Hibria - Defying the Rules

Το να είσαι από την Βραζιλία και να μην παίζεις ακραίο Metal είναι σίγουρα δύσκολο θέμα. Ελάχιστες μπάντες που παίζουν heavy/power metal έκαναν πασίγνωστο το όνομα τους. Είτε λόγω προφοράς, είτε Λόγω σκηνής, είτε δυσκολίας ανεύρεσης συμβολαίου. Αν έπαιζες thrash/death, είσαι καλυμμένος. Αν όχι, καλή τύχη. Λαμπρές εξαιρέσεις οι Viper, Steel Warrior και Stress (όχι ότι έκαναν κάποιο όνομα) και φυσικά οι Angra. Μια παρέα εικοσάχρονων από το Porto Alegre ξεκινά τη δική τους μπάντα, τους Hibria. Είμαστε στο 1996 και τα παλικαράκια παίζουν  power metal που κοιτά Ευρώπη μεριά. Έτσι και αλλιώς, Αμερική δεν κινείται τίποτα από metal εκείνη την περίοδο από πλευράς οπαδών άρα μοναδική σανίδα σωτηρίας για τους Hibria, είναι το Ευρωπαικό μεταλλικό κοινό. Ξεκινούν να γράφουν τη δική τους μουσική και φτιάχνουν ντέμος αναζητώντας το πολυπόθητο. Τα χρόνια περνάνε, η χιλιετία αλλάζει, συνθέσεις έχουν μαζευτεί και τελικά καταφέρνουν να υπογράψουν με την Γερμανική Remedy Records. Το ντεμπούτο ‘’ Defying the Rules’’ κυκλοφορεί το 2014 στην Ευρώπη ενώ ένα χρόνο μέσω της Magick Records και στην Αμερική. Απλά πράγματα, συνδυσμός κλασσικών metal στοιχείων και όμως το αποτέλεσμα μαγικό. Η μπάντα συνέχισε με το εξίσου καταπληκτικό ‘’ The Skull Collectors’’ λίγα χρόνια αργότερα ενώ και το ‘’Blind Ride’’ ήταν πολύ καλό. Δυστυχώς η φυγή  του ενός κιθαρίστα, Diego Kasper το 2012 έφερε και την πτώση στη μπάντα με τις επόμενες κυκλοφορίες να μην μπορούν να πείσουν...

Οι Hibria έπαιξαν καλά τα χαρτιά τους στην αρχή της πορείας τους. Χωμένοι παντού, αλληλλογραφία με τους πάντες, συνεντέυξεις σε κάθε Powerάδικο zine παγκοσμίως, website με φωτογραφία κάθε οπαδού (τυράκι για πιτσιρικάδες μεταλλάδες), guest book,  άπειρες συναυλίες και γενικότερα όπου μπορούσαν διαλαλούσαν την αγάπη τους για το metal και την ανωτερότητα του από τα άλλα μουσικά είδη. Σύχγρονοι μεταλλικοί σωτήρες, το βλέπαμε στα εξώφυλλα, τα διαβάζαμε στους στίχους. Ότι χρειάζεται ένα έφηβος. Με άφθονη ενέργεια στη μουσική τους και ευκολομνημόνευτες μελωδίες σε ρεφραιν για να γίνουν τα τραγούδια όσο πιο συναυλιακά γίνονται. Να γίνεται ΕΝΑ ο οπαδός με την μουσική τους.  Ξεκινά γρήγορα και συναρπαστικά φέρνοντας στο μυαλό μπάντες σαν Last Horizon και Primal Fear. Η αγάπη τους για το Αγγλικό Heavy Metal είναι εμφανέστατη. Του βάζουν γκάζια, μελωδίες, πιασάρικα ρεφραιν και ενδιαφέροντα σόλος ώστε να επαναφέρουν το χαμένο ενδιαφέρον του κόσμου για το power metal στα 00ς. Τιμούν τις επιρροές τους και δεν μπορείς να τους κακοχαρακτηρίσεις παρόλο που δανείζονται πολύ και συχνά. Σου δίνουν την αίσθηση ότι πιο πολύ από όλους, περνάνε καλά οι ίδιοι.  Heavy Metal από οπαδούς για οπαδούς.  Μουσική με όσα ζητούσε ο powermetaller που μεγάλωσε στα 90ς μουσικά και δεν έβρισκε κάτι ανάλογο στα 00ς. Μπασογραμμές σε αλληλουχία με τα riffs, μια εξαιρετικά ωραία φωνή στις χαμηλές και στις ψηλές του και γρήγορους ρυθμούς που δεν κουράζουν μιας και παίζουν έντονα και οργισμένα αλλά με ωραία γυρίσματα και παραληρήματα.

Οι στίχοι του Panichi (ναι ο μπασίστας τους έχει γράψει σχεδόν όλους και μεγάλος παικταράς, μεγάλη πληγή που έφυγε μετά από τους δυο πρώτους δίσκους) δεν είναι χαζοί, έχουν  ‘’ψωμί’’ από πίσω και ο καθένας θα μπορούσε να ταυτιστεί με αυτούς νιώθοντας ξεχωριστός. Το μυαλό του ακροατή θα περιπλανιέται σε σκέψεις όσο το κορμί του θα κλυδωνίζεται από τον ηχητικό μόχθο των Βραζιλιάνων. Οι φωνητικές μελωδίες είναι ευλογημένες και άνετα συναγωνίζονται τις αντίστοιχες μουσικές. Ένας θεμιτός συναγωνισμός με νικητή τις ίδιες τις συνθέσεις που σε κερδίζουν μονομιάς. Είναι και αυτό το μπάσο ρε παιδιά, τρομερό παίξιμο. Και δεν ακούς συχνά σε europower το συγκεκριμένο όργανο να έχει τέτοια ισχύ και να ακούγεται τόσο συχνά και μπροστά. Λογικό πολλοί από εμάς να μιλάμε για στρουμφοmetal όταν έχουμε ακούσει τέτοιες δυναμικές Powerιές, όνομα και πράγμα. Είναι αδικία να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι και δεν θα το κάνω. Το μόνο που  ίσως του στερεί  την τελειότητα, είναι μια μπαλάντα ή έστω ενα-δυο πιο mid tempo συθέσεις που θα μπορούσαν να είναι διάσπαρτες στο δίσκο και να ξεκουράζουν το αυτί. Όχι ότι το χρειάζεται, 50 λεπτά περνάνε μέχρι να πεις ...europower.