Lake Of Tears - Forever Autumn

Lake of Tears - To Blossom Blue

Lake Of Tears - Forever Autumn

~~                    Όσο λατρεύω τα στούντιο άλμπουμς των Lake Of Tears, τόσο απογοητευτικοί είναι ζωντανά. Ας είναι. Το κενό αναπληρώνεται από το υλικό τους. Τους παρακολουθώ από το ντεμπούτο τους όταν πρωτοβγήκε και η εξέλιξη τους σαν μουσικοί αλλά και σαν….μουσική, είναι άξια συζητήσεως και έρευνας. Πιο βαρείς στην αρχή, με δυο κιθάρες, ένα doom πέπλο αλλά και κατάλοιπα του death metal παρελθόντος τους. Στο ‘’A Crimson Cosmos’’ γίνανε πιο ψυχεδελικοί και φλερτάρανε με πιο προοδευτικούς ήχους ενώ στο επόμενο τους ‘’Forever Autumn’’ εκχύσανε μελαγχολία και μια φθινοπωρινή αύρα. Το ‘’Neonai’’ είχε μια 70ντίλα μέσα του και τέλος πάντως κάθε τους δίσκος ήταν διαφορετικός αλλά πάντοτε ποιοτικός.
\r\n               Ο παντοτινός μου έρωτας με αυτούς είναι το ‘’Forever Autumn’’, ένας δίσκος που το από το 1999 πρέπει να έχει περάσει από το cd player εκατοντάδες φορές, ενώ τις βροχερές μέρες είναι καθημερινός σύντροφος…. Μόνο στο εξώφυλλο και στο εσωτερικό από το βιβλιαράκι να απορροφηθείς, είσαι ήδη χαμένος. Φθινοπωρινό τοπίο, νεκρά χρώματα, υγρά χώματα και μανιτάρια, ξύλινες πύλες και αντίθεση του αγνού λευκού στο φόρεμα της κοπέλας και του σεντονιού στο κρεβάτι με το μαύρο του Χάρου και της ατμόσφαιρας.
\r\n                      Το τσέλο δίνει το έναυσμα για τον χορό των δακρύων. Αργός, μονοτονικός ρυθμικός χορός με την φωνή του Brennare να σχίζει ψυχές. Μια ατραπός προς την αφαίμαξη κάθε ρανίδας από ελπίδα. Η μουσική πάντοτε απλοική, με πλέον μόνο μια κιθάρα στην μπάντα να δίνει άπλετο χώρο στα πλήκτρα που πρωτοστατούν στην ατμόσφαιρα. Ποτέ η μαγεία δεν λειτουργούσε με πιο εύκολα ξόρκια. Ακουστικές κιθάρες προμηνύουν αγνή ηχητική απομόνωση και  εξωστρεφής ακρόαση μόνο στους ήχους της σιωπής. Οι μελωδίες της κιθάρας σε συνεπαίρνουν με το γλυκόπικρο τόνο τους. Θλιμμένες νότες, επιλεκτικά διαλεγμένες για να πονέσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Να χοροστατούν σε αυτό το πένθιμο γοτθικό μουσικό εμφύσημα  και από πίσω να ακολουθούν και άλλα όργανα που δύνανται τέτοιων δυνατοτήτων όπως το φλάουτο, το τσέλο και το αρκοντεόν.  Η ζεστή φωνή του Daniel είναι σωστός ανιχνευτής και μπορεί να τρυπώσει παντού στην καρδιά και στο μυαλό σου.
\r\n                   Φτάνοντας στο ‘’Pagan Wish’’, οι ρυθμοί ανεβαίνουν και ακούγονται πιο ευδιάθετοι. Πιο συναυλιακό, πιο ρυθμικό, προσφέρεται ακόμα και για κούνημα κορμιού ή κεφαλιού, πάντοτε όμως με τα μάτια κλειστά (όπως επιβάλλεται σε όλο τον δίσκο ή τουλάχιστον κλειστά τα φώτα). Όταν το ουρλιαχτό του ‘’So Now I am Gone’’ προς το τέλος του τραγουδιού ακουστεί στα ηχεία, οι τρίχες του κορμιού σου θα ηλεκτριστούν μόνο και μόνο για να αποφορτιστούν από το σόλο που θα ακολουθήσει. Καταβρόχθιση ήχων μελαίνης κατευθείαν στην χολή με το ορχηστρικό. Λίγα πλήκτρα, λίγα σάμπλερς και κάποιες ακουστικές κιθάρες και δεν υπάρχει επιστροφή.
\r\n                     Nah nah nah nah….και φλάουτο. Και ψυχεδέλεια. Και θλίψη. Και πένθος. Κάθε χτύπημα και ο παλμός της καρδιάς σου. Όποτε θέλει τον αυξάνει και όποτε θέλει τον μειώνει. Και όποτε θέλει μπορεί να τον σταματήσει. Οι σαγηνευτικές αρμονίες από τα σολαρίσματα με μοναδικό σκοπό την αύξηση του συναισθηματικού πόνου. Νιρβάνα με δύναμη μόνο να ψιθυρίσεις λιγοστούς στίχους…’’And I Die’’,’’And They Die’’, ‘The Wind Dies’’.  Σταδιακή αύξηση ταχύτητας στο ‘’Come Night I Reign’’ θυμίζοντας μου ελαφρά το παρελθόν τους. Επαναλαμβανόμενο, ζωντανό, με θανάσιμη έμφυτη στοργή. Ακόμα πιο βαθιά στο παρελθόν με το επόμενο τραγούδι που είμαι σίγουρος ότι είναι κάποιο ξεχασμένη σύνθεση από τα δυο πρώτα τους άλμπουμς, φιλτραρισμένα με το τότε παρόν τους. Ο δίσκος θα κλείσει με το ‘’To Blossom Blue’’, το αγαπημένο τραγούδι του δίσκου αλλά και ένα από τα  πιο μελαγχολικά τραγούδια που έχω ακούσει στην ζωή μου. Πάντοτε θλίβομαι στην ακρόαση του και συνθλίβομαι από το βάρος του σκοταδιού που κουβαλά. Το αρκοντεόν δουλεύει απίστευτα συμβατά, οι στίχοι χτυπάνε ευαίσθητα σημεία, ο ρυθμός υπνωτίζει, οι κιθάρες του χαρίζουν την αθανασία στο προσωπικό μου playlist. Δεν είναι λόγω τεχνικής, δεν είναι λόγω δυσκολίας, δεν είναι λόγω πρωτοπορίας. Είναι επειδή ακούγονται σαν μεταγλώττιση του εσωτερικού πόνου σε νότες. Παντοτινή αγάπη και ας μην είναι η πρώτη. To Blossom Blue Is To Blossom Without You, μέχρι να πεθάνω.

\r\n\r\n

Υ.Γ.  Ήμαρτον, κυκλοφόρησε και μέσα στο κατακαλόκαιρο του 1999 και μας το κατάστρεψε εντελώς…
\r\n                   

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

 

\r\n\r\n

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.