Motorhead - Iron fist

Ύστερα από μία τριετία εμπορικής επιτυχίας και καλλιτεχνικής καταξίωσης (1979-1981), οι Motorhead μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν τον διάδοχο του "Ace of spades". Δυστυχώς γι’ αυτούς, έκαναν το λάθος να απολύσουν τον Vic Maile, τον αρχιτέκτονα, σε μεγάλο βαθμό, του heavy ήχου του δίσκου. Έτσι, τη θέση του παραγωγού κάλυψε ο Eddie Clarke, ο οποίος, αντικειμενικά, δεν έκανε κακή δουλειά, αν και προσέδωσε μία έντονη punk χροιά στο "Iron fist", παραπέμποντας, με αυτό τον τρόπο, στο ύφος των "Overkill" και "Bomber’. Από αυτή την άποψη, ο ήχος του νέου δίσκου αποτελούσε ένα είδος πισωγυρίσματος, κάτι που πάντως δεν ενοχλεί σήμερα, αφού οι συνθέσεις που περιέχει είναι οπωσδήποτε αντάξιες του ονόματος των Motorhead.

\r\n\r\n

Τις πιο έντονες punk επιρροές, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά, τις εντοπίζω σε τραγούδια όπως τα "Loser" και "I’m the doctor". Κατά τα άλλα, το υπόλοιπο album ακούγεται σαν το δεύτερο, και μάλιστα ανώτερο, μέρος του "Bomber". Πράγματι, με μόνη εξαίρεση τα "Shut it down" και "Speedfreak", ο υπόλοιπος δίσκος ικανοποιεί στο έπακρο, περιέχοντας μόνο αξιόλογες στιγμές, που αγγίζουν το απόγειό τους με το ομώνυμο κομμάτι, αλλά και με τα "(Don’t let them) Grind ya down", "Heart of stone", "America", "Bang to rights" και "(Don’t need) Religion". Σημειώνω επίσης ότι σε αυτό τον δίσκο βρίσκουμε έναν ορμαθό από καταπληκτικά riffs, κάτι που δείχνει ότι ο Eddie Clarke ήταν σε δαιμονική φόρμα εκείνη την εποχή.

\r\n\r\n

Δυστυχώς, το "Iron fist" έμελλε να γίνει η ταφόπλακα της πρώτης ένδοξης περιόδου των Motorhead (1977-1982). Η συγκομιδή της σοδειάς ήταν τουλαχιστόν εντυπωσιακή: Ένα αριστούργημα, δύο εξαιρετικοί δίσκοι και ακόμη δύο καλοί. Ωστόσο, η επόμενη χρονιά επεφύλασσε μία τεράστια έκπληξη για τους φίλους της μπάντας...

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n