Riot - The Brethren of the Long House

Οι Riot ή Riot V αν προτιμάτε και όπως πια συστήνονται οι ίδιοι, υπάρχουν, δημιουργούν, προσφέρουν από πολύ πολύ μακρινό 1975. Με heavy θησαυρούς σαν τα ‘’Rock City’’ του 1977, ‘’Narita’’ του 1979, ‘’Fire Down Under’’ του 1981. Με την πασίγνωστη φώκια για μασκότ.  Ή το πιο speed διαμάντι ‘’Thundersteel’’ του 1988. Mark Reale (r.i.p.) στην κιθάρα και σε πολλά περισσότερα και Guy Speranza (r.i.p.) στην φωνή, μέχρι το ‘’Fire Down Under’’ δίνουν το ξεχωριστό τους στίγμα.

Πάμε όμως στην φουρτουνιασμένη αλλά και άκρως δημιουργική για τον σκληρό ήχο δεκαετία του 90. Για τους Riot, με διαφορετική σύνθεση πια και τον Mark Reale συνδετικό κρίκο, η δεκαετία ανοίγει με το δυναμίτη ‘’The Privilege Of Power’’, μετά κυκλοφορούν το ‘’Nightbreaker’’ το 1992. Με τον τρομερό Boby Jarzombek στα τύμπανα σε αυτά τα δυο. Και πια το 1995 το τιμώμενο εδώ δίσκο με τον τίτλο ‘’The Brethren Of The Long House’’. Εδώ τον Mark πλαισιώνουν οι Mike DiΜeo στην φωνή. Ο Mike Flyntz στην κιθάρα. Ακόμη εκεί είναι, ηγείται στην νέα εποχή τους. Ο Pete Perez στο μπάσο. Και ο περαστικός John Macaluso στα τύμπανα. Σε κάποια κομμάτια, συμμετέχει ακόμα και δημιουργικά και ο Jarzombek.  

Το ‘’The Brethren Of The Long House’’ είναι αφιερωμένο στην ζωή και την κουλτούρα, που χάθηκε, των Ινδιάνων στην Αμερική. Ανάλογης Ινδιάνικης αισθητικής και το εξώφυλλο. Από τον Macaluso.   Έτσι τι πιο ταιριαστό από το τρισμέγιστο ορχηστρικό αριστούργημα του Trevor Jones, από το τρισμέγιστο κινηματογραφικό αριστούργημα του Michael Mann ‘’The Last Of The Mohicans’’, να ανοίγει μαγικά τον δίσκο. Ξεθάβουμε λοιπόν το tomahawk, μπαίνουμε στο κανό και ξεκινάμε ταξίδι μαγικό και ονειρεμένο. Σε νερά ορμητικά μπαίνουμε καθώς ‘’Glory Calling‘’. Ορμητικά που μας παρασέρνουν στο ‘’Rolling Thunder’’. Ρυθμό στα κουπιά μας η τρομερή κιθάρα από τον φυσική ηγέτη – οδηγό Mark Reale. Εκεί που μπλουζεύει στο ‘’Rain’’, ή εκεί που αγριεύει και γίνεται heavy, ‘’Wounded Heart (The Betrayal of King Phillip)’’. Ειδικά στο ‘’The Brethren of the Long House’’ και μέσω εθιστικού σολαρίσματος.  Με συνοδοιπόρο τον έτερο κιθαρίστα Ο Mike Flyntz. Εκπληξούλα, κολλάει κιόλας, στιχουργικά και μουσικά με το ‘’Out In The Fields’’ του Gary Moore, (r.i.p.). Σήματα καπνού στο πληκτράτο ‘’Santa Maria’’. Κεραυνοί, οργή και πίκρα και χορός του πολέμου στο ‘’Blood of the English’’. Και ο ‘’Ghost Dance’’ συνεχίζεται, πάνω στα πτώματα. Folk συνέχεια και λίγα λόγια στο ‘’Shenandoah’’. Και πια φτάνουμε στην ‘’Holy Land’’. Και το εορτάζουμε με αυτό το διαμάντι heavy αλλά και λυρικής μαγείας. Τέλος λοιπόν και το πάμε όπως το ξεκινήσαμε το ταξίδι, με το ‘’The Last of the Mohicans’’.

Στο ‘’The Brethren of the Long House’’ έχουμε τους δυο κιθαρίστες να κεντάνε, τον Mike DiMeo να εκφέρει τα λόγια με εξαιρετικό τρόπο και όλα να λειτουργούν άψογα. Οι Riot έχουν καλύτερους δίσκους, ειδικά στην πρώτη περίοδο, αλλά και εδώ που παντρεύουν την πιο heavy/speed πλευρά τους, με την πιο λυρική heavy/rock εποχή τους και εδώ αυτό , μαζί με το ωραίο θέμα και τους εκπληκτικούς στίχους, λειτουργεί θαυμάσια. Το ταξίδι τελείωσε, νιώσαμε Ινδιάνοι, νιώσαμε σαν τον The Last of the Mohicans, μέσα από τον κόσμο των Riot και είμαστε πιο γεμάτοι από ποτέ.