Flames - Summon The Dead

Δεύτερο μισό 80ς...μέχρι και τις αρχές των 90ς...συναυλίες Motorhead, Kreator, Sodom. Running Wild, και πολλών πολλών άλλων...πέρα από metal πόρωση σε ένα άκρως διψασμένο για metal Ελληνικό κοινό, τι άλλο είχαν κοινό???...τους Flames. Την απόλυτη Ελληνική thrash metal μπάντα που έδρασε με αξιοζήλευτη επιτυχεία εκείνη την περίοδο. Από το 1984 και μέχρι το 1996 κυκλοφόρησαν έξι killer full length και ένα ep. Κάπου λοιπόν το 88 με 89 σε ένα εφηβικό δωμάτιο φίλου, μαζί με τα βινύλια των Metallica των Sepultura, King Diamond, να και τα βινύλια των Flames με το Summon The Dead να κυριαρχεί σαν εικόνα στα μάτια μου. Αυτό το εξώφυλλο με την χούφτα να κρατάει μια έντονη φλόγα πάνω από ένα παλιό νεκτοταφείο με άφηνε με ανοικτό το στόμα τότε. Τι πιο απλό από το να ζητήσω από τον φίλο μου να το απολαύσουμε ακουγοντάς το. Μια παιδική μελωδία για αρχή και το Eastern Front να δοκιμάζει τις αντοχές των αυτιών, των δικών μας, αλλά και όσων είχαν την τύχη να βρίσκονται στο σπίτι. Τα γρήγορα riffs και solos αλλά και η ακουστική – μελωδική έκπληξη κάπου προς το τέλος έκανε την φάση...αφασία...έτσι λέγαμε τότε. Summon The Dead και τα χεράκια έφτιαξαν τον γνωστό metalικό χαιρετισμό, και τα κεφάλια άρχισαν να κουνιούνται. Kill For Mummy και Καλίνκα Καλίνκα Καλίνκα Καγιά...πέρα από αυτό όμως και ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια από τους Flames. Alcohol and Beer και εδώ τελειώνει με την ίδια πόρωση που ξεκίνησε και με το Γερμανικό τραγούδι Bier Hier, να αχνοφαίνεται, ή πρώτη πλευρά με τίτλο R.I.P.Ι…και κάτι από το αθάνατο γέλιο του Θανάση Βέγγου στο τέλος...εμένα πάντα αυτον μου θύμιζε. Πάμε στην δεύτερη πλευρά με τίτλο R.I.P. II. Στο Legend II (The Demon’s Mind) οι ρυθμοί γίνονται ακόμα πιο γρήγοροι, και τα φωνητικά πιο μπρουτάλ...κιεγώ όμως υπάρχει το διάλειμα για μελωδία μετά το τρίτο λεπτό. Επτάμιση και κάτι λεπτά thrash και heavy metal μεγαλείου. Legions Of Death και επική ατμόσφαιρα να εισβάλει βίαια μαζί με την thrash ομοβροντία της μάχης. Avenger και εδώ έχουμε την πιο heavy metal στιγμή του Summon The Dead. Slaughterhouse και κραυγές τρόμου ξεπηδούν και μια κάφρικη φωνή σε ένα τρίλεπτο τρόμου. Ballad of a Skinbeating Maniac και κλείνει το Summon The Dead με τρελά τύμπανα και άναθρες κραυγές. Το Summon The Dead δεν είναι ο δίσκος που αρχίζει και ταλειώνει το thrash metal με αυτό. Οι Flames όμως και με αυτόν και με τους άλλους δίσκους τους χαραχτήρισαν και σημάδεψαν με τον τρόπο τους μια εποχή. Την εποχή που οι Thrashmetalάδες έλεγαν τους heavymetal άδες φλώρους. Την εποχή που μετά από ποδοσφαιρικούς αγώνες σε δυο γήπεδα που τώρα έχουν γκρεμιστεί, παλικάρια με μαύρες μπλούζες και δίχρωμα κασκόλ ξεκινούσαν για κάποια metal συναυλία. Την εποχή που για να πας στο θρυλικό Ρόδον που συνήθως εκεί γινόντουσαν πολλές συναυλίες, έπρεπε να κάνεις πολεμικό σχέδειο για να αποφύγεις τους ναζοπάνκηδες που γύρευαν φασαρίες. Την εποχή που άμα φορούσες μπλουζάκι Manowar και δεν ήξερες τον πρώτο ντράμερ τους, σου έπαιρναν το μπλουζάκι...δεν ξέρω αν ήταν καλή εποχή, αλλά ήταν η εποχή που όποια πέτρα και να σήκωνες έβλεπες Flames…ήταν η εποχή των Flames.

\r\n\r\n

\r\n