Manitou - Entrance

~~       Manitou από Νορβηγία. Progressive metal. Καμμιά σχέση με τους Φινλανδούς Manitou που παίζουν και αυτοί Prog metal. Καμμιά σχέση λέμε, ειδικά στην ποιότητα. Οι ’’δικοί’’ μας Manitou κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ στην βραχύβεια ζωή τους αλλά το ’’Entrance’’ είναι υπεραρκερτό για να μείνει στις καρδιές μας. Το μόνο που προηγήθηκε είναι μια θέση σε μια συλλογή  και ένα ντέμο 6 τραγουδιών που αυτά συναντάμε μόνο το ’’When Silence Descend’’ στο ΄΄Entrance’’ σαν το τελευταίο τραγούδι του δίσκου. Αν προσπαθούσα να περιγράψω πολύ τυπικά τους Manitou, θα έλεγα ότι θυμίζουν Fates Warning με Psychotic Waltz.

\r\n\r\n

\r\n                            Η φωνή του Øyvind Hægeland είναι η πλέον μοναδική και από τις ελάχιστες που θυμίζουν αύτη του Buddy Lacke. Όποιοι τον έχουν απολάυσει στους Spiral Architect, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Εξωγήινη φωνή, με μέγιστο εύρος. Υποκύπτει στον πειρασμό να τραγουδά αρκετά διαφορετικά τους στίχους που έχει γράψει ο ίδιος και να σε υποκινείστο να δώσεις βάση στα λεγόμενα του. Αποσυγχρονισμένος, τραβά το δικό του μονοπάτι και τραγουδά άλλοτε σαν ψυχάκιας, άλλοτε σαν κάποιο όν που μαθαίνει την ανθρώπινη γλώσσα και άλλοτε παραμιλά/μουρμουρίζει ότι τον ενοχλεί στην σκέψη του. Πάντως δεν συμβαδίζει, δεν εφευρίσκει απλοικές επαναλαμβανομένες πιασάρικες φρασούλες για να στις κολλήσει. Ασυνήθιστος, αντί.... μα πάντοτε με παρούσες τις φωνητικές του μελωδίες. Έχει τις δυνατότητα και την ικανότητα να σου οπτικοποιεί κάθε του φράση. Και όταν ευθυγραμμίζεται στο ίδιο μήκος κύματος με την μουσική υπόκρουση, το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό.

\r\n\r\n

\r\n                           Η μουσική είναι ακραία τεχνική, δύστροπη, δύσκολη, δημιουργημένη να ζορίσει. Φαινομενική. Θαύμα. Θα μείνεις ρετάλι μετά τον πέρας της ακροάσεως. Σαν βαρύ, υγρό σφουγγάρι, που θα έχει απορροφήσει την πνιγηρή τους ατμόσφαιρα. Σε κάθε σύνθεση οι δυο κιθαρίστες μοιράζονται ενναλάξ τα σόλος όπως έκαναν όλοι στην εποχή τους. Να επισημανθεί ότι όλη η μουσική είναι γραμμένη εκ του ενός κιθαρίστα, του Fredriksen εκτός 3 εξαιρέσων. Δυο τραγούδια που συνεργάζεται με άλλα μέλη και το τελευταίο τραγούδι (αυτό του ντέμο δηλαδή) που ανήκει εξ ολοκλήρου στον έτερο κιθαρίστα Jan Schulze. Κάθε μέλος της μπάντας λειτουργεί σαν ξεχωριστό κλαδί, με τα δικά του σταθμά και μέτρα αλλά όλοι ανήκουν στο ίδιο δέντρο. Και οι καρποί του ίσως σε ξινίσουν στην αρχή αλλά μετά αφήνουν μια απίστευτη γλύκα. Η ένταση που δημιουργεί το κάθε όργανο είναι ικανό να σε κρατά με αμείωτο το ενδιαφέρον κάθε φορά που θα ακούς το ’’Entrance’’. Πάντοτε θα υπάρχει αυτό το κάτι που δεν πρόσεξες την προηγούνη φορά. Άσε που μπορείς να ακολουθήσεις ξεχωριστά το κάθε όργανο σαν να έχουν σβήσει τα άλλα και πάλι να είσαι στην τσίτα. Η διαβίβαση των μουσικών πληροφοριών είναι τόσο γρήγορη και υπερφορτωμένη που δεν υπάρχει καμμιά περίπτωση να την αποκωδικοποιήσεις με λιγοστά ακούσματα, πόσο μάλλον αν δεν εστιάζεις με το 100% της προσοχής σου σε αυτό.

\r\n\r\n

\r\n                        Η παραγωγή ανήκει στους ίδιους και είναι σε καλά επίπεδα. Διάφορες συμμετοχές σε δευτερα φωνητικά, πλήκτρα και πιάνο ανεβάζουν το αποτέλεσμα λίγο παραπάνω (δεν πάει βασικά, κορυφή έχει πιάσει). Με χίλια ζόρια ξεδιαλέγω τα ’’Ache Falls Dead Calm’’, ’’Coven (Autumn Arrives)’’, ’’The Forlorn’’, ’’Into Plumbless Oceans’’  αν κάποιος δεν αγαπά τον εαυτό του και δεν θέλει να του χαρίσει ολοκληρωμένα και πολύωρα ακούσματα. Μπάντα με όνομα Manitou (Μανιτού=σύμφωνα με την Ινδιάνικη μυθολογία, ήταν το υπερφυσικό πνεύμα που καθόριζε την ισορροπία μεταξύ της ζωής και της φύσης), κόκκινο ήλιο στο εξώφυλλο, ινδιάνικες τοιχαγραφίες στο ένθετο αλλά και την πιθανότα Ινδιάνικη παροιμία ’’When the last tree has been cut down, the last fish caught, the last river poisoned, only then will we realize that one cannot eat money’’ δηλώνει κάποια ψύχωση με αυτά. Και εμάς με αυτούς.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n