Judas Priest - Sad Wings of Destiny

Όταν κάποιος ακούει heavy metal σήμερα, πολύ εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί: "Από πού ξεκίνησε αυτό το είδος; Πώς διαμορφώθηκε ο ήχος που ακούω κι απολαμβάνω σήμερα;" Η πιο συνηθισμένη απάντηση που δίνουν οι γνώστες της ιστορίας του είδους είναι: "Από πού ξεκίνησαν όλα; Μα, από τους Black Sabbath!" Φυσικά, η προσφορά των Sabs, όχι απλώς στη διαμόρφωση, αλλά ακόμα και σ’ αυτή την ύπαρξη του heavy metal δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ωστόσο, η πρώτη μπάντα που τόλμησε ν’ αυξήσει τις ταχύτητες και να στηρίξει αυτό το μοντέλο σε δομές ξεκάθαρα riff-oειδείς ήταν οι Judas Priest. Πράγματι, ακούγοντας κανείς εν έτει 2014 τους δίσκους που κυκλοφόρησε η μπάντα στο διάστημα 1976-79 ("Sad wings of destiny", "Sin after sin", Stained class", "Killing machine/Hell bent for leather" και το live "Unleashed in the east") νιώθει μία οικειότητα που ίσως δεν έχει με το ομώνυμο ντεμπούτο των Black Sabbath, που μοιάζει περισσότερο με μία πιο heavy εκδοχή του Jimi Hendrix ή των Cream.

\r\n\r\n

Αυτά για την προσφορά των Priest στην εξέλιξη του μεταλλικού ήχου. Όσον αφορά ειδικά στην αξία του "Sad wings", δεν θα ήταν παράτολμο να ισχυριζόμασταν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με το αναμφισβήτητο αριστούργημα του συγκροτήματος, άποψη που συμμερίζονται και τα ίδια τα μέλη του. Τι είναι αυτό που το κάνει τόσο μοναδικό; Το ότι στέκει στην αφετηρία του μοντέρνου σκληρού ήχου; Ή μήπως οι ανεπανάληπτες συνθέσεις που περιέχει; Προσωπικά πιστεύω ότι είναι αμφότερα: Το γεγονός ότι το "Sad wings" είναι ο αρχετυπικός heavy metal δίσκος της άλλης πλευράς του νομίσματος που πρώτοι γύρισαν οι Sabbath, δηλαδή αυτής που παρουσιάζει ένα ζωηρό, ταχύ και άκρως θαρραλέο ιδίωμα, σε αντίθεση με το αργόσυρτο και υποβλητικό ύφος των πρώτων δίσκων των δεύτερων, προσδίδει στον δίσκο μας μία κάποια γοητεία. Και όμως, ακόμα και μέσω της μυθοποίησής του, το "Sad wings" ακούγεται από τον σύγχρονο ακροατή, όχι επειδή "πρέπει", αλλά επειδή "μπορεί". Για να το πούμε με πολύ απλά λόγια: Το album περιέχει μόνο κομματάρες.

\r\n\r\n

Την παράσταση ανοίγει το πιανιστικό "Prelude" που οδηγεί τον ανυποψίαστο ακροατή στο σαρωτικό "Tyrant", μία εποποιΐα από riff και τέρμα ταχύτητες που δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για τα καινοτόμα φωνητικά-στριγγλιές του Rob Halford. Και αυτή είναι μόνο η αρχή: "Genocide", "Island of domination", "The ripper", "Deceiver", όλα τους κομμάτια-σταθμοί, πραγματικά διαμάντια με αδιαπραγμάτευτη ιστορική και αισθητική αξία. Και από μπαλάντες; Και από αυτές έχει το μαγαζί: "Dreamer deceiver" (ονειρική κιθαριστική σύνθεση που σε ταξιδεύει σε μαγικά μέρη) και "Epitaph" (ο Halford επιδεικνύει τα μπάσα του στην πιο Queen-ική στιγμή του δίσκου). Ξεχάσαμε κάτι;

\r\n\r\n

Αλλαγή παραγράφου, γιατί το κολοσσιαίο ειδικό βάρος του "Victim of changes" το απαιτεί. Ίσως κανείς δημοσιογράφος δεν επαρκεί για να σχολιάσει ένα τραγούδι που σημάδεψε τόσο την πορεία του heavy metal, όσο και αυτή των ίδιων των Priest, ας πάρουμε όμως το ρίσκο πάνω στους ώμους μας. Πρόκειται, λοιπόν, για μία άκρως πολύπλοκη σύνθεση, που προέκυψε από τη μίξη δύο ξεχωριστών κομματιών. Το τελικό προϊόν θα φάνταζε τουλάχιστον εντυπωσιακό στην εποχή του: Σκληρές κιθάρες, δομές που βασίζονται στα riff, ψηλά και δυσθεώρητα φωνητικά από τον Halford. Ύστερα από αυτό, το heavy metal δεν ήταν πια ίδιο, για το δικό του καλό και για το καλό των δεκάδων νέων Άγγλων που ετοίμαζαν την ηφαιστειακή έκρηξη του New Wave of British Heavy Metal (βλ. Iron Maiden, Saxon, Def Leppard, Angelwitch, Diamond Head, Holocaust, Samson κ.ά.). Και αν ψάχνετε την απόλυτη εκτέλεση του "Victims", τσεκάρετε εκείνη του "Unleashed in the East".

\r\n\r\n

Ψεγάδια; Σίγουρα δεν θα τα ονομάζαμε έτσι, μια και οφείλονται στη χρονική στιγμή και όχι σε ευθύνη της μπάντας, ωστόσο πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στο σημερινό αφτί η παραγωγή φαντάζει κάπως άδεια. Λογικό, αφού οι Priest δημιουργούν το μέλλον, με τεχνολογία και αντιλήψεις όμως μίας δεκαετίας πίσω. Αν κανείς παραβλέψει τη "70-ίλα" του ήχου, όλα λειτουργούν ρολόι.

\r\n\r\n

Όσοι δεν το έχετε, τσεκάρετέ το όπως και δήποτε. Οι υπόλοιποι που μοιράζεστε μαζί μας τα ίδια συναισθήματα, ξέρω ότι χαμογελάτε αυτάρεσκα διαβάζοντας τούτες τις γραμμές. Στην υγειά των Priest, λοιπόν!

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κώστας Χρυσόγελος

\r\n