Metallica - Ride the lightning

Πόσοι και πόσοι άραγε δεν μυήθηκαν στο heavy metal με το "Ride the lightning", τον δίσκο που άνοιξε διάπλατα την πόρτα της πρωτοπορίας για το thrash metal και το μεταλλικό ιδίωμα εν γένει; Αν με το ντεμπούτο τους ("Kill ’em all", 1983) οι Metallica έκαναν αισθητή την παρουσία τους, με το δεύτερο LP τους την επέβαλλαν. Αντί να επαναλάβουν τους εαυτούς τους, γράφοντας εκ νέου ενθουσιώδη τραγούδια πάνω σε ασύλληπτες ταχύτητες, εδώ επενδύουν στη δημιουργικότητα και την καινοτομία. Σε μία εποχή που ξεφύτρωνε η μία thrash μπάντα μετά την άλλη, οι Metallica είχαν τα κότσια να παρουσιάσουν σ’ ένα κοινό που αποτελείτο από προβληματισμένους και οργισμένους εφήβους μία σύνθεση όπως το "Fade to black", αποσπώντας όχι πάντα θετικά σχόλια. 

\r\n\r\n

Φυσικά, οι ιστορικές εξελίξεις δικαίωσαν την μπάντα απόλυτα, αφού σήμερα το "Ride the lightning" θεωρείται κάτι παραπάνω από κλασικό. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν το ποσοστό των μεταλλάδων που δεν έχουν αυτό τον δίσκο στη δισκοθήκη τους ξεπερνά το 20%. Και αν θέλετε να μιλήσουμε με απτά στοιχεία και όχι με αφαιρετικές έννοιες και θεωρίες, δείτε απλά πόσα αναγνωρίσιμα τραγούδια περιλαμβάνει το πρόγραμμα: "Fight fire with fire", "Ride the lightning", "For whom the bells tolls", "Fade to black", "Creeping death", "Call of Ktulu", ενώ και το "Escape" προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου.

\r\n\r\n

Η μαγεία του "Ride the lightning" δεν έγκειται στα δολοφονικά riff ή τις γρήγορες ταχύτητες, αν και αμφότερα τα συναντούμε αρκετά συχνά κατά την ακρόαση, αλλά στην ωριμότητα με την οποία οι τέσσερις μουσικοί προσεγγίζουν το καινούργιο υλικό τους. Το "Metal militia" του "Kill ’em all" μετουσιώνεται εδώ στην επική ομώνυμη σύνθεση με τις διαρκείς εναλλαγές και τους υπαρξιακούς στίχους. Στο "For whom the bells tolls", ο εξαιρετικά ανοιχτόμυαλος και δυστυχώς πρόωρα χαμένος Cliff Burton πειραματίζεται με τις παραμορφώσεις του μπάσου του, ενώ ο James Hetfield κλείνει το κομμάτι με ένα riff δανεισμένο από τους Black Sabbath. Και στο "Fade to black", την πρώτη power μπαλάντα του σύγχρονου heavy metal, η μελωδία συνδιαλέγεται με την απόγνωση της αυτοχειρίας, γεννώντας τελικά μία άκρως θαρραλέα σύνθεση που τότε δεν είχε γίνει πλήρως αποδεκτή, σήμερα όμως συγκαταλέγεται στις κορυφαίες στιγμές του μεταλλικού είδους της δεκαετίας του ’80 (και όχι μόνο).

\r\n\r\n

Με πιο καθαρή παραγωγή, πολυπλοκότερες συνθέσεις και με τη λαχτάρα να υπερκεράσουν τα ασφυκτικά δεσμά της τυποποίησης, οι Metallica απλά δήλωναν έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Το "Ride the lightning" δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη μουσική ενσάρκωση αυτής της δήλωσης.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n