Παρότι η σύνθεση Lemmy / Campbell / Burston / Gill είχε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων με το "Orgasmatron" του 1986, της έμελλε να ηχογραφήσει μόνο αυτό τον δίσκο! Λίγο μετά τη συνοδευτική περιοδεία, ο Gill έφυγε, αφήνοντας κενή τη θέση του drummer, την οποία τελικά επανακατέβαλε ο Phil Taylor. Η συγκεκριμένη σύνθεση, κράμα παλαιών και νεοτέρων μελών, θα βαστούσε για αρκετά χρόνια, αλλά και για μόλις δύο studio δίσκους, ο πρώτος εκ των οποίων ήταν το "Rock n’ roll".
\r\n\r\n
Σε γενικές γραμμές, το "Rock n’ roll" βρίσκει το συγκρότημα σε καλή φόρμα. Τα τραγούδια κινούνται σε πιο rock n’ roll διαθέσεις (εξ ου και ο τίτλος άλλωστε) και μαρτυρούν ότι οι συνθέτες τους είχαν κέφια. Αντικειμενικά μιλώντας, δεν υπάρχει filler στο album, ωστόσο θα έλεγα ότι η μετριότατη παραγωγή, με τις άνευρες κιθάρες και τα μονότονα τύμπανα, αδικεί πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Η αιτία για το ηχητικό αποτέλεσμα βαραίνει, φυσικά, εξ ολοκλήρου την μπάντα, που πήρε τη λάθος απόφαση να κάνει η ίδια την παραγωγή, μαζί με τον βοηθό του παλιού τους παραγωγού Vic Maile ("Ace of spades", "No sleep ’til Hammersmith").
\r\n\r\n
Από εμπορική σκοπιά, το "Rock n’ roll" ανανέωσε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τους Motorhead και σ’ αυτό ίσως βοήθησε και η συμπερίληψη του "Eat the rich" στην ομώνυμη (κάκιστη πάντως) ταινία της ίδιας χρονιάς. Συνεπώς, παρά τις αδυναμίες του (ηχητικά κυρίως), το "Rock n’ roll" έδωσε την απαραίτητη ώθηση στην παρούσα σύνθεση για να πάει ένα βήμα παραπέρα... μόνο που αυτό το βήμα άργησε λίγο να γίνει!
\r\n\r\n
\r\n\r\n
Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n
\r\n
