HOLLENTHON - Domus Mundi

~~                    Αυστρία και κλασσική μουσική είναι κάτι το ταιριαστό. Όλοι οι Αυστριακοί το χουν στο αίμα τους, ακόμα και αυτοί που έπαιξαν σε μια από τις πιο ακραίες death metal μπάντες, τους Pungent Stench. Ο λόγος για τον Don Cochino  ή κατά κόσμο Martin Schirenc, τραγουδιστή, κιθαρίστα και βασικό συνθέτη των Pungent Stench που στην πρώτη διάλυση τους το 1995, έφτιαξε τους Vuzem που το 1999 μετονομάστηκαν σε Hollenthon. Παρέα σε αυτή την νέα του φάση, η αδερφή (ή γυναίκα του, δεν ξέρω, απλά ίδιο επίθετο) και πρώην drummer (μιας και αντικαταστάθηκε από..μηχάνημα) των Raventhrone. Το ντεμπούτο ‘’Domus Mundi’’ του 1999 καθώς επίσης και το επόμενο τους βήμα ‘’With Vilest Of Worms To Dwell’’ του 2001 είναι με την ίδια τρελή, πειραματική τριάδα και είναι άκρως ενδιαφέροντα ακούσματα. Μετά από μια δισκογραφική παύση επτά ετών και με την προσθήκη δεύτερου κιθαρίστα αλλά και μπασίστα (όλα τα έπαιζε ο Martin), το ‘’Opus Magnum’’ είναι το κύκνειο άσμα τους και παράλληλα ακόμα μια δισκάρα. Τι μουσική παίζουνε ρωτάτε; Πιάσε το αυγό και κούρεψτο. Συμφωνικό, παραδοσιακό, πειραματικό, μελωδικό death metal. Καλύτερα διάβασε παρακάτω…
\r\n               Μουσικά πιάνουν ένα ευρώ φάσμα. Φανταστείτε τους Therion μεσαίας περιόδου έχοντας κρατήσει τα ακραία φωνητικά. Συμφωνικοί μέχρι τελική πτώσης, μελωδικοί μέχρι τελικής πόρωσης. Βάζουν φωτιά στις συνθέσεις και οι ίδοι παίζουν το ρόλο της βροχής που την σβήνουν. Με επικά σημεία α λα Bal Sagoth, με γυναικεία φωνητικά α λα Dead Can Dance, με έναν άνθρωπο ορχήστρα α λα Haggard. Και αν το πρώτο τραγούδι σας ακούγεται σαν λίγο από όλα, περιμένετε να ακούσετε το ‘’Homage’’. Ξεκινάει σαν soundtrack, μπαίνει ανατολίτικα, χώνει καφρίλα και σε δουλεύει ρυθμικά ζαλίζοντας σε ρουφώντας ηχητικό ναργιλέ. Το κόψιμο στη μέση με τον αρμονικό ρυθμό είναι τόσο εθιστικό που ανεβάζει την διάθεση και σε νεκρό ενώ τα πολλαπλά φωνητικά που ακούγονται είναι άκρως τονωτικά και πιασάρικα. Και με σολάρισμα με θεραπευτικές ιδιότητες. Ντάξει, τραγούδι με αντοχή στον χρόνο, με εκατοντάδες ακούσματα και πάντα επιθυμητό.
\r\n                Και ακόμα είμαστε στην αρχή των πειραματισμών. Αν θέλετε να ακούσετε σε μεταλλική έκδοση καουμπόικη μουσική με ινδιάνικα φωνητικά ακούτε το ‘’Vestige’’. Επιστροφή σε εντελώς Therion ηχοτόπια στο ‘’Lure’’ με μια περισσότερη διαστροφή σε όλα τα όργανα και τους ήχους που παράγουν. Φολκ μουσική στο ‘’interlude’’, ορχηστρικό, μια μουσική ανάπαυλα, χαρούμενο. Με τις σκοτσέζικες γκάιντες να ακούγονται πάντοτε αρεστές στο ελληνικό αυτί μιας και έχουμε και εμείς συγγενικά όργανα. Το ‘’Reprisal’’ δανείζεται στίχους από Percy Shelley αλλά η μουσική είναι βγαλμένη από την δικιά τους φαντασία. Από τα πιο σκληρά, ηχητικά, του δίσκου, με φωνητικά που θα άκουγες και σε καμιά Αυστραλέζικη ή Νοτιοαμερικάνικη φυλή. Επί της ευκαιρίας, όλοι οι υπόλοιποι στίχοι ανήκουν στην Έλενα, όπως και η μουσική στον Μάρτιν.
\r\n                   Αν έχεις ακούσει άλλη μια Αυστριακή μπάντα, τους Pazuzu (του ‘’Awaken The Dragon όμως), κάτι τέτοιο σε περιμένει και εδώ, και συγκεκριμένα στο ‘’Premonition’’. Φωνές εκκλησιαστικές, πολυφωνικά που ακούγονται μεθυστικά και επιβλητικά. Και τα πνευστά να δίνουν τον ρυθμό, με τις κιθάρες να χλιμιντρίζουν, με το κέφι να συνεχίζει αμείωτο. Ο δίσκος κλείνει τον κύκλο του με το ‘’Eclipse’’ θυμίζοντας αυτές τις μπάντες που υπήρχαν στα 90ς σε μεγάλο αριθμό και ενώ έπαιζε η μουσική έκαναν διάλογο τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά με τα παραμορφωμένα ανδρικά. Εδώ όμως δεν έχουμε κακεκτυπα, μιας και ντύνονται με πλουμιστούς ήχους και ανεξάρτητες μελωδίες α λα Haggard. Τι να γράψω. Άκρως δασεία βλάστηση  μελωδίων και αρμονιών που θα μεγαλώνει μέσα σας με κάθε άκουσμα αλλά και από την πρώτη φορά.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n