Judas Priest - Defenders of the faith

Αν μου ζητούσε κάποιος να προσθέσω έναν υπότιτλο στο "Defenders of the faith", τότε θα σκεφτόμουν κάτι του τύπου: "Οδοστρωτήρας" ή "Τσαντισμένο μαμούθ". Πράγματι, εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο ενεργητική και ισοπεδωτική κυκλοφορία που είχαν χαρίσει μέχρι τότε οι Judas Priest, συνδυαζόμενη μάλιστα με μία πρωτόγνωρη έκρηξη έμπνευσης και δημιουργικότητας. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς, τα ιδιοφυή riff, το αχαλίνωτο rhythm section, τις τσιρίδες του Halford ή τις εξαιρετικές συνθέσεις που σκάνε στα ηχεία η μία μετά την άλλη, παρασέρνοντας στον ξέφρενο ρυθμό τους τον πωρωμένο ακροατή; Δίχως αμφιβολία, με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία η μπάντα έφτασε το κοντύτερο δυνατό στη σύλληψη του "ποιοτικού heavy metal", και παρακαλώ τον αναγνώστη να νιώσει το βάρος και τη σημασία και των τριών λέξεων που χρησιμοποιώ, διότι σε κανένα δευτερόλεπτο του δίσκου δεν υπερισχύει η δύναμη της μουσικότητας, ούτε συμβαίνει το αντίστροφο. 

\r\n\r\n

Από την αρχή μέχρι το τέλος του, εξαιρουμένης της μικρής παραφωνίας του "Night comes down", το "Defenders" κεντάει, δεν θα ήταν ωστόσο άτοπο να μιλήσουμε για συγκεκριμένες συνθέσεις που ξεχωρίζουν. Εύκολα, λοιπόν, δίνουμε το προβάδισμα στα "Freewheel burning", "Jawbreaker" (προσωπική αγάπη), "The sentinel" (ΑΥΤΗ η δισολιά) και "Love bites", από κοντά, όμως, ακολουθούν και τα "Some heads are gonna roll", "Eat me alive" και "Rock hard, ride free", ενώ το κλείσιμο του έπους σφραγίζει προσφυώς το δίπτυχο "Heavy duty / Defenders of the faith" - όπα, κάτσε, τα είπα όλα! Έτσι είναι, φίλοι μου: Όταν ένα σπουδαίο συγκρότημα βρίσκεται σε δαιμονική φόρμα, τότε δεν μπορούμε παρά να αναμένουμε τα καλύτερα.

\r\n\r\n

Δυστυχώς, την κυκλοφορία του δίσκου συνόδευσαν δύο αναποδιές: 1) Το "Eat me alive" κατηγορήθηκε από κάτι Αμερικανούς πολιτικάντηδες- υποκρίταρους ότι διακορεύει τη νεολαία, γι’ αυτό μπήκε σε μία αξιολύπητη λίστα με σκανδαλώδη τραγούδια. 2) Η μπάντα πήγε στα δικαστήρια, με την κατηγορία ότι στο "Better by you, better than me" (από το "Stained class" του 1978) υπήρχε ηχογραφημένο μήνυμα που ωθούσε τον ακροατή στην... αυτοχειρία! Οι δύο αυτές ιστορίες παίδευσαν αρκούντως τα μέλη των Priest, μολονότι δεν κατάφεραν αφ’ εαυτών να πτοήσουν το συγκρότημα, που συνέχισε ακάθεκτο, δίνοντας μετά δύο χρόνια τη μέχρι σήμερα πιο ιδιαίτερη (και δακτυλοδεικτούμενη) κυκλοφορία της. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία. Επί του παρόντος, ας απολαύσουμε το υπέρτατο μεταλλικό θαύμα του "Defenders of the faith".

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n