Freewill - Progressive Regression

Oι Freewill σχηματίστηκαν το 1993 στο Wisconsin των HΠΑ και το “Progressive Regression” ήταν το private ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε το 1998. Μετά από αυτό, τα ίχνη τους χάνονται. Από το όνομα της μπάντας καταλαβαίνει κανείς ότι το συγκρότημα θα παίζει μελωδικό progressive metal, αλλά ίσως να μη γίνεται αμέσως αντιληπτό το επίπεδο των συνθέσεων και της μουσικής. Το “Progressive Regression” ήταν από τις καλύτερες κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς, και ένα ακόμη άλμπουμ που όταν τελειώσει η ακρόασή του, ο ακροατής νιώθει άλλος άνθρωπος.

Ο δίσκος ακολουθεί πιστά τη μελωδική πλευρά του progressive της δεκαετίας του ‘90, και όχι το πολύπλοκο παίξιμο με τις πολλές-τρελές αλλαγές. Το συγκρότημα έχει καταλάβει πλήρως ότι το κυριότερο νόημα πίσω από την ύπαρξη του progressive ήταν η έκφραση μελωδιών, εσωτερικών συναισθημάτων και προβληματισμών, και όχι το σκόπιμο δύσκολο και τεχνικό παίξιμο για την πρόκληση ανούσιου εντυπωσιασμού. Όλα εδώ είναι ήρεμα και μελωδικά, με σκοπό να ταξιδέψουν τον ακροατή και όχι να τον εξαγριώσουν. Τα ξεσπάσματα και οι απότομες αλλαγές είναι ελάχιστα, και τα ακουστικά σημεία, οι μελαγχολικές μελωδίες, και τα λυρικά φωνητικά πρωταγωνιστούν δημιουργώντας συναίσθηματα που καλύπτουν όλη την power/progressive σκηνή – σαν και αυτά που προκαλούσαν μπάντες από τους Crimson Glory και τους Lethal, έως τους Fates Warning και τους Leviathan.

Αλλά και στιχουργικά η μπάντα ακολουθεί τους κανονές του progressive της δεκαετίας εκείνης. To ψεύτικο ενδιαφέρον του κόσμου για τον άλλον, η αναζήτηση ενός μέρους - έστω και νοητικά - που προσφέρει ασφάλεια και προστασία, η υποκρισία και η ψευτιά που κρύβει ο σημερινός άνθρωπος και που φανερώνονται όταν οι μάσκες πέφτουν, αλλά και το πόσο εύκολα μπορούν να καταρρεύσουν όνειρα και προσπάθειες όταν κάποιος χάσει τον έλεγχο του εαυτού του.

To “Progressive Regression” έχει μέσα του πολλά χαρακτηριστικά από το λυρισμό και τη μελωδία των δεκαετιών του ’80 και του ’90. Είναι ένας δίσκος που σε κερδίζει όχι μόνο με τη μουσική του, αλλά και τη νοσταλγία που βγάζει. Νοσταλγία για μία μουσική που άλλαξε πολύ τα επόμενα χρόνια, και δυστυχώς, εις βάρος της μελωδίας.