Motorhead - Inferno

Από αυτόν τον δίσκο και μετά πιστεύω ότι οι Motorhead τυποποιήθηκαν. Για να εξηγηθώ: Οι metallers που δεν τους ακούνε ισχυρίζονται ότι η μπάντα απλά βγάζει τον ίδιο δίσκο ξανά και ξανά, δίχως να αλλάζει τίποτα ουσιαστικό στον ήχο της. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αρκεί να συγκρίνει κανείς το "punk meets proto-metal" ύφος του "Overkill" με το hard rock του "Another perfect day" και πάλι το ασήκωτο "Sacrifice" με το μπλουζάτο "Snake bite love" για να καταλάβει ότι οι Motorhead κάθε άλλο παρά στάσιμοι έμεναν. Αυτό που συμβαίνει, όμως, από εδώ κι εξής είναι ότι η μπάντα τα έχει πει όλα στο παρελθόν, έχει ψιλο-εξαντλήσει τις εναλλακτικές προσεγγίσεις του ήχου της κι έχει εξερευνήσει κάθε πιθανή γωνία της ταυτότητάς της -κάθε συγκρότημα έχει μία. Συνεπώς, η εξέλιξη ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη: Άρχισε να βγάζει απλά ικανοποιητικούς δίσκους.

\r\n\r\n

Το "Inferno" θα το χαρακτήριζα ως τουλάχιστον ικανοποιητικό, απλά προειδοποιώ ότι όποιος θέλει να ακούσει τη διαφορά μάλλον θα απογοητευτεί. Ναι, τα τραγούδια είναι παιγμένα άψογα, ο Dee τα χώνει άγρια στα τύμπανα κι ο Campbell φτύνει κατά δεκάδες τα επιθετικά riff του. Μέχρι εκεί. Όπως κάθε album των Motorhead, έτσι και το "Inferno" μπορεί να παιχτεί δυνατά σε ένα ροκόμπαρο, ξεσηκώνοντας τα πλήθη κι αναγκάζοντας τα διψασμένα στόματα να ζητήσουν και δεύτερη -και τρίτη, και τέταρτη- μπίρα. Ο χαβαλές είναι εγγυημένος σε τέτοιες καταστάσεις. Αλλά τι γίνεται με τις κατ’ ιδίαν ακροάσεις; Προσωπικά, στο δικό μου στερεοφωνικό, το "Inferno" δεν έχει φτάσει ούτε τις μισές ακροάσεις του "Hammered" ή του "Rock n’ roll" κι ας μη συγκρίνω καλύτερα με τα νούμερα του "1916" και του "Orgasmatron" -για το "Overkill" δεν μιλάω καν.

\r\n\r\n

Συνεπώς, οι Motorheadbangers επενδύστε στη σιγουριά και απολαύστε. Οι υπόλοιποι πλησιάστε μεν, έχοντας, όμως, επίγνωση ότι από πίσω υπάρχουν άλλοι δεκαπέντε ανώτεροι δίσκοι.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n 

\r\n