουδιστή) έχουν πλέον τους Masters Of Metal.

\r\n\r\n

                        Καταρχήν, το εξώφυλλο του ’’Annihilation Of Civilization’’ είναι πανέμορφο και πανέξυπνο. Δυστυχώς μάλλον και προφητικό. Επίσης οι στίχοι είναι κοινωνικοπολιτικοί και βυθίζουν βαθιά το μαχαίρι της πρόκλησης για σκέψη. Η μουσική τους crossoverίζει σε αρκετά σημεία,  ειδικά στην φωνή (και στα πολλαπλά φωνητικά) αλλά αυτό δεν πρέπει να σοκάρει μιας και η ο τραγουδιστής της συνήθιζε να φοράει άλλου είδους μπλουζάκια όπως Ramones, Red Hot Chilli Peppers κτλ.  Αλλά και μουσικά  φέρνει αρκετά σε Nuclear Assault, Anthrax, Sacred Reich, τέτοιου είδους thrash.  Τα riffs χορεύουν μέσα στον κύκλο της φωτιάς που δημιουργεί το ρυθμικό ντουέτο. Το συναίσθημα της συντριβής, του ποδοπατήματος αιωρείται στον αέρα κάθε λεπτό, κάθε τραγούδι. Τσαμπουκαλίδικοι ρυθμοί, αλήτικο attitude. Ο Phil Flores  ξεμπροστιάζει του πάντες και τα πάντα, λέγοντας τα πάντα έξω από τα δόντια. Γρήγορο παίξιμο, κόβει την ανάσα και προσφέρει αδρεναλίνη, μια τάση για να  διαλύσεις τα πάντα γύρω σου. Φαντάσου τι θα γινόταν στις συναυλίες τους εκείνη την εποχή.

\r\n\r\n

                       Μπορεί το ντεμπούτο να ακούγεται πιο ανώριμο από το επόμενο τους, αλλά εδώ υπάρχει αυθορμητισμός και νεύρο. Δεν υποχωρούν ,δεν καταλαγιάζουν σε κανένα τραγούδι τους σχεδόν 40λεπτου άλμπουμ τους. Σε ακρωτηριάζουν με θελκτικά riffs, με δελεαστικά τέμπο, με ελκυστικές μπασογραμμές. Όλα σε τραβάνε προς το μέρος τους, όλα σε παρασέρνουν στο ασταμάτητο αγανακτισμένο τρέξιμο τους. Τεθωρακισμένο thrash με όλα όσα χρειάζεται για σας συνεπάρει. Και ατελείωτα σολαρίσματα, μέχρι να μπουχτίσετε. Και όλα καλογραμμένα και αντιστοίχως παιγμένα. Και σας το γράφει άνθρωπος που απεχθάνεται το crossover thrash.

\r\n\r\n

\r\n