Narita - Life

Από τις πιο ακραίες και βορβορώδης εντάσεις μέχρι τις πιο σιροπιαστές μελωδίες. Είναι απίστευτο το εύρος ακραιότητας-αρμονίας που μπορείς να βρείς σε μια metal μπάντα. Και σε κάθε μήκος του πλανήτη. Μας αρέσουν όλα, ή καλύτερα κάποια είναι περισσότερο προτιμητέα για κάποιους ενώ άλλα για κάποιους άλλους. Κάποιες από τις μπάντες της δεύτερης κατηγορίας, άνετα θα μπορούσαν να ακουστούν και από ακροατές που ουδεμία σχέση έχουν με heavy metal, ίσως ούτε καν με hard rock, τουλάχιστον για κάποια τραγούδια τους. Οι Δανοί Naritaδημιουργούσαν αλχημείες με όλα τα γλυκά συστατικά του πλανήτη βάζοντας τα σε ένα σκληρό κέλυφος για να μην λιώσει-καταρρεύσει. Μπάντα του 1998, με το ομώνυμο ντεμπούτο να κάνει θραύση στην Ιαπωνία που τόσο αγαπά το Hard Rock, AOR, και το μελωδικό heavy metal. Εκεί τραγουδούσε και ο Brian Rich (ο οποίος αυτοκτόνησε πριν τέσσερα χρόνια) που συγχρόνως ήταν στους Jackal, άλλη μια τρομερή μελωδική metal μπάντα από την ίδια χώρα. Το δεύτερο άλμπουμ καθυστέρησε δυο χρόνια και βγήκε με τίτλο ‘’Changes’’ , μιας και εκτός από τους κιθαρίστες όλη η σύνθεση της μπάντας είχε αλλάξει. Δυστυχώς κυκλοφόρησε μόνο για το Ιαπωνικό κοινό μιας και εκεί είχαν πέραση και η φήμη τους άργησε να εξαπλωθεί στις άλλες ηπείρους. Το 1996 βγαίνει ο τρίτος και τελευταίος δίσκος τους, ‘’Life’’, με τον ίδιο τραγουδιστή και ντράμερ με τον προηγηθέντα δίσκο ενώ προσθήκες στο μπάσο αλλά και στα πλήκτρα με τον πασίγνωστο και τρομερό από τους Royal Hunt, Andre Andersen. Πιο δυνατοί σαν σύνθεση από ποτέ, με αλμπουμάρα στα χέρια τους, διέλυσαν την μπάντα ένα χρόνο μετά με μέλη της μπάντας να φτιάχνουν του πολύ καλούς Prime Time.

To ‘’Life’’ είναι γεμάτο ζωντάνια. Είναι σκληρό και γρήγορο, έχει μεταλλικό εξωτερικό περίβλημα. Οι ρυθμοί σφυροκοπάνε, οι κιθάρες ‘’σκοτώνουν’’. Από την άλλη μεριά, η φωνή του Kenny είναι πολύ μελωδική, οι στίχοι του (γραμμένοι από τον ίδιο) πολύ ερωτιάρικοι. Πρόσθεσε και τα πλήκτρα του Μάγου που ξέρει πως φέρει τα αστέρια στην γη και να σε κάνει να ονειρευτείς και να πονέσεις. Άσε που και οι κιθάρες δεν επιλέγουν πάντα τον δρόμο του μαινόμενου, του μανιασμένου αλλά προτιμά να σύρει ύπουλα ζαχαρένιες αρμονίες μέσα σε κάθε σύνθεση. Παίζει το πρώτο τραγούδι να είναι και το πιο σκληρό του δίσκου, μια μεταλλική μάσκα για το όμορφο πρόσωπο από κάτω. Βέβαια για μένα, το ‘’Im So Blind’’ είναι και από τα αγαπημένα του δίσκου. Αλλά ας ασχοληθούμε με τα πολλά. Μια εκδρομή με σκέψεις και νότες με πάντα γνώμονα την εκφραστικότητα. Και όχι μόνο για έρωτες και χωρισμούς. Το ‘’Borrowed Time’’ , η μπαλάντα του δίσκου μιλάει για την κακή μεταχείριση που κάνει το ανθρώπινο είδος στον πλανήτη και στους συνανθρώπους του. Θα ταίριαζε άνετα σε μια κασετοσυλλογή που φτιάχναμε μικροί για να μοιραστούμε με αγαπημένο πρόσωπο, αλλά στιχουργικά, καμιά σχέση και αυτό δεν μας χαλάει καθόλου μιας και αυτή η εκκεντρικότητα του το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον και μουσικά κατεβάζει αγγέλους να σου τραγουδούν και σου χαρίζουν μαγικά επιλεγμένες νότες. Βέβαια υπάρχει και το ‘’After You ‘re Gone’’ που θα ταίριαζε γάντι σε αυτή τη συλλογή.

Ένα άλλο αγαπημένο τραγούδι του δίσκου που και αυτό φορτσάρει, είναι το ‘’White Man’s Law’’. Εντάξει, καταλαβαίνουμε για πιο πράγμα μιλάει, Άγρια Δυση-Ινδιάνοι κτλ. Μα πόσο πιασάρικο ακούγεται το κουπλέ του; Ή το ίδιο το ρεφραίν του; Μια φωνή που δημιουργεί από μόνη της μελωδίες. Και όμως, ο ένας και μοναδικός συνθέτης της μπάντας είναι ο ένας κιθαρίστας, ο Henrik Poulsen. Σαν να ακούς Riot που αποφάσισαν στο Thundersteel να ανεβάσουν ταχύτητες. Σφαγή με το βαμβάκι. Ακούς τα γοητευτικά πλήκτρα του ‘’Where’s The Wonder’’ , αποχαυνώνεσαι και ξεχνιέσαι και οι κιθάρες κάνουν το καθήκον τους ανενόχλητες. Το ‘’Life’’ είναι ένα τυφλό ραντεβού με κινούμενες ηχητικές σκηνές που θα σε θρυμματίσουν, όχι με μελαγχολία και πόνο, αλλά με τα μεταλλικά τους ποιήματα και αρμονίες. Όλος ο δίσκος πίνεται μονορούφι χωρίς ούτε μια αχρείαστη σύνθεση, άσε που έχουν προσθέσει και δυο τραγούδια από τον προηγούμενο δίσκο τους και παίρνουμε και μια τζούρα από αυτό που ευχαριστήθηκαν οι σχισομάτηδες πριν από εμάς.