Mystifier - The World Is So Good That Who Made It Doesn't Live Here

Στύβω το μυαλό μου να σκεφτώ  κάποιο πιο έξυπνο τίτλο από αυτό των Βραζιλιάνων Mystifier και δεν βρίσκω. ‘’The World Is So Good That Who Made It Doesn’t Live Here’’. Έξοχα. Το γαλάζιο εξώφυλλο δεν προδίδει εύκολα το black/death περιεχόμενο του τρίτου δίσκου τους. Ξεκίνησαν στο μακρινό 1989, τότε που οι γνωστές μπάντες της Βραζιλίας μετριόντουσαν στα δάκτυλα. Η Γαλλική Osmose βρήκε ωραίες και ιδιαίτερες μπάντες από κάθε πλευρά του πλανήτη και μια από αυτές ήταν και οι Mystifier. Το  1992 κυκλοφορεί το ντεμπούτο ‘’Wicca’’  με υλικό από τα demos. Νέες συνθέσεις και ένα χρόνο αργότερα το ‘’Goetia’’ μαυρίζει ψυχές με τον τρόπο του.  Ο τρίτος του δίσκος βγαίνει 3 χρόνια μετά, έχει αρκετές αλλαγές στα μέλη του με κιθαρίστα guest αφού φύγανε οι δυο της μπάντας.  Είναι πιο Heavy εννοώντας λιγότερο black, πιο μαλακός αλλά πιο ατμοσφαιρικός. Ένας τελευταίος δίσκος βγήκε το 2001, επίσης πολύ καλός με την μπάντα να υπάρχει ακόμα αλλά να μην έχει δισκογραφήσει κάτι καινούριο.

Ο δίσκος βασίζεται πολύ στην ατμόσφαιρα του. Χάνοντας τους δυο κιθαρίστες που έφερναν τα μαυρομεταλλικά riffs στον ήχο τους, κατευθύνθηκαν σε πιο σκοτεινά και απόκρυφα ηχοτόπια.  Δεν είναι τυχαίο που το εναρκτήριο τραγούδι, το Give the Human Devil His Due" επιλέχτηκε και για την ταινία ‘’Gummo’’ του 1997. Εάν δεν έχετε ακούσει νότα, σας λέω ότι θυμίζει Master’s Hammer. Εάν δεν έχετε ακούσει ούτε αυτούς, ίσως να βρείτε κοινά με τους Ιταλούς Mortuary Drape. Θεατρικό black/death αλά Sarcofago με πύρινες γλώσσες από τραγουδιάρη που πάσχει από σχιζοφρένεια. Πλήκτρα που εξαπολύουν θανάσιμο φόβο. Οι  Mystifier βγάζουν μαυρίλα με τον τρόπο τους, δεν χρειάζονται βαψίματα, τσιριχτά ουρλιαχτά και χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες. Αιώνιες αντιχριστιανικές φλόγες καίνε το συνθετικό τους δαδί και το φως του τυφλώνει δήθεν ‘’κακούς’’ της πιάτσας, μουσικούς και ακροατές. Η παραγωγή είναι του ίδιου του Beelzeebubth (μπάσο) και η άγνοια και οι λιγοστές του τεχνολογικές του δυνατότητες κάνουν τον ήχο πολύ ιδιαίτερο .

Στο ‘’ ‘’The World Is So Good That Who Made It Doesn’t Live Here’’ θα ακούσει heavy metal σόλος όπως συνήθιζαν και στο Ελληνικό Black Metal των 90ς. Όλες οι ατέλειες του δίσκου λειτουργούν  θετικά και του δίνουν χαρακτήρα. Τα μπάσα οπερατικά αντρικά φωνητικά ή το γρονθοκόπημα του μπάσου, εκεί που άλλες black metal μπάντες δεν έχουν καθόλου.  Μακάβρια πλήκτρα που χαράσσουν τον εσωτερικό σου κόσμο με δηλητηριώδεις μελωδίες. Πανούργες κιθαριστικές αρμονίες που σου φέρνουν νοσταλγία για τις ξεχωριστές μπάντες του είδους, αυτές που δεν ήταν από την Νορβηγία/Σουηδία. Συνθετική μαγεία και παντοτινές κατάρες στοιχειώματος. Έξι μεγαλοπρεπείς συνθέσεις γεμάτες ουσία, συμπεριφέρονται επικίνδυνα  μη αφήνοντας σε να καθησυχάσεις αλλά προκαλώντας σου δέος και ενδιαφέρον για την εξέλιξη κάθε τραγουδιού. Και μετά μιλάμε για προοδευτική μουσική…Εδώ εν έτη 1996, μια black metal μπάντα (από Νότια Αμερική παρακαλώ) αποκτά ένα εντελώς δικό της ήχο δίνοντας το δικό της στίγμα με τα αλλοπρόσαλλα μελοδραματικά του φωνητικά και  τις διαβολεμένες τους συμμετρίες, αφήνοντας το σκοτάδι να αναπνέει μελωδίες και να σε πνίγει πιο σφικτά και από βόα.