MORBID ANGEL - Formulas Fatal to the Flesh, Gateways to Annihilation, Heretic

  Morbid Angel ένα αρχιερατικό σχήμα για το death metal εν γένει, από την Tampa της Florida όσο για το Αμερικάνικο, τόσο και για το death metal της οικουμένης. Μέσα στα τριανταπέντε χρόνια παρουσίας τους, με αρκετά καλλιτεχνικά  διαλλείματα και κάμποσα καλλιτεχνικά προβλήματα, φτάνουν φέτος με το Kingdoms Disdained τον δέκατο δίσκο τους. Ο οποίος σηματοδοτεί την επιστροφή τους έξι χρόνια μετά το περίεργο Illud Divinum Insanus. Αλλά και την επιστροφή μετά από δεκατρία χρόνια του τραγουδιστή μπασίστα Steve Tucker στην θέση του David Vincent.

  O Steve Tucker στους Morbid Angel στις περιόδους 1997 με 2001 με δυο πολύ καλούς δίσκους: Formulas Fatal To The Flesh, και Gateways To Annihilation. Και επέστρεψε το 2003 με το Heretic για να ξαναφύγει την επόμενη χρονιά, και να ξανά επιστρέψει το 2015, πρώτα για περιοδείες και τώρα για την δημιουργία – κυκλοφορία του Kingdoms Disdained.

  Με τις δυο προηγούμενες του περιόδους, και τους τρεις δίσκους που κυκλοφόρησε σε αυτές ο Steve Tucker με τους Morbid Angel θα ασχοληθώ σε αυτό το  φιλόδοξο κείμενο.

   Formulas Fatal To The Flesh (1998)

  Για κάμποσο καιρό το Formulas Fatal To The Flesh τυραννιέται στο cd – player μου, και είναι αλήθεια ότι μου πήρε κάμποσο καιρό να πάρω πρέφα την αξία του, αλλά και το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο δίσκος στην εξέλιξη των Morbid Angel, αλλά και του death metal ήχου. Πρώτος με τον Steve Tucker στην φωνή και στο μπάσο. Κρατάει ένα low παίξιμο στο μπάσο, αλλά και μια εκκωφαντική απόδοση στα φωνητικά. Μαζί με τον αρχηγό Trey Azagthoth στην κιθάρα και στην παραγωγή αγριεμένων γρήγορων, σαν να έρχονται από το Blessed Are The Sick, αλλά και πιο αργών riffs πιο κοντά στο Domination, και πολύ καλών συνθέσεων. Αλλά και τον Pete Sandoval στα ντραμς και την παραγωγή κάρβουνου, ως ακούραστος θερμαστής  ώστε να τρέχει ακατάπαυστα αυτή η deathαλομηχανή. Το timing είναι τρομερό, καθώς βρίσκει  την τριάδα σε δημιουργικό οίστρο. Η παραγωγή είναι η πρέπουσα για τον brutal ήχο της Morbid παρέας, και βγάζει τα καλύτερα από τις συνθέσεις, και τις ιδέες, κυρίως του Trey.Το πρώτο μισό του δίσκου αποτελείται από καινούριες δημιουργίες που σκοτώνουν, με τα Heaving Earth και Prayer of Hatred να ξεχωρίζουν, αλλά και το διαφορετικό και διφορούμενο instrumental Disturbance In the Great Slumber. Στο δεύτερο μισό υπάρχουν παλιότερα κομμάτια που τα ξαναηχογραφούν όπως το Hellspawn: the Rebirth από το Abomination Of Desolation, και μερικά instrumental που μερικώς χαμηλώνουν το ενδιαφέρον.

    Βαθμός 80

  Gateways To Annihilation (2000)

    Η ίδια τριάδα, Tucker, Trey, Sandoval συν τον Eric Rutan, (Hate Eternal), στην δεύτερη κιθάρα, είχε παίξει και στο Domination, μαζεύτηκε και έφτιαξε το Gateways To Annihilation.  Δίσκος που τον καιρό εκείνο θεωρήθηκε ότι καλύτερο έχουν κάνει μετά το Covenant. Πρώτα από όλα έχουμε το φανταστικό art work από τον Dan Seagrave. Από τα καλύτερα τους, και προϊδεάζει για το άγριο αλλά και σκοτεινό περιεχόμενο. Τα μουσικά συστατικά ήταν πάνω κάτω τα ίδια με το προηγούμενο πόνημα, και ο δημιουργικός οίστρος σε έξαρση. Riffs άγρια, που είτε έτρεχαν στα λυσσασμένα άτια ή έπεφταν σε μια αργή βραδύκαυστη   κατάσταση. O Trey μαζί με τον Rutan   φτιάχνουν αυτήν την άγρια και συνάμα σκοτεινή ατμόσφαιρα σε μια ονειρική ή εφιαλτική αν προτιμάτε συνύπαρξη. Ο Steve Tucker εδώ βρίσκει τον death ρόλο του στο σχήμα και τον metal εαυτό του, κάνοντας μια μνημειώδης ερμηνεία που βάζει τα κομμάτια σε ακόμα ψηλότερο σημείο. Εδώ προσφέρει και δημιουργικά σε κάποια κομμάτια. Ο Sandoval στα δικά του ψηλά στάνταρ. Summoning Redemption, He Who Sleeps, I, και God Of Forsaken ξεχωρίζουν σε ένα δίσκο διαμάντι από την αρχή μέχρι το τέλος.

  Βαθμός 85

  Heretic (2003)

  Μετά την επιστροφή του Steve Tucker, η γνωστή τριάδα ξαναμαζεύτηκε, και χωρίς πρόσθετο μέλος πια, έφτιαξε το τρίτο στην σειρά δημιούργημα με τίτλο Heretic. Το Heretic είναι πιο φασαριόζικο, αλλά ένα κλικ λιγότερο αποτελεσματικό από τα δυο προηγούμενα. Κάπου οι λιγότερες καλές ιδέες που μαζεύτηκαν εδώ, κάπου η κάπως πιο χαοτική παραγωγή, μας δίνουν έναν απλά καλό δίσκο, αγνού death metal, που χάνει την δυναμική του από ακρόαση σε ακρόαση. Εδώ το κυρίως ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στην αρχή του δίσκου, με τα Cleansed in Pestilence (Blade of Elohim), και Enshrined by Grace να κάνουν ένα πολύ δυναμικό μπάσιμο. Ο Tucker δίνει άλλη μια δυναμική ερμηνεία, που δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε, εξού και η επαναφορά του Vincent. Δικοί του και οι στίχοι. Ο Sandoval και εδώ τα δικά του, και ο Trey όχι στην καλύτερη φόρμα στο songwriting. Αρκετά βαριά έκατσαν και τα κάμποσα instrumental προς το τέλος του Heretic.

Χαραχτηριστικό του Heretic και τα πολλά κενά trucks, που οδηγούν σε πέντε ακόμα instrumental κομμάτια, μετά από κάμποση ώρα ησυχίας.

Βαθμός 75

  Τώρα οι Morbid Angel μετά από έξι χρόνια, πάντα με τον Trey, πάλι με τον Tucker, και με δυο καινούρια μέλη, επιστρέφουν δίνοντας τεράστια χαρά στους οπαδούς τους.

  Υγ. 1: Ο βαθμός είναι μέσος όρος των τριών δίσκων

  Υγ. 2: Ευχαριστώ από καρδιάς, όποιον έχει την διάθεση και την υπομονή για να διαβάσει όλο αυτό το κείμενο.