Naked Sun - Naked Sun

~~                  Το να κερδίσεις τον χαρακτηρισμό του προοδευτικού ακόμα και αν θεωρητικά παίζεις progressive metal είναι ένα δύσκολο θεματάκι. Κάποιες μπάντες στα 90ς τόλμησαν να ενώσουν το prog rock, to progressive metal, το alternative rock, ακόμα και funk μέσα στους ήχους τους. Στο μυαλό μου έρχονται άμεσα οι (μόνο) Αμερικανοί Last Crack, Mind Over Four  και οι ακόμα πιο άγνωστοι Naked Sun. Οι τελευταίοι μάλιστα ντεμπούταραν  με μια ευρωπαική εταιρία, παραίτερη με τον συγκεκριμένο ήχο και αυτό λέει πολλά για την πίστη που είχαν στις δυνάμεις της. Η εταιρία δεν είναι παρά η Γερμανική Noise και το ομώνυμο ντεμπούτο βγήκε το 1991 με ήχους πολύ μπροστά για την εποχή του.
\r\nΠεριττό να αναφερθεί ότι πήγε εμπορικά άπατο. Μια εξίσου καλή δεύτερη προσπάθεια έγινε το 1994 με το ‘’Wonderdrug’’ από την Καναδική Omni Records. Τα ίδια και χειρότερα  από θέμα πωλήσεων, με χειρότερη πλέον διανομή. Πάνω στην περιοδεία για το Wonderdrug το διαλύουν λόγω σοβαρών προσωπικών διαφορών με τον κιθαρίστα Angus Clark να πηγαίνει στους Kitaro ενώ σχεδόν όλοι ξεκίνησαν προσωπικές μουσικές καριέρες.
\r\n                          Τι να περιμένεις να ακούσεις σε ένα δίσκο σαν το ‘’Naked Sun’’; Οκ, και βέβαια υπάρχει τεχνική. Δύσκολες διαρθρώσεις. Υπάρχει όμως και ψυχεδέλεια και σχιζοφρένεια. Ένας Max Vanderwolf που βγάζει τα σωθικά του ουρλιάζοντας μελωποιημένες λέξεις. Και αν δεν τραγούδα, ηδονίζεται με το σαξόφωνο που κρατά στα χέρια του. Οι διαθέσεις ποικίλουν. Τους αρέσουν οι ρυθμοί α λα Faith No More (Rite To Life ή Psycho-Activate) αλλά ερωτεύονται τις μεταλλικές εξάρσεις. Λατρεύουν να παίζουν παράξενα και παθιασμένα, όπως δεν έχεις ακούσει ποτέ και από καμιά άλλη μπάντα. Οι λέξεις χάνουν την δύναμη της περιγραφής όταν προσπαθείς να αποτυπώσεις την κινητήρια δύναμη πίσω από το ‘’A Song Of Fire’’. Αφεθείτε στους λαμπρούς ρυθμούς, στο καταστροφικό μπάσο, στην αέναη μελωδία που πηγάζει από μέσα τους, στα σπαρακτικά φωνητικά, σε οτιδήποτε καταλυτικό περιέχει αυτό το τραγούδι. Ένα ψυχοσφαιρικό ηχητικό ντοκουμέντο που αξίζει διατριβής.
\r\n                     Μπορεί το ‘’A Song Of Fire’’ να είναι το αγαπημένο μου τραγούδι αλλά σίγουρα έχει και καλύτερα. Συνθέσεις που κάθε όργανο λειτουργεί ενστικτωδώς. Διπλές κιθάρες που ράβουν riffs πάνω σε δαντελένιες αρμονίες από πλήκτρα, σαξόφωνο, τσέλο. Το παίξιμο στα κρουστά/τύμπανα ακολουθεί ένα δρόμο, κάθετο στον βασικό άξονα των εγχόρδων. Αυθόρμητο, αυτοσχέδιο, με το μπάσο να τον ανυψώνει με τις σφυροκοπιές του. Όσο κοφτερός και να είναι ο ήχος του Naked Sun, δεν είναι θέμα παραμόρφωσης, καλά καλά δεν θεωρείται metal (κακώς) από πολλούς. Η όλη επικινδυνότητα του οφείλεται στην εξωστρεφή του εκδήλωση ενός παρανοικού και προοδευτικού μουσικού κόσμου που έχει να προσφέρει κάτι το διαφορετικό. Και ισχύει. Ακόμα και τώρα, το 2016, αν δεν έχετε ακούσει το δίσκο και αφουγρκραστείτε στους ήχους του ‘’Stillborn’’ θα βρείτε κάτι να σας εξιτάρει. Κάποια σύντομα samplers θα σας βάλουν βαθύτερα στα στιχουργικά δρώμενα τους. Και μετά επισφαλείς αρμονίες θα σας κυριεύσουν, θα σας κάνουν να κουνάτε το κεφάλι προς κάθε κατεύθυνση, από ενθουσιασμό, από θολούρα, από πόρωση, από κάψιμο. Οτιδήποτε μέσα σε στενά όρια διαβρώνεται μέχρι μη αναγνώρισης. Αυτή είναι η χαρά συνθέσεων σαν to ‘’Blackberry Saturday’’.  Σάτιρα και ειρωνεία αναμιγνύονται με εξυπνάδα σε μουσική και στίχους και ο ακροατής/αναγνώστης ρουφά αδηφάγα αυτά που του προσφέρουν.

\r\n\r\n

Tony B. Quagmire Scarpa (drums, tabla, percussion, backing vocals), Max Vanderwolf (lead vocals, saxophone), Keeny Zero Dell (bass, cello, backing vocals), Mathias Q-Tip (guitar, backing vocals), Franz Liebkins (keyboards, backing vocals)

\r\n\r\n

\r\n