Hexenhaus - The Edge of Eternity

                  Ο Mike Wead μας είναι λίγο πολύ γνωστός σαν ο κιθαρίστας των King Diamond/Mercyful Fate σε πολλούς από τους δίσκους του Μουστακαλή. Όμως έχει και την δικιά του μπάντα με την δική της ιστορία και ποιότητα. Τους Hexenhaus. Δημιουργήθηκαν το 1987 και ήδη το 1989 είχαν κυκλοφορήσει την πρώτη τους δισκάρα, το ’’A Tribute To Insanity’’. Κατάφεραν μέχρι το 1992 που μεταξελίχθηκαν σαν Memento Mori (και πιο Doom μονοπάτια) να γράψουν ιστορία τρεις φορές με το τεχνικό power/thrash τους.  Ένας τέταρτος δίσκος (dejavoodoo) ήρθε με την διάλυση των Memento Mori (τέσσερις δίσκοι και για αυτούς) το 1997 και τετράτωσε το καλό και μνημιώδες υλικό τους. Το 2012 ανακοινώθηκε επανένωση τους και περιμένουμε κάτι εξίσου θεσπέσιο και θαυμάσιο από αυτούς. Ήδη από τότε ετοιμάζουν το "At The Spirals End" που επρόκειτο να είναι η μελλοντική τους κυκλοφορία.... Προς τα παρόν, διακτινίζομαι στο 1990, σε μια άκρη του μουσικού διαστήματος και απολαμβάνω το παντοτινό μνημείο του ’’The Edge Of Eternity’’.
\r\n
\r\n
\r\n                       Ο Mike Wead, σαν ιθύνων νους των Hexenhaus υπογράφει όλες τις συνθέσεις στο συγκεκριμένο δίσκο με εξαίρεση τα ’’Toxic Threat’’ και ’’The House of Lie’’ που συμβάλλει και ο  (έτερος κιθαρίστας στο ντεμπούτο τους) R.Meister. Επίσης όλοι οι στίχοι είναι γραμμένοι από αυτόν. Οι Hexenhaus είναι η μπάντα του, οι King Diamond η δουλειά του. Και εδώ ξεδιπλώνει και την τεχνική του και την συνθετική του ικανότητα άψογα. Όλη η ομάδα πλην αυτού έχει αλλάξει σε σχέση με το  ’’A Tribute To Insanity’’ και ακούγεται σαν το δικό του ηχητικό κύημα. Και ηχητικά η τεχνική του κατάρτιση ενστερνίζεται την προοδευτική του διάθεση μέσα σε ένα επιθετικό και ακραίο μουσικό περίβλημα. Μουσική που θα ευχαριστήσει από shredders, progsters, U.S. power metallers, μέχρι και thrashάδες. Κοφτερά ριφφς που ακονίζονται πάνω στο μεταλλική χροιά του Tommie Agrippa. Ρυθμικός χείμαρρος από το δίδυμο που εκτιμήσαμε και στο ’’La Danse Macabre’’ των Memento Mori. Το μανιακό παίξιμο του Wead καταναλώνει τον περισσότερο χώρο στην μουσική τους, έντεχνα και επιδέξια χωρίς να χάνει από την αιχμηρότητα του κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα να ισορροπεί ανάμεσα σε δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους τόσο άνετα. Δεν ξεχωρίζω συνθέσεις. Όλα μπορούν να σε πληγώσουν, όλα μπορούν να σου διαγείρουν τα εγκεφαλικά σου κύτταρα στο τρελό χορό τους, όλα μπορούν να σε παρασύρουν στον εξωγήινο ήχο τους. Πολυποίκιλο και δυσκολοχώνευτο, ΑΠΑΙΤΕΙ πολλαπλές ακροάσεις ωστέ οι ηχητικές του λεπτομέρειες να εισέλθουν στην ψυχή και στο μυαλό σου. Σίγουρα δεν ανήκει στους δίσκους-ξελογιαστές/πλανευτές της πρώτης ακρόασης.
\r\n
\r\n                              
\r\n                               Μικρό σε διάρκεια άλμπουμ. Όμως περιέχει άπλετη ενέργεια, έτοιμη και συσσωρευμένη να σου επιτεθεί και να σου φανερώσει τα μυστικά του. Μόνο το ορχηστρικό ’’A Temple for the Soul ’’ να ακούσεις, έχεις χορτάσει ριφάρες και ρυθμικές ενορχηστρώσεις που αλλού δεν βρίσκεις σε ολόκληρο δίσκο. Σε ενάμιση λεπτό και χωρίς φωνητικά, τι να λέμε τώρα. Φανταστείτε τι γίνεται σε ολοκληρωμένες συνθέσεις και χωρίς καμμιά χρονική πίεση. Και κάπως έτσι κλέινουν τον δίσκο τους με το ομώνυμο τραγούδι να ξεπερνά τα 13 λεπτά και τις όποιες απαιτήσεις και προσδοκιές μας. Περιττό να αναφέρω το ότι περιέχεται ένας ωκεανός από κιθαριστικές εφευρέσεις και μονόλογους, μια συνθετική  ύπαρξη  χωρίς κενά ή επιπρόσθετες  αθλιότητες. Πλήρες, σκοτεινό και πιο προοδευτικό-τεχνικό από ποτέ. Κρίμα που χαντακώθηκε και αυτή η κυκλοφορία από την μικρή Active Records και δεν επανακυκλοφόρησε ποτέ (εκτός αθλίων bootlegs) και δεν έχει φτάσει στα αυτιά περισσοτέρων.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n