Nevermore - Enemies of reality

Οι φοβεροί Αμερικανοί thrashers / powersters Nevermore, έχοντας χαρίσει στο μεταλλικό κοινό τρεις τουλάχιστον δισκάρες ολκής ("The politics of ecstasy", "Dreaming neon black" και "Dead heart in a dead world"), καθώς και ένα αξιοπρεπές ντεμπούτο και ακόμη ένα ενδιαφέρον EP, κυκλοφορούν το καλοκαίρι του 2003 το πολυαναμενόμενο "Enemies of reality". O αρχικός τίτλος του album ήταν "Psychotic intellectual narcotic" και μάλιστα θα υπήρχε και ένα ομώνυμο instrumental, τα ίχνη του οποίου αγνοούνται ύστερα από την κυκλοφορία του album.

\r\n\r\n

Η εκδοχή του 2003, πριν δηλαδή το επαναμιξάρισμα του 2005, παρουσιάζει ένα πολύ μέτριο αποτέλεσμα, που διακρίνεται από θολούρα και το οποίο θα ταίριαζε περισσότερο σε nu-metal ή core μπάντα, σίγουρα όμως όχι σε ένα καθαρόαιμο thrash-power σχήμα όπως οι Nevermore. Η αιτία για τα ηχητικά χάλια οφείλεται, κατά τον κιθαρίστα Jeff Loomis, στο ελάχιστο budget που είχε στη διάθεσή του το group, γεγονός που ανάγκασε τους τέσσερις μουσικούς να ολοκληρώσουν όπως όπως την παραγωγή και την ηχογράφηση, αναθέτοντας μάλιστα το εγχείρημα στον πρώτο άνθρωπο που θα ερχόταν στο διάβα τους. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο εντελώς ακατάλληλος για τον ύφος των Nevermore Kelly Gray, οπότε: "Λάθος παραγωγός" + "ευτελής προϋπολογισμός" = "κακά μαντάτα στην ψ*λή".

\r\n\r\n

Παρακάμπτοντας, όσο δύσκολο κι αν είναι, το ηχητικό πρόσκομμα, παρατηρεί κανείς δύο πράγματα: Πρώτον ότι ο δίσκος περιέχει μόλις 9 συνθέσεις και δεύτερον ότι δύο τουλάχιστον εξ αυτών είναι filler του κερατά ("Tomorrow turned into yesterday" & "Noumenon"). Για να είμαι δίκαιος, το "Noumenon" θα είχε ενδεχομένως θέση σε ένα πιο πλούσιο και υψηλοτέρου επιπέδου tracklist, όπως όμως ήρθαν τα πράγματα, μάλλον περίττευε η παρουσία του. Από κει και πέρα, υπάρχουν κάποιες κομματάρες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το παρελθόν των Nevermore ("Enemies of reality", "Ambivalent", "I, voyager" και κυρίως το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ "Seed awakening"), δύο που είναι απλώς ΟΚ ("Who decides" και "Never purify") και ακόμη μία που νιώθω ότι κάτι της λείπει, παρά το πωρωτικό riff που ανοίγει τη σύνθεση ("Create the infinite").

\r\n\r\n

Μιλώντας για το μουσικό ύφος του LP, το "Enemies..." είναι, με εξαίρεση τις "μπαλάντες" ("Who decides" και "Tomorrow turned into yesterday), λιγότερο εμπορικό από το "Dead heart in a dead world", με συνολικά πιο αργόσυρτες συνθέσεις (εξαιρούνται εδώ τα "I, voyager" και "Seed awakening") και κάπως πιο "δύσκαμπτα" αλλά συνάμα περισσότερο πολύπλοκα solo. Επίσης, στο "Never purify" διακρίνω και μερικά new- / dark- wave στοιχεία, πράγμα καθόλου παράξενο, αφού ανάλογα στοιχεία (και μάλιστα με το κιλό) συναντούμε στο "Dreaming neon black", ενώ ας μην λησμονούμε ότι η μπάντα είχε διασκευάσει Bauhaus στο EP "In memory".

\r\n\r\n

Κατά ευχάριστο τρόπο, το "Enemies..." ρεμιξαρίστηκε από τον Andy Sneap το 2005, κι έτσι το LP ακούστηκε επιτέλους σαν γνήσιο δημιούργημα των Nevermore. Σας προτρέπω να παρακάμψετε την έκδοση του 2003 και να πάτε απευθείας σε αυτήν του 2005 (σε αυτήν αφορά και ο βαθμός που βάζω εδώ). Δυστυχώς, όσο και αν ο Sneap "έσωσε" τον ήχο του album, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το "Enemies..." περιέχει και μερικά fillerάκια, τοποθετώντας έτσι τον δίσκο ένα "κλικ" πιο κάτω από τα προηγούμενα κομψοτεχνήματα των Nevermore.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n 

\r\n